Μανώλης Ρασούλης: «Σαν φως αστράφτει κι ας μην υπάρχει πια...»

της Φιλουμένας Ζλατάνου

«Επομένως, και να τα γκαγκαρώσω, κάποια στιγμή, (και δεν είμαι από πέτρα ούτε αθάνατος) να υπάρχει τουλάχιστον ένα site, όχι απολίθωμα, αλλά σαν ημερολόγιο ενός τύπου που προσπάθησε να βιώσει και να αντιληφθεί την αντίστιξη της ζωής, του έρωτα και του θανάτου. Μπας και κανένας άλληλος μάθει κάτι από αυτό και κάνει μέσα του ένα βζνννγκ.»
 
Αυτά έγραφε ο Μανώλης Ρασούλης στο επίσημο site του εν μέσω σκέψεων και απόψεων θέλοντας να αφήσει το στίγμα του και να επηρεάσει έστω έναν άνθρωπο. Μία στάση που ακολούθησε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, χωρίς να εφησυχάζει και να ζει μια «ήσυχη και άχαρη ζωούλα». Ένας αληθινός μαχητής πάντα στην πρώτη γραμμή, άλλοτε επώνυμα και άλλοτε ανώνυμα, άφησε μία πλούσια παρακαταθήκη σε όλους μας.

Κανείς όμως δε φανταζόταν ότι Δευτέρα πρωί θα γράφαμε επικήδειους για έναν μεγάλο Καλλιτέχνη της Ζωής πάνω από όλα. Η είδηση που έσκασε σαν βόμβα και κανείς δεν πίστευε είναι ότι ο μέχρι πρότινος δυναμικός και ενεργητικός Μανώλης Ρασούλης, ο Έλληνας, ο Διεθνής, ο πάντα παρών και ποτέ απών κοιμήθηκε για πάντα στα 66 του χρόνια.

Ένας βέρος Κρητικός, ο Εμμανουήλ Ρασούλης, γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης στις 28 Σεπτεμβρίου του 1945, όπου και μεγάλωσε. Το όνομά του, Εμμανουήλ είναι εβραϊκό και σημαίνει άνθρωπος του Θεού, το επίθετό του προέρχεται από το ιερό όνομα του κορανίου "ρασούλ" και το τρίτο το σανσκριτικό του το έδωσε ο Osho και είναι "ντέβα παρινίτο" και σημαίνει ερωτευμένος με την θεϊκότητα". Ασχολήθηκε με τους μοντέρνους χορούς, με τον αθλητισμό, και με τη χρυσοχοΐα και από μικρός ανήκε στην νεολαία της αριστεράς -αφού ο πατέρας του ήταν για χρόνια στις ιταλικές φυλακές και ο θείος του στο Μαουτχάουζεν.

Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου, έγραψε ποιήματα, σενάρια, τραγούδησε ερασιτεχνικά στις μπουάτ της Πλάκας, δούλεψε στην εφημερίδα της αριστεράς "Δημοκρατική Αλλαγή", πήρε μέρος στους αγώνες του 1-1-4, περπάτησε όλες τις πορείες ειρήνης. Στις 21 του Απρίλη συνελήφθη από την Δικτατορία και πέρασε μερικές ώρες στην Μπουμπουλίνας. Έφυγε για το Λονδίνο για 6 χρόνια που τον διαμόρφωσαν ιδεολογικά. Συμμετείχε στο Τροτσκιστικό κίνημα στο οποίο ήταν στέλεχος και η Βανέσσα Ρεντγκρέιβ με την οποία δυο φορές συνεργάστηκε σε παραστάσεις με αγωνιστικούς στόχους

Τον Μάη του '68 πήρε μέρος στην μεγάλη εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι και τραυματίστηκε θανάσιμα από τους SRS. Μετά τα γεγονότα στην Κύπρο το καλοκαίρι του '74 και την πτώση της Χούντας συνέχισε τον πολιτικό αγώνα. Πρωτοστάτησε στο εργατικό κίνημα που ανέτρεψε το μέχρι τότε καθεστώς στα μεγάλα ναυπηγεία της Ελευσίνας. Στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 1973 γεννήθηκε η κόρη του, που της έδωσε το όνομα Ναταλία, τιμής ένεκεν στη γυναίκα του Τρότσκι.

Μουσικά εισήλθε στον πυρήνα του ελληνικού τραγουδιού αφήνοντας ανεξίτηλο στίγμα, με τους στίχους του, συνεργαζόμενος με όλους τους σημαντικούς εκπροσώπους του ελληνικού τραγουδιού. Ακόμα και το τραγούδι όμως, αποτελούσε τον Δούρειο Ίππο του για να αφυπνίσει τον κόσμο και να προσφέρει, να αλλάξει τις αδικίες των συστημάτων. Στίχοι κοφτεροί που περνούσαν κάθετα, ταράζοντας και τον πιο εφησυχασμένο.

Πολλές φορές είχε συγκρουστεί με το μουσικό, κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο, γεγονός που τον απομόνωσε αρκετά. Τον είχαν κατηγορήσει και για εγκέφαλο της 17 Νοέμβρη, ενώ εκείνος ήταν ενάντια στη βία. Ένα πνεύμα ανήσυχο που δε φοβήθηκε το θάνατο και που έβλεπε πιο μπροστά από όλους, του οποίου η κοσμοθεωρία άλλαξε μετά τη συνάντηση με τον Osho, τον οποία υποστήριξε και προσπάθησε να κοινωνήσει στους Έλληνες. Μία ζωή γεμάτη ανατροπές και προκλήσεις από έναν άνθρωπο που δε φοβήθηκε να ρισκάρει και συνέχεια πολεμούσε για τη δικαιοσύνη και την αλήθεια.

Θηρίο, θεός, μόνος ή μοναχικός, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, μελέτησε, έγραψε, ερωτεύτηκε, διαλογίστηκε, αυτοπαρατηρήθηκε, παλινδρόμησε, όρμησε, ωρίμασε, ανοίχθηκε, ρίσκαρε και πλήρωσε το τίμημα. Έγραψε σπουδαία τραγούδια και άγγιξε πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι ίσως τον είπαν τρελό, αλλά πάντα τους ξεχωριστούς ανθρώπους τους παρεξηγούσαν και τους φοβόντουσαν.

«Τίποτα δεν πάει χαμένο» όμως και όσα έκανε θα γραφτούν στην ιστορία, καθώς κέρδισε την αθανασία με τις πράξεις και τα τραγούδια του, τα οποία μιλάνε τη γλώσσα της καρδιάς και αγγίζουν χρόνια τώρα πολλές γενιές. Ένα αληθινό παράδειγμα προς μίμηση που μας έδειξε ακόμα και με το θάνατό του τη ματαιότητα της δόξας, καθώς, παρ' ότι αγαπήθηκε από τόσο κόσμο, τον βρήκαν τέσσερις μέρες μετά το θάνατο του, επειδή κάποιοι φίλοι του ανησύχησαν. Όπως τόσους άλλους μεγάλους που μένουν σαν ανάμνηση στο σελιλόιντ και τα ραδιοκύματα..

Σαν ανάμνηση κρατάω την τύχη που είχα να τον δω να τραγουδάει με πάθος ένα βράδυ καλοκαιριού στη Θεσσαλονίκη στην παραλία. Είναι τύχη να έχεις βιώσει έστω και λίγο κάποιους σπουδαίους ανθρώπους, που έκαναν τη ζωή τους παράδειγμα για όλους εμάς που εφησυχάζουμε και ξεχνάμε εύκολα. Δεν χρειάζεται να μετανιώνουμε μεθεορτίως, αλλά να είμαστε ενεργοί και να προσπαθούμε να φέρουμε τον κόσμο στα μέτρα μας. Όπως είχε γράψει «Αυτός ο κόσμος/ μπορεί ν' αλλάξει, Κεμάλ/ Μέσα στις καρδιές/ στις πλατείες, σε γραφεία οβάλ/θ έλει σωστοί χιλιάδες/ να 'ναι στους τροχούς/ να 'ναι η ψυχή η νύφη/ και γαμπρός ο νους».

Μαζεύτηκαν πολλοί «εκεί πάνω», και μεγάλο γλέντι θα έχει στηθεί. Πριν τους ανταμώσουμε ας έχουμε κάτι να προσφέρουμε και εμείς. Και μην αργείτε. Μπείτε στο προσωπικό του site και διαβάστε όσα έχει πει και κάνει, σαν να είναι αυτό το αντίο που του αρμόζει, όπως θα ήθελε και είχε γράψει. Και στο ράδιο να παίζει…

"Λένε πως αν κανείς πεθαίνει
κρυφά χαμογελά
κάτι θα βλέπει κάτι συμβαίνει
και κάποιους χαιρετά"…