Λαθροαπεργοί πείνας

Είναι από τις περιπτώσεις που οι κυβερνήσεις βρίσκουν «πολιτικό μπελά». Ο «πολιτικός μπελάς» σημαίνει ότι ένα θέμα δεν μπορεί να λυθεί μόνο του (ατυχία!) και η αποφασιστικότητα που τυχόν σκεφτείς να επιδείξεις θα σε εκθέσει ως ανάλγητο κυβερνώντα.

Για την Κυβέρνηση αυτό ακριβώς είναι οι απεργοί πείνας στο Μέγαρο Υπατία, οι οποίοι συνεχίζουν την, φαντάζομαι ελεγχόμενη, αποχή τους από την τροφή; Ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να το αγνοήσει γιατί οι συνασπισμενο-αριστεροί φωνάζουν, δεν μπορεί να δώσει άμεσα θετική απάντηση γιατί η συντηρητική κοινή γνώμη θα ξεσηκωθεί κατά της ικανοποίησης του «χατιριού» των μεταναστών και δεν μπορεί να δώσει άμεσα αρνητική απάντηση γιατί τότε- διάολε!- τι σόι σοσιαλιστική κυβέρνηση θα ήταν;

Οι ΠΑΣΟΚοι όμως, αν ξέρουν ένα πράγμα είναι η επικοινωνία. Ο πρώτος κανόνας είναι χρυσός: Ασ΄το και να ελπίζεις ότι θα λυθεί από μόνο του. όταν δεν θα μπορεί να λυθεί από μόνο του θα έχουν αλλάξει πολύ οι περιστάσεις, οπότε βλέπουμε τι γίνεται. Πιστεύω ότι στο τέλος θα ικανοποιηθούν τα αιτήματα των απεργών, αλλά όχι πριν ταλαιπωρηθούν αρκετά ώστε α. η κοινή γνώμη των Ελλήνων πολιτών να τους συμπονέσει ή τουλάχιστον να σταματήσει να χαίρεται με τη δυστυχία τους και β. η κοινή γνώμη των λοιπών μεταναστών να θεωρήσει ότι η μανούρα είναι πολύ μεγάλη για να μπει στον κόπο να κάνει κάτι αντίστοιχο.

Αυτά παρακάτω όμως. Προς το παρόν, το πρόβλημα.

Σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά ακούγεται η δική σου κατάσταση όταν την περιγράφει κάποιος άλλος. Με τον ίδιο τρόπο που η πόλη σου σού φαίνεται σημαντικότερη και ορισμένα σημεία της πιο ενδιαφέροντα όταν διαβάζεις για αυτά σε έναν ταξιδιωτικό οδηγό, οποίος απευθύνεται σε τουρίστες.

Έτσι, διάβασα στο άρθρο του Guardian για τους απεργούς πείνας στην Ελλάδα, ότι «η Ελλάδα μετά από χρόνια εκμετάλλευσης και εξευτελισμού που υπέστησαν τους λέει τώρα ότι δεν τους χρειάζεται πια και […] τους πετά σαν σκουπίδια». Αυτή η φράση με προβλημάτισε. Μου έδωσε το θέμα σε μια διάσταση μεγαλύτερη από ό,τι μου άφησε η καθημερινότητά μου να συλλογιστώ. Δεν πρόλαβα ωστόσο να αποφασίσω αν διαφωνώ ή συμφωνώ, γιατί παρατήρησα ότι ο συγγραφέας του άρθρου ήταν Έλληνας- ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, Κώστας Δουζίνας.

«Α, καλάααα», σκέφτηκα. «Μάλλον είναι κανένας από αυτούς με τις αστικές τύψεις» και σταμάτησα να το σκέφτομαι.

Έκανα λέτε καλά;