Το αίμα ως αφορμή και η διεθνής "ηθική"

Με μια κάποια φρίκη άκουσα τις σημερινές πληροφορίες για τις σφαγές στη Λιβύη που κατά το Ελ Αραμπίγια ανεβάζουν τους νεκρούς σε 10.000 τη στιγμή που, αν δεν κάνω λάθος, χθες ήταν περίπου στους 1000- 2000.

Ο παράφρων που διοικεί τη χώρα και αποτέλεσε και προσωπικό φίλο του Ανδρέα Παπανδρέου (έτσι για να θυμώσουν οι ΠΑΣΟΚοι το λέω) έχει, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, δώσει εντολή στις δυνάμεις καταστολής για «εκκαθαρίσεις πόρτα- πόρτα».

Το άλλο πρωτοφανές ήταν η προχθεσινή απόφασή του με την οποία διέταξε αεροπορική επιδρομή κατά του συγκεντρωμένου πλήθους (οι Άγγλοι να τα βλέπουν αυτά που καμαρώνουν ότι το δικό τους σύστημα της έφιππης αστυνομίας είναι το καλύτερο για να σταματά τους διαδηλωτές!).

Προφανώς δεν είναι μια από τις περιπτώσεις που «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν» όπως λέει το κλισέ, το οποίο χρησιμοποιείται όταν θέλουμε υπεραπλουστευμένη την ανάλυση της διεθνούς πολιτικής κατάστασης.

Κατά τη γνώμη μου, τούτων δοθέντων, το ζητούμενο δεν είναι αν καταδικάζουμε την απάνθρωπη και λυσσαλέα προσπάθεια Καντάφι να ελέγξει την εξέγερση, αλλά αν ο αποτροπιασμός μας φτάνει έως του σημείου να δικαιολογήσει μια επέμβαση «σωτήρων».

Έχουν οι δυτικές δυνάμεις το ηθικό δικαίωμα να επέμβουν σταματώντας την αιματοχυσία; Μήπως έχουν «υποχρέωση»; Μήπως τίποτα από τα δύο;

Μοιάζει λίγο με τις περιπτώσεις κατά τις οποίες βλέπει κανείς έναν κακομοίρη να τρώει ξύλο από 3-4 νταγκλαράδες και εύχεται να ήταν εκεί η αστυνομία για να επέμβει, παρότι δεν τρέφει και τα καλύτερα των αισθημάτων για τις αρχές. Οπότε, η απάντηση είναι εύκολη; Να σταθμεύσουν τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα στη Βεγγάζη και να τελειώνουμε;

Συναισθηματικά η επέμβαση της αστυνομίας μπορεί να είναι ίδια με την επέμβαση των
ΗΠΑ- όχι όμως και ηθικά/ πολιτικά, ανταπαντώ στον εαυτό μου και με μπερδεύω ακόμη περισσότερο.

Καλώς ή κακώς, λέω, η αστυνομία αποτελεί όργανο του κράτους την εξουσία στο οποίο επιλέγουν ψηφίζουν οι πολίτες μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Οι αμερικανοί από ποιον ορίστηκαν φύλακες της δικαιοσύνης; Έχω δικαίωμα να επιθυμώ να επιβληθεί εξωτερικά η «δικαιοσύνη» μόνο και μόνο επειδή αυτή είναι του γούστου μου;

Νομίζω ότι για να καταλήξω στο ποιο μου φαίνεται δίκαιο αναγκάζομαι να στραφώ για μια ακόμη φορά στη συντηρητική πλευρά της ιστορικής σκέψης- που άλλωστε θεωρώ και την επικρατέστερη: Ιστορικά λοιπόν, όλοι οι λαοί βρέθηκαν σε δύσκολες περιστάσεις και έκαναν θυσίες προκειμένου να αλλάξουν τη ζωή τους προς αυτό που νόμιζαν καλύτερο.

Αν οι Λίβυοι κρίνουν ότι οι θυσίες πρέπει να είναι στην κατεύθυνση της κρατικής δολοφονίας των διαμαρτυρόμενων, ας συνεχίσουν να χτυπούν το μαχαίρι με τη γροθιά τους. Αν πάλι κρίνουν ότι στις θυσίες θα πρέπει να περιλαμβάνεται η εθνική τους πολιτική κυριαρχία (γιατί αυτό θα σημάνει η πρόσκληση των δυτικών για επέμβαση) ας ζήσουν με αυτό.

Ελπίζω μόνο να προλάβουν να πάρουν την απόφαση μόνοι τους πριν η διψασμένη για πετρέλαιο δυτική βιομηχανία αποφασίσει ότι η ανθρωπιστική δράση είναι τόσο αναγκαία όσο και τα 400.000 βαρέλια πετρέλαιο ημερησίως.