Όλο το έθνος προσκυνάει σώβρακα και φανέλες

* προσθέστε το δικό σας σxόλιο στο κάτω μέρος του post

Με τα του αθλητισμού δεν ασχολούμαι συχνά, πρώτον και βασικότερον γιατί δεν έχω τη διάθεση να αναγάγω σε βασικό θέμα της σκέψης μου το τι κάνουν διάφοροι αθλητές, και δεύτερον γιατί, ακόμη και αν ήθελα, δεν έχω τις γνώσεις ούτε και τις πληροφορίες για να το κάνω.

Ωστόσο σε διάφορες περιστάσεις τα αθλητικά αναμιγνύονται τόσο με την ελληνική επικαιρότητα που το να προσπαθήσει κανείς να τα αγνοεί είναι σαν να προσποιείται ότι δεν κάνει ζέστη εν μέσω καύσωνα.

Παρακολούθησα τον σαββατιάτικο αγώνα Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού που, για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι, έκρινε τον φετινό πρωταθλητή στο ποδόσφαιρο. Διαπίστωσα και εγώ όσα και οι περισσότεροι: Πρώτον οι παναθηναϊκοί αδικήθηκαν από τη διαιτησία, δεύτερον ήταν αδιανόητο να μπουν και οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού στον αγωνιστικό χώρο και να κλωτσούν τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας και τρίτον είναι απαράδεκτο ο παράγοντας- επικεφαλής μιας ομάδας να καμαρώνει για τους ιδιωτικούς στρατούς και τα καμώματά τους που τον κάνουν τον ίδιο να αισθάνεται Ιούλιος Καίσαρας.

Θεωρώ όμως ότι όσοι παραπονιούνται για την απαράδεκτη κατάσταση του ντέρμπι ή άλλων αγώνων που δίνουν ευκαιρία για τέτοια παράπονα, είτε αρέσκονται στο να νιαουρίζουν γιατί «έτσι περνά και η μέρα βρε αδερφέ», είτε δεν έχουν καταλάβει ότι είναι η δική τους έντονη ενασχόληση (θετική ή αρνητική) που θρέφει τέτοια φαινόμενα σήψης.

Εν ολίγοις, πείτε με συνομωσιολόγο αλλά δε μπορώ να μη σκεφτώ ότι κάποιοι βολεύονται πολύ από το να εκτονώνονται τα λαϊκά πάθη στις τρίπλες του κ. Ζαϊρί ή στο να λησμονούνται οι οικονομικές δυσκολίες στη θέα των περίτεχνων λακτισμάτων του κ. Σισέ.

Κάτι ήξερε η χούντα- και η ελληνική αλλά και οι άλλες που φροντίζουν να μεσουρανεί και να υπερπροβάλλεται το ποδόσφαιρο και γενικώς ο αθλητισμός.

Το να καταθέτουν σοβαροί άνθρωποι ενέργεια στο να πείσουν τον απέναντί τους πόσο απαράδεκτη είναι η ομάδα του ή ο πρόεδρός του που έκανε αυτή ή την άλλη δήλωση το θεωρώ αστείο και αδυνατώ να το σχολιάσω σοβαρά. Ο λόγος είναι πως πιστεύω ότι σε όλο αυτό το αλισβερίσι δεν υπάρχουν διαχρονικά κακοί ούτε διαχρονικά καλοί. Το ποιας ομάδας οι παράγοντες κάνουν σε κάθε εποχή κουμάντο είναι κάτι που, όπως έχουμε δει, αλλάζει από χρονιά σε χρονιά ή έστω από πενταετία σε πενταετία.

Και δεν υπάρχει ούτε ένας που να ήρθε στα πράγματα και να επέδειξε σύνεση ή να υπερασπίστηκε πραγματικά τα ιδεώδη του ομαδικού αθλητισμού αποκηρύσσοντας ουσιαστικά τον οπαδισμό. Από την πλευρά τους βέβαια οι άνθρωποι καλά κάνουν. Οι ομάδες στην Ελλάδα (αλλά νομίζω και αλλού) λεφτά δεν βγάζουν, οπότε ή κάποιοι ανήκουν στη σπάνια κατηγορία των αφελών φραγκάτων που σπαταλούν υπέρογκα ποσά σαν να επρόκειτο για γιορτή πυροτεχνημάτων στα γενέθλια του παιδιού τους ή κάποιο συμφέρον έχουν που οι καλόπιστοι φίλαθλοι αγνοούν.

Δεν φταίνε αυτοί. Όσο από κάτω τους υπάρχουν πρόβατα τόσο αυτοί θα είναι «ηγέτες» και «μπροστάρηδες». Αν δε υπάρξει δυσαρέσκεια προς το πρόσωπό τους, κάνουν και μια καραμπινάτη μεταγραφή ή εφευρίσκουν μια μεγάλη αδικία που έγινε κατά της ομάδας και το πόπολο ξεχνά τα πάντα. Το ποιοι είναι, το πώς βρέθηκαν εκεί, το ποιες είναι οι επιχειρήσεις τους και ποιον ρόλο παίζουν στην ελληνική κοινωνία.

Ακόμα και οι διαμαρτυρίες τρέφουν το σύστημα που κάθε τόσο αναγγέλλει εξυγίανση, εκκαθαρίσεις των στοιχείων που αμαυρώνουν τον ελληνικό αθλητισμό και διάφορα άλλα που ποτέ δεν γίνονται. Γιατί ποτέ δε εξαγγέλθηκαν για να γίνουν, αλλά για να νιώθουν και οι δέκα κουλτουριάρηδες που γκρινιάζουν ότι «στο πλαίσιο των θεσμών έγιναν κινήσεις για την εξάλειψη του φαινομένου».

Και η ζωή περνά με coca cola, που λέει και ένας γνωστός μου.

Η λύση; Ομολογώ πως δεν την ξέρω. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να κρατάω προσωπική απόσταση από όλο αυτό το βούρκο.

Όχι γιατί κινδυνεύει η… ηθική μου. Αλλά για να μη πέσω στη λούμπα να νομίζω ότι η κατάσταση θα μπορούσε να θεραπευτεί με κάτι άλλο εκτός από τσεκούρι και φωτιά.

* προσθέστε το δικό σας σxόλιο στο κάτω μέρος του post