Ακυβερνησία και παντός Βελγίου άμα λάχει

Εκεί που είμαι βέβαιος ότι οι δυτικές χώρες δεν έχουν απολύτως τίποτα να συνεισφέρουν στην πολιτική σκέψη εμφανίζονται περιπτώσεις όπως αυτή του Βελγίου και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους.

Η βαρετότατη αυτή κεντροευρωπαϊκή δημοκρατία συμπληρώνει σήμερα οκτώ μήνες ακυβερνησίας. Οκτώ μήνες δηλαδή χωρίς κυβέρνηση! Επί οκτώ μήνες ο βασιλεύς τους αναθέτει εντολές σχηματισμού κυβέρνησης σε διάφορους υποψηφίους χωρίς κανείς εξ αυτών να καταφέρνει να καταφέρει να πείσει τις δύο μεγάλες εθνοτικές ομάδες που ακουσίως συναποτέλεσαν το βασίλειο του Βελγίου να συνεννοηθούν.

Από αυτό προκύπτουν δυο ενδιαφέρουσες αφορμές για σκέψη.

Η πρώτη αφορά το πόσο απαραίτητη είναι τελικά μια κυβέρνηση. Για την ελληνική κοινή γνώμη της οποίας το μυαλό έχει γανωθεί με κινδυνολάγνες και ιδιοτελέστατες διαβεβαιώσεις για το πόσο τρομερή είναι η «ακυβερνησία» αυτό είναι κάτι αδιανόητο.

Μπορεί μάλιστα να βάλει στο μυαλό των ψυλλιασμένων την παρακάτω μεταμοντερνιστική σκέψη. Τα κράτη που έχουν κανονικά κυβέρνηση τι περιμένουν από αυτήν που δεν το περιμένουν οι Βέλγοι;

Ρεαλιστικά η απάντηση είναι «τίποτα». Τυπικά μία κυβέρνηση έχει την ευθύνη των πραττομένων εντός του κράτους. Μόνο έτσι λοιπόν εκπληρώνεται ο ρόλος της: Όταν αναλαμβάνει τις ευθύνες. Και για να αναληφθούν οι ευθύνες πρέπει να μπορούν να αποδοθούν. Με το δικό μου το μυαλό τουλάχιστον, ο έλεγχος των ευθυνών μιας κυβέρνησης δικαιολογεί την ύπαρξή της. Και ποια είναι η υπέρτατη κρίση για τους πολιτικούς; Οι εκλογές, κυρίαρχε λαέ- ναι, μην το ξεχνάς.

Όταν λοιπόν οι λαοί μετά απο εκλογές βρίσκονται σε κατάσταση ακυβερνησίας, αυτό αποτελεί συλογική απόφασή τους (την οποία η Δημοκρατία έχει καθήκον να σέβεται) και όχι μια ατέλεια που θα πρέπει να διορθωθεί το συντομότερο. Θυμίζω ότι επιλογές των λαών δεν πρέπει να συγχέονται με τις προσωπικές επιλογές, αφού όσοι αποτελούν το πλήθος των πολλών έχουν το δικαίωμα να μην θέλουν να «χρεωθούν» την απόφαση όλων.

Η δεύτερη σκέψη είναι σε διαφορετικό δρόμο από την πρώτη και είναι μια έκκληση προς όλους. Ας σκεφτούμε λίγο πόσο γρήγορα θα άλλαζε (προς το καλύτερο- δε λέω!) η ζωή στην Ελλάδα αν έπρεπε να περάσουμε κάποιο χρονικό διάστημα χωρίς κυβέρνηση- εννοώ και να το ξέρουμε, γιατί η κυβερνητική ανυπαρξία είναι εξαιρετικά συχνό φαινόμενο που συνήθως δεν μας το λένε ευθέως προκειμένου να διατηρηθεί η πίστη στην ανάγκη σταθερών κυβερνήσεων.

Οκτώ μήνες στην Ελλάδα χωρίς κυβέρνηση! Για σκεφτείτε το λίγο…