Ο Βασίλης των Δασών (και των ορέων)

Κάθε εποχή έχει τον Ρομπέν των Δασών της. Και κάθε χώρα θα προσέθετα. Στην Ελλάδα έχουμε τον Βασίλη Παλαιοκώστα. Αυτό που «ξέρει ακόμα και τους δασικούς δρόμους σε Φθιώτιδα και Ευρυτανία», όπως λέει και η είδηση στο in.gr.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι η μετεξέλιξη του ανδρός από εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου στον πλέον επίφοβο ιδεολογικό ταγό του αντικρατισμού, από τότε που η 17Νοέμβρη βγήκε στη σύνταξη.

Τα αποτυπώματά του τα οποία βρέθηκαν στα υπολείμματα του φακέλου που σκότωσε τον υπασπιστή του (τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης) Μιχάλη Χρυσοχοΐδη δεν είναι δυνατόν να συνδεθούν με το ίδιον όφελος που προϋποθέτει μια κλοπή ή μια υπεξαίρεση, κατά κανέναν τρόπο!

Ενώ άλλοι ωθούνταν από την ανάγκη της χρηματοδότησης των επιχειρήσεών τους σε ληστείες, ο Παλαιοκώστας ακολουθεί αντίθετο δρόμο: Είναι η «ανάγκη» της ιδεολογικής του ταυτότητας τον ωθεί σε τροτσκιστικές αγκιτάτσιες.

Τι να είναι άραγε αυτό που μεταμόρφωσε τον Βασίλη Παλαιοκώστα από ληστή σε ακραιφνή πολιτικό ακτιβιστή; Θα τολμούσα να υποθέσω ότι είναι η συμπάθεια του κόσμου που από ό,τι καταλαβαίνω τον συνοδεύει. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι σε σχετικό Poll που είχε αναρτήσει ο Ιοβόλος την προηγούμενη φορά που ο Βασίλης Παλαιοκώστας απασχόλησε τις διωκτικές αρχές, οι συμπαθούντες υπερτέρησαν με 43,3% των αντιπαθούντων (13,3%) και ισοψήφισαν με αυτούς στους οποίους ο δραπέτης είναι αδιάφορος. 

Γιατί όμως είναι συμπαθής ο Παλαιοκώστας; Νομίζω ότι παραδοσιακά στην ελληνική κοινή γνώμη γίνεται συμπαθής όποιος παραβαίνει μεν τον νόμο, αλλά χωρίς να έχει βλάψει κάποιον που θα μπορούσε να ανήκει σε αυτήν- έναν καθημερινό άνθρωπο δηλαδή. Θυμόμαστε τον «ψηλό και τον κοντό»- τους ληστές τραπεζών ή ακόμα και τον «πεταλούδα» Βαγγέλη Ρωχάμη.

Αυτό που χαρακτηρίζει αυτούς τους τύπους είναι ότι είναι συμπαθείς στην κοινή γνώμη. Ενσαρκώνουν το «γαμώτο» που δεν μπορεί η ίδια να απευθύνει παρά μόνο χαμηλόφωνα.

Και φαίνεται ότι αυτό τελικά είναι σημαντικό.

Την επόμενη φορά, Βασίλη, να περιμένουμε και προκήρυξη;