Το αίμα συν-τάσσεται

Οφείλω να ομολογήσω ότι με διασκέδασε η είδηση της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, σύμφωνα με την οποία η ρύθμιση που δίνει για τις Δημοτικές Εκλογές το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στους μετανάστες, είναι αντισυνταγματική.

Φυσικά δεν με διασκέδασε για λόγους εθνικής «καθαρότητας» ούτε γιατί πιστέυω πως τα συγκεκριμένα δικαιώματα έχουν οποιαδήποτε σημασία στο πως διαμορφώνεται η ζωή μας, αλλά για το σκεπτικό στο οποίο η απόφαση του ΣτΕ στηρίχθηκε. Ο Συνταγματικός νομοθέτης «εμερίμνησε να διαφυλάξει την εθνική ομοιογένεια του κράτους, μεταξύ των άλλων, και δια της θεσπίσεως δικαίου ιθαγένειας, του οποίου οι ρυθμίσεις εβασίζοντο, κατ΄ αρχήν, στο σταθερό κριτήριο του "δικαίου του αίματος" (ius sanguinis), δηλαδή την καταγωγή από Έλληνες γονείς», λέει το σκεπτικό της απόφασης.

Και δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στην Κυβέρνηση: να επαναλάβει την επίδειξη αριστεροφροσύνης που πρωτοεπιχείρησε όταν εισήγαγε την δίκαιη αλλά άχρηστη ρύθμιση. Πόσο καιρό είχε το ΠΑΣΟΚ να βρεθεί στην ίδια όχθη με την αριστερά;

Η τεκμηρίωση της απόφασης μου άρεσε γιατί μίλησε στον βαθύτερο συντηρητισμό μου και έδειξε για μία ακόμη φορά τους υπέροχους παραλογισμούς της κρατικής δομής. Εξηγούμαι: Τι κάνουν οι δικαστές αυτού του επιπέδου; Κάτι που δεν μπορούμε να βάλουμε στο μυαλό μας οι απλοί πολίτες. Δεν κρίνουν σφαιρικά αλλά με βάση το τι δεδομένα έχουν στα χέρια τους.

Αυτό θα πει ότι δεν αναζητείται η «απλή δικαιοσύνη» όπως γίνεται στους πρώτους βαθμούς εκδίκασης μαις διαφοράς. Εδώ τα κουκιά είναι μετρημένα. Οι συγκεκριμένες διατάξεις του Συντάγματος θίγεται από το προς εξέταση; Ή Ναι ή όχι. Τυπικά οι μετανάστες δεν είναι Έλληνες πολίτες- τουλάχιστον με την έννοια που ο συνταγματικός νομοθέτης θέλησε να ορίζονται οι Έλληνες πολίτες- και άρα το Συμβούλιο ορθώς αποφάσισε.

Τώρα αν η κοινωνία θέλει (λέμε τώρα) να αποκτήσουν τα δικαιώματα αυτά οι μετανάστες, αυτό δεν αφορά το Σύνταγμα που έχει φτιαχτεί για να είναι άκαμπτο έναντι οιωνδήποτε επιβουλών «εσωτερικών ή εξωτερικών» όπως θα έλεγε και ο κινηματογραφικός Κατσάμπελας του «Λούφα και Παραλλαγή»- άλλο αν θα εννοούσε μόνο «εσωτερικών». 

Για μία ακόμη φορά δηλαδή ο ύψιστος ταγός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας εμφανίζεται ανίκανος να προσαρμοστεί στις περιστάσεις. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει γιατί- περιέργως- λειτούργησε σωστά!