Με περίσκεψη, με λύπη και με αιδώ

Οι φράχτες που σχεδιάζει να κατασκευάσει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη στον Έβρο φαντάζομαι ότι θα ξεκινήσουν έναν ακόμη δημόσιο διάλογο σχετικά με το πόσο απάνθρωπη είναι η πολιτική των κρατών έναντι των οικονομικών μεταναστών που ενδεχομένως δεν έχουν τα απαιτούμενα έγγραφα για μια κανονική είσοδο στη χώρα.
 
Αδίκως; Όχι. Οι συζητήσεις αυτές είναι που εγγυώνται ότι ο εκδημοκρατισμός μιας κοινωνίας δεν σταματά ποτέ. Αλλά το πρόβλημά μας το λύνουν; Δεν το νομίζω. Το πρόβλημα είναι γνωστό: Η Ελλάδα αποτελεί το νοτιονανατολικότερο άκρο της Ευρώπης και  εξ αυτού το σύνορό της.

Αν κάποιος λαθρομετανάστης περάσει αυτό το σύνορο είναι θεωρητικά ελεύθερος να διακινηθεί μέσα στην Ε.Ε.- αυτό άλλωστε θέλει να κάνει και όχι να μείνει για πάντα στην Ελλάδα. Έτσι οι Ευρωπαίοι το βρίσκουν πιο εύκολο να απαγορεύσουν σε εμάς να τους αφήνουμε να προωθηθούν στους τελικούς προορισμούς τους παρά να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα όταν γίνει η τελική εγκατάστασή του.

Εμείς τους ζητάμε χρήματα για το φιλτράρισμα που (δεν) κάνουμε και αυτοί μας ενέκριναν την Frontex. Εμείς όμως τότε γκρινιάζουμε ότι εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας σε πολυεθνικές αστυνομικές δυνάμεις. Και πάλι δικαίως.

Και τότε τι πρέπει να γίνει;

Ο φράχτης είναι λύση; Επί της αρχής, όσο και αν με λυπεί το ότι θα συμφωνήσω με ΚΚΕ και ΣΥΝ, θα έλεγα ότι όχι. Κανείς δεν έλυσε κανένα πρόβλημα κρατώντας το μακριά του. Ο φράχτης μου θυμίζει αυτούς που βάζουν σιδεριές στα παράθυρά τους. Νομίζουν ότι βασικά τα κάγκελα κρατούν έξω τους πιθανούς εισβολείς ενώ στην πραγματικότητα φυλακίζουν τους ίδιους.

Αλλά πάλι, πώς να το λύσουμε το πρόβλημα αφού δεν περνά από το χέρι μας; Να κάνουμε τους πακιστανούς να μην θέλουν να μεταναστεύουν στην Ευρώπη ή να τους υποχρεώνουμε να εκδίδουν πρώτα βίζα; Δεν γίνεται.

Αν δεν σκοπεύουμε να ακολουθήσουμε την σοσιαλιστική επιταγή και να παλέψουμε για την επανάσταση η οποία θα φέρει την αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου (λέμε τώρα), νομίζω ότι περιοριστικά μέτρα θα πρέπει να υπάρξουν (είτε λέγονται φράχτες είτε λέγονται σκυλιά, είτε λέγονται όπως αλλιώς).

Όχι για να προστατευθούν οι δουλειές των Ελλήνων από τους κακούς μετανάστες, αλλά για να αφομοιωθούν σταδιακά οι αφίξεις των μεταναστών και για να μην ωθούνται οι κοινωνίες σε χειρότερες συμπεριφορές, όπως αυτές των ελληναράδων του Αγίου Παντελεήμονος ή όπως αυτή της επόμενης γκετοποίησης που κάπου θα κάνει την εμφάνισή της.

Λυπάμαι παιδιά, αλλά ομελέττα χωρίς να σπάσουν αυγά δεν γίνεται- έστω και αν τελικά γίνει με περίσκεψη, με λύπη και με αιδώ, για να παραφράσω τον Αλεξανδρινό.