Διαρρέουσα ατμόσφαιρα

Πρώτη φορά άκουσα για τονκ. Ασάντζ το καλοκαίρι που μας πέρασε- ήταν νομίζω σε ένα ένθετο κυριακάτικης εφημερίδας, όπου παρουσιάζουν η δράση του mr. Wikileak.

Επρόκειτο- διάβαζα- για ένα site με απόλυτο προσανατολισμό στην αποκάλυψη επιβαρυντικών για κράτη/ οργανισμούς/ εταιρίες στοιχείων το οποίο μάλιστα λειτουργεί τόσο καλά ώστε ο ιδρυτής- αρχισυντάκτης του να κρύβεται από τον κόσμο.

Πρόσφατα, έγγραφα που έπεσαν στα χέρια του συγκεκριμένου κυρίου και τα οποία αποκάλυψε, τον έφεραν για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο της διεθνούς δημοσιότητας- μια που τα αποκαλυφθέντα αφορούσαν πτυχές της αμερικανικής διπλωματίας.

Λίγο μετά τις αποκαλύψεις αυτές ήρθε στο προσκήνιο μία ελαφρώς παλαιότερη ιστορία του κ. Ασάντζ σύμφωνα με την οποία εκκρεμεί εις βάρος του ένταλμα σύλληψης από την Interpol για δύο βιασμούς (ή απόπειρες βιασμών- δεν έχω καταλάβει). Να πω ότι δέχθηκα με ευκολία την άποψη που θέλει την δημοσιοποίηση αυτής της ιστορίας με το ένταλμα της interpol να συνέπεσε τυχαία με τις αποκαλύψεις, θα πω ψέματα και δεν το θέλω.

Από την άλλη να θεοποιήσω έτσι εύκολα και τον κ. Ασάντζ- όπως κάνουν κάτι αριστεριστές που όποιος «αντιδρά στο σύστημα» είναι αδελφή ψυχή- δεν μου πάει καρδιά.

Πιστεύω ότι σε κάθε περίπτωση το να υπάρχουν τέτοιοι τύποι και τέτοιοι οργανισμοί, όπως το wikileaks, είναι θεμιτό και σε ένα βαθμό σύμφυτο με το ίδιο το σύστημα- κατά τον ίδιο τρόπο που το κάθε σώμα κουβαλά τα σκουλήκια του. Είναι δε πάντα απόλαυση να παρακολουθείς κάποιον αντιπαθή να έρχεται αντιμέπτωπος με τα προβλήματά του.

Από άλλη ωστόσο νομίζω ότι ισχύει ό,τι ισχύει και για τον Λαζόπουλο. Όλοι αυτοί μπορεί να είναι δημοφιλείς γιατί λένε φιλολαϊκά τσιτάτα ή η κριτική που ασκούν είναι «από τα κάτω». Μπορεί να χαιρόμαστε για τις παρεμβάσεις τους γιατί τα λένε «έξω από τα δόντια» ή για πλήττουν τους κακούς αμερικάνους, αλλά πόσοι εξ ημών έχουμε το νου μας στο πόση   δύναμη συγκεντρώνεται στα χέρια τους;

Εξηγούμαι: έστω ότι ο κ. WikiLeak είναι μια χαρά τύπος που απλώς θέλει να δημοσιοποιεί πράγματα για να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Όταν όμως, αφού έχει συγκεντρώσει ανά πάσα στιγμή την προσοχή του κοινού, αρχίσει να «μπαλαμουτιάζει» λίγο τις αρχές του ποιος θα είναι σε θέση να τον κρίνει χωρίς να σνομπάρεται ή να λοιδορείται από τους πολλούς;

Γιατί μόνο όταν οι κριτές έχουν και οι ίδιοι τους κριτές τους υπάρχουν εγγυήσεις αληθείας (;).