Ποιο Πολυτεχνείο; Αυτό στην Πατησίων;

Κάθε χρόνο διάφοροι- φέτος προστέθηκε σε αυτούς και το In2life- ψάχνουν να βρουν τι σημαίνει για τους πιτσιρικάδες η επέτειος του Πολυτεχνείου. Έτσι παίρνουν σβάρνα τους δρόμους, θέτουν τις πιο βαρετές ερωτήσεις και συνήθως καταλήγουν σε συμπεράσματα του στυλ «οι νέοι δεν έχουν ιστορική μνήμη», «φταίει η διδασκαλία στα σχολεία», κλπ κλπ.

Αν στόχος είναι να νιώσουν οι μεγαλύτεροι πόσο μόνοι τους είναι στο πεδίο των αναμνήσεων πάει καλά. Τα ρεπορτάζ αυτά είναι σωστά στημένα για να μπορούμε να γκρινιάζουμε σαν τις γεροντοκόρες για «όλες τις παλιές αξίες που χάθηκαν» και να λέμε «πόσο πιο αγνά ήταν τα πράγματα τότε».

Στην πραγματικότητα βέβαια αυτά είναι μπούρδες.

Η κάθε γενιά έχει τη μνήμη που πρέπει. Ούτε περισσότερη ούτε λιγότερη. Και βέβαια σίγουρα όχι αυτήν που θα επιθυμούσαν οι μεγαλύτεροι, αλλιώς θα έπρεπε όλοι να δακρύζουμε ακόμη με την ημερομηνία έναρξης των βαλκανικών πολέμων. Κάποτε, κάποιοι μεγαλύτεροι αυτό θα ήθελαν- Αυτό θα θεωρούσαν πρέπον για να πειστούν ότι οι απόγονοί τους «σέβονται την ιστορία».

Δεν πάει όμως έτσι και ευτυχώς που δεν πάει έτσι. Γιατί αλλιώς οι νέες γενιές δεν θα έφτιαχναν τις δικές τους αναμνήσεις. Θα τις έπαιρναν έτοιμες. Και αυτό θα ήταν πολύ περισσότερο καταστροφικό από το να μην θυμούνται αν η Χούντα έπεσε τον Μάρτιο του ’73 ή τον Ιούλιο του ’74.

Αυτά περί των δημοσίων. Τώρα ο καθένας για την πάρτη του μπορεί να το ζήσει όπως θέλει.

Εγώ εδώ και αρκετά χρόνια αντιμετωπίζω την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου με αδιαφορία. Όχι με παγερή αδιαφορία όπως αυτή της 25ης Μαρτίου, αλλά με αδιαφορία. Ωστόσο, μία φορά κάθε δύο τρία χρόνια όταν στο ραδιόφωνο ακούω το πρώτο παρεμφερές τραγούδι με πιάνει μια ελαφριά συγκίνηση.

Όχι ότι έζησα τα γεγονότα, αλλά σαν κάπως η γιορτή να μου έλειψε. Σαν να αισθάνθηκα τύψεις που έμεινα μακριά της τον προηγούμενο καιρό. Αυτό έπαθα και σήμερα. Δεν είχαν κανένα λόγο, αλλά ακούγοντας το «της Δικαιοσύνης» (απίστευτη κλισαδούρα σχολικών γιορτών) ψιλοδάκρυσα- και μάλιστα τρώγωντας κορν φλέηκς.

Θα φταίνε οι αριστερές καταβολές. Τις παλεύω τις άτιμες, αλλά είναι σκληρόπετσες.

Εδώ είναι το αγαπημένο μου τραγούδι "αυτού του είδους":