Χρυσά Αυγά

Μένω σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά, η οποία κατά κοινή ομολογία έχει έλλειμμα καθαριότητας. Το έχω υπόψη μου όπως φαντάζομαι και όλοι όσοι μένουν εκεί. Μολονότι λοιπόν η συνείδησή μου για το τι πρέπει να γίνει για την καθαριότητα της περιοχής είναι σε εγρήγορση, τις προάλλες θεώρησα άμεση ανάγκη να ξεφορτωθώ μια μπανανόφλουδα από το αυτοκίνητο.

Έτσι, έχοντα μόλις παρκάρει, την άφησα δίπλα στο ρείθρο του πεζοδρομίου. Χωρίς να το πολυσκεφτώ- σαν το πιτσιρίκι που σκουπίζει τις μαρμελάδες από τα χέρια του στο παντελόνι του- η ακόμα σωστότερα στις κουρτίνες του σαλονιού.

Υστερία με το να μην πετάω πράγματα κάτω δεν έχω, ενώ μου έχει συμβεί να πετάξω και επίτηδες, όταν είχα στο μυαλό μου ότι με παρακολουθούσαν κάποιοι από αυτούς που εξανίστανται τσιρίζοντας όταν παραβιάζεται η προσφάτως αποκτηθείσα εθνική μας κουλτούρα δημόσιας καθαριότητας. Ωστόσο, αυτή η περίπτωση ήταν διαφορετική, γιατί επρόκειτο για κάτι που είχαν σκεφτεί ότι με συμφέρει άμεσα. Έχω αρκετές φορές παρακολουθήσει τύπους να πετούν σκουπίδια στη γειτονιά μου και έχω άποψη ότι ευθύνονται και αυτοί για την εικόνα που δεν μου αρέσει.

Δεν αναρωτήθηκα γιατί το κάνω, γιατί πετάω δηλαδή και εγώ κάτω σκουπίδια. Αναρωτήθηκα όμως αν μου αξίζει να ζω σε μια γειτονιά που θα είναι όπως την έχω φανταστεί. Αν, με δυο λόγια, αυτός που πετά σκουπίδια έχει θέση σε μια γειτονιά που δεν πετούν σκουπίδια. Η απάντηση ήταν προφανής.

Παρόμοιες σκέψεις έκανα όταν άκουσα στο ραδιόφωνο σήμερα το πρωί ότι πριν από λίγο οι κάτοικοι της περιοχής Πλατείας Αττικής φιλοδώρησαν με αυγά τους μουσουλμάνους που συγκεντρώθηκαν για να προσευχηθούν δημόσια με αφορμή μία εκ των δύο μεγάλων γιορτών τους και με αίτημα την ανοικοδόμηση τζαμιού.

Οι περίοικοι, που ως «απελπισμένοι με την κατάσταση» της συγκέντρωσης μεταναστών καταλύουν εδώ και πολλούς μήνες κάθε έννοια ευκοσμίας και πολιτισμού, θεώρησαν σήμερα πως έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξουν την αντίθεσή τους προς την ανοικοδόμηση του κτιρίου που είτε θα προσέβαλε βάναυσα το επίσημο ελληνικό θρήσκευμα είτε θα έκανε τους μετανάστες να αισθάνονται ανθρώπινα είτε –χτύπα ξύλο!- και τα δύο.

Έτσι, από ό,τι μαθαίνω, πετούσαν αυγά από τα μπαλκόνια και κάλυπταν τους ήχους της προσευχής με νεολαϊκά άσματα «στη διαπασών»- που λέγαν και οι παλαιότεροι ή «τσίτα», κατά το κρατούν.

Αυτό καλέ μου μόνιμε κάτοικε Άγιου Παντελεήμονα και λοιπών περιοχών, δεν είναι ακτιβισμός για τη γειτονιά σου. Γυφτιά είναι και δεν προέρχεται από κανέναν μετανάστη- ούτε καν από καμία παράλειψη αρμοδίων.

Φοβάμαι πως ορισμένοι θα ξυπνήσουν μια μέρα εκεί και θα καταλάβουν ότι οι «υπόκοσμοι» που ελπίζουν να διώξουν μακριά τους είναι μέσα τους. Σαν εμένα και τα σκουπίδια μου.

Υ.Γ. Κατά τα λοιπά, ό,τι εξέλιξη υπάρχει στην κατεύθυνση της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης στην Τουρκία μεταδίδεται μεθ’ επιτάσεως από τα media- μην χάσουν οι Έλληνες ορθόδοξοι και δεν δουν τη Θεολογική Σχολή να τούς αλλάζει τη ζωή.