Εκλογές, κόμματα με φρου φρου κι' αρώματα

-Θα παίξουμε;
-Ναι.
-Δεν θα έχει σημασία ποιος θα χάσει και ποιος να νικήσει, ε;
-Ε, μια μικρή θα την έχει... 
- Καλά, αφού το θέλεις θα έχει- το λέω από τώρα: όποιος νικήσει θα είναι ο καλυτερότερος!
     
Εγώ το βλέπω κάπως έτσι: δύο ομάδες αποφασίζουν να παίξουν έναν αγώνα- ας πούμε μπάσκετ. Η μία από τις δύο ομάδες λέει ότι αυτός είναι ξεκάθαρα φιλικός αγώνας που δεν σημαίνει τίποτα για την πραγματική δυναμικότητα των ομάδων.

Η άλλη ομάδα διαφωνεί λέγοντας ότι «ε, όσο να΄ναι όλο και κάτι σημαίνει». Τότε η πρώτη ομάδα εξοργίζεται. «έτσι το θέλεις; Τότε ναι, σημαίνει. Και όχι ‘κάτι’ αλλά τα πάντα. Όποιος κερδίσει σε αυτόν τον αγώνα θα είναι ο καλύτερος». Και βάζει τα δυνατά της να νικήσει.

Λίγο πριν ο αγώνας λήξει οι άλλοτε αλαζόνες της πρώτης ομάδας καταλαβαίνουν ότι η εμφάνισή τους είναι τραγική. Θυμούνται τότε το πρώτο τροπάρι περί του φιλικού αγώνα και του ιδιαίτερο χαρακτήρα του κλπ κλπ.

Θυμούνται πόσο λάθος είναι να οπαδοποιείται ένας φιλικός αγώνας και μπλα μπλα. Το τελευταίο που θέλουν είναι να θυμάται ο κόσμος ότι ο αγώνας θα έκρινε ποια είναι καλύτερη ομάδα. Και πλέον ο αγώνας τους είναι αυτός: Να πείσουν ότι ποτέ ο αγώνας δεν σήμαινε τόσα πολλά για αυτούς.

Αυτή η μικρή παραβολή αντανακλά κατά τη γνώμη μου τα όσα συνέβησαν στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών με την κωλοτούμπα του ΠΑΣΟΚ να δίνει τον τόνο και τους σαμαρικούς να πανηγυρίζουν γιατί ο Αντώνης κατάφερε να γίνει αρχηγός στη θέση του… Αντώνη.

Κανείς στην πραγματικότητα δεν ήθελε αυτές τις εκλογές στον χρόνο που πραγματοποιήθηκαν και αυτό φάνηκε και από την τηλεοπτική κάλυψη- μετά τις 22.00 οι καλεσμένοι των εκπομπών ήταν δευτεροκλασάτοι, ενώ η όλη ιστορία είχε τελειώσει κατά τις 12.30 και χωρίς exit poll- που θα πει ότι ξεκίνησε 21.00-21.30.

Οι του ΠΑΣΟΚ έβλεπαν το φούμο να έρχεται και οι της Νέας Δημοκρατίας δεν θα μπορούσαν να κεφαλαιοποιήσουν την τυχόν νίκη τους ζητώντας βουλευτικές εκλογές μια που τότε η καρπαζιά στο σβέρκο της κεντροδεξιάς θα άστραφτε.

Η αριστερά που-πλην ΚΚΕ- το φοβόταν επιτέλους φαίνεται να εισπράττει το κύμα της διαμαρτυρίας των πολιτών. Πότε όμως; Για να το κάνει τι όταν βρίσκεται διασπασμένη σε τρία- τέσσερα κομμάτια; Να λέει τι ωραία που θα ήταν αν μπορούσε να συνεννοηθεί μεταξύ της; 

Ετσι είναι όμως η άτιμη η ευτυχία. Έρχεται και φεύγει όταν δεν το περιμένεις.  
   
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v