“Αυτός ο Καμίνης ποιος είναι;”

“Αυτός ο Καμίνης ποιος είναι;” Η ερώτηση δεν προήλθε από την ξεμωραμένη θεία Μαρία, αλλά από έμπειρο δημοσιογράφο ο οποίος κατέχει μάλιστα διευθύνουσα θέση σε επιφανές μέσον και όχι δεν ήταν ρητορική ερώτηση που ήθελε να δείξει την πολιτική ασημαντότητα του υποψηφίου περιφερειάρχη Αττικής με το ΠΑΣΟΚ. Ήταν αγνή απορία.

Τι οφείλει να κάνει ο επιτυχημένος επικεφαλής ενός μέσου; Να γνωρίζει όσα ενδιαφέρουν τους αναγνώστες του ή όσα θα μπορούσαν να τους ενδιαφέρουν, είναι η απάντηση. Αν η απάντηση μάλιστα είναι σωστή, φαίνεται ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν έχουν καταφέρει να ξυπνήσουν το ενδιαφέρον των πολιτών- παρά το ότι όλοι έχουν κάποιον συγγενή/ φίλο/ γνωστό που θέτει υποψηφιότητα.

Και όμως ακράδαντη πεποίθησή μου είναι ότι αυτές οι εκλογές είναι σημαντικότερες από τις βουλευτικές- όχι βέβαια επειδή οι αποφάσεις που λαμβάνει η τοπική αυτοδιοίκηση είναι σημαντικότερες για εμάς από εκείνες που λαμβάνει η Κυβέρνηση, αλλά γιατί όσο πιο κοντά στην ελάχιστη εκλογική μονάδα, δηλαδή τον πολίτη, είναι το επίπεδο της εκλογικής διαδικασίας τόσο εγγύτερα βρίσκεται η όλη διαδικασία στην άμεση δημοκρατία.

Υπ’ αυτήν την έννοια οι εκλογές ανάδειξης διαχειριστή της πολυκατοικίας είναι οι σημαντικότερες θα πει ο εξυπνάκιας αναγνώστης. Θα απαντήσω χωρίς δισταγμό, «ναι». Ή πιο εμφαντικά- όπως λέει στο νέο του βιβλίο ο τέως αμερικανός Πρόεδρος, Τζωρτζ Μπους υπερασπιζόμενος το βασανιστήριο του εικονικού πνιγμού, «Damn right!».

Παρά όμως τη σημασία τους αυτό που αναμφισβήτητα δεν έχουν αυτές οι εκλογές είναι λάμψη. Ο χρόνος διεξαγωγής τους (πολύ κοντά στις περσινές βουλευτικές εκλογές) σημαίνει για τα επιφανή στελέχη των κομμάτων ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν καρέκλες που μόλις ανέλαβαν (χα, δεν τρελάθηκαν!), ενώ η σημασία της μεταρρύθμισης του Καλλικράτη απασχολεί τον πολιτικό κόσμο όσο απασχολούσε τους αρχαίους Έλληνες η θέση των δούλων.

Από την άλλη, η αριστερά έχει καταφέρει να έχει τόσους υποψηφίους που νομίζω ότι οι ψηφοφόροι έχουν πρόβλημα ακόμα και να τους θυμούνται- πολλώ μάλλον να κατανοήσουν την πολιτική τους πρόταση.

Έτσι, καταλήξαμε με υποψηφίους που δεν τους γνωρίζει ούτε ο θυρωρός τους, κατά τη διάσημη φράση του Γιώργου Κατσιφάρα- αν δεν λανθάνω. Δεν θεωρώ ότι αυτή η εξέλιξη πλήττει το κύρος της διαδικασίας. Απεναντίας. Εξυψώνεται η εκλογική διαδικασία και στέκεται πάνω από τα πρόσωπα και τους μηχανισμούς προβολής.     

Το ότι δεν θα πάω και πάλι να ψηφίσω οφείλεται σε προσωπικό τάμα.