Το δαχτυλάκι του νόμου

Μιλώντας στον Αλέξη Παπαχελά το βράδυ της Δευτέρας ο κ. Μητσοτάκης θυμήθηκε ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα από το πολιτικό παρελθόν το δικό του και της πατρίδας μας. Όπως επί παραδείγματι την απόφασή Του να μην καταδικαστεί τελικά από το Ειδικό Δικαστήριο ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μα, κατάλαβα καλά;

γράφει:Ιοβόλος 29 Οκτωβρίου 2010 Παλαιότερο των 360 ημερών

Την ίδια ημέρα της διακαναλικής συνέντευξης του Πρωθυπουργού, στην εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά φιλοξενούνταν ο επίτιμος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Ο 92 πλέον ετών πολιτικός είναι στα όρια του βιολογικού θαύματος από πνευματικής και όχι μόνο άποψης αφού διατηρεί σχεδόν αμείωτη την ικανότητα να παρακολουθεί τα πολιτικά τεκτενόμενα, και να αρθρώνει δημόσια άποψη επ ‘αυτών.

Ακόμα, ο κ. Μητσοτάκης μπορεί και θυμάται- μάλιστα οι αναμνήσεις του είναι ίσως η δημοφιλέστερη πτυχή των τελευταίων τηλεοπτικών εμφανίσεών του. Έτσι λοιπόν και το βράδυ της Δευτέρας ο κ. Μητσοτάκης θυμήθηκε.

Θυμήθηκε μεταξύ άλλων την εποχή του «Βρώμικου ‘89», θυμήθηκε τη σύμπραξη με την αριστερά, θυμήθηκε τα χρόνια του Ειδικού Δικαστηρίου, θυμήθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου και την παραπομπή του. Θυμήθηκε ακόμη και τη δική του μεγαλοψυχία η οποία τον έκανε να μην επιθυμεί την καταδίκη του πολιτικού του αντιπάλου. «Το δαχτυλάκι μου αν κουνούσα ο Ανδρέας θα μπορούσε να καταδικαστεί», είπε.

Όπα;

Εδώ κάτι μας έφυγε που έχει σημασία.

Τι θα πει, «αν κουνούσα το δαχτυλάκι μου θα μπορούσε να καταδικαστεί»; Έχουμε την επίσημη παραδοχή ότι δεν υπάρχει ανεξαρτησία της δικαιοσύνης; Ένα από τα κορυφαία ελληνικά δικαστήρια θα άλλαζε την απόφασή του αν κουνούσε το «δαχτυλάκι» του ο κ. Μητσοτάκης;

Μετά το διαφημιστικό διάλειμμα, ο Παπαχελάς το κατάλαβε και πήγε να το μπαλώσει επανερχόμενος στο θέμα "δαχτυλάκι" για να δοθούν διευκρινίσεις- μπούρδες δηλαδή. Ο Μητσοτάκης δεν φάνηκε πεπεισμένος πως είχε κάνει πατάτα και δεν σχολίασε την εντελώς κενή περιεχομένου αναφορά του Παπαχελά στη φιλία του με τον Πρόεδρο κ. Κόκκινο (ναι, αυτόν με τα γουνάκια).

Έλα τώρα, θα μου πείτε. Ποιος έχει την άποψη ότι η ελληνική δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη από τον πολιτικό κόσμο; Ουδείς πιθανότατα.

Αλλά όταν ακούω έναν πρώην Πρωθυπουργό και επί δεκαετίες εξέχοντα πολιτικό της χώρας να επαινεί εαυτόν που δεν άσκησε την δεδομένη εξουσία του επί της δικαστικής εξουσίας νιώθω την ανάγκη να πω ότι κάτι πάει στραβά.

Και το χειρότερο είναι ότι κουνήσω-δεν κουνήσω εγώ το δαχτυλάκι μου δεν πρόκειται να αλλάξει.