Τελικά, και οι... έξι ήταν υπέροχοι

Η εκ μέρους του Άρειου Πάγου αναψηλάφιση μιας ιστορικής δίκης δείχνει ότι για τους ίδιους λόγους που η μελέτη της ιστορίας μπορεί να φαίνεται σε κάποιον εξαιρετικά μάταιη ενασχόληση , σε κάποιους άλλους φαντάζει από χρήσιμη έως... ρομαντική.

γράφει:Ιοβόλος 22 Οκτωβρίου 2010 Παλαιότερο των 360 ημερών

Είναι σπάνιο αλλά συμβαίνει. Υπάρχουν ορισμένες ειδήσεις όπως αυτή για την οποία θα πω παρακάτω, μέσω των οποίων καταλαβαίνει κανείς ότι όσο «μάταιη» είναι η ενασχόληση με την ιστορία, άλλο τόσο μπορεί να είναι και ενδιαφέρουσα.

Εξηγούμαι: Τις προηγούμενες ημέρες ο Άρειος Πάγος εξέδωσε αθωωτική απόφαση, όχι για κάποιο φλέγον θέμα, αλλά για δικαστική απόφαση τα αποτελέσματα της οποίας συντελέστηκαν το 1922. Πρόκειται για την περίφημη «Δίκη των Έξι»- των μοναδικών καταδικασθέντων ως υπευθύνων και εκτελεσθέντων ως τέτοιων, για τη μικρασιατική καταστροφή.

Στο κλίμα της εθνικής καταστροφής και ενώ η κοινή γνώμη αναζητούσε αποδιοπομπαίους τράγους οι έξι δημόσιοι άνδρες (οι πρώην πρωθυπουργοί Δημήτριος Γούναρης, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης και Νικόλαος Στράτος, οι υπουργοί Νικόλαος Θεοτόκης, Γεώργιος Μπαλτατζής και ο αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης Γεώργιος Χατζηανέστης) βρέθηκαν στο στόχαστρο των κατηγοριών και κάτω από το βάρος των περιστάσεων οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Προ δύο περίπου ετών, ο εγγονός ενός εκ των "Εξ" του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, αιτήθηκε την αναψηλάφιση της δίκης με σκοπό να «καθαριστεί» το όνομα του προγόνου του. Ο Άρειος Πάγος, βασιζόμενος σε ένα τηλεγράφημα και μία ομιλία στο Κοινοβούλιο του Ελευθέριου Βενιζέλου έκανε δεκτή την αίτησή του και με οριακή πλειοψηφία (τρία έναντι δύο) αθώωσε τους έξι.

Στη δίκη μάλιστα παρενέβη τον περασμένο Μάιο με δήλωση πολιτικής αγωγής η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, η οποία δεν έκρυψε τη γνώμη της ότι «τυχόν αθώωση των καταδικασθέντων συνιστά ευθεία προσβολή της συλλογικής μνήμης όλων των απογόνων των μικρασιατών προσφύγων και προσβάλει βάναυσα την ιστορική τους μνήμη»!

Αν στο βάθος όλης αυτής της διαδικασίας υπάρχουν οικονομικά οφέλη που σχετίζονται με αποζημιώσεις ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, θα απογοητευθώ σφόδρα. Και αυτό γιατί ζήλεψα λίγο τους παράγοντες της δίκης (και τον εγγονό και την Ομοσπονδία και τους δικαστικούς) που με το σχεδόν αφελές πάθος τους για το «όνομα» και την «αλήθεια» ταξίδεψαν στην ιστορία και πήραν την ευκαιρία που τούς δόθηκε να «ρετουσάρουν» μία σελίδα της.

Σαν ευπατρίδηδες που καλούν σε μονομαχία αυτόν που τους προσέβαλε, αλλά που για όπλο τους έχουν τη γραφίδα...

(πσσστ! Τί λέω ο μπαγάσας παρασκευιάτικα;!).