Άξιζε από κάθε άποψη το ταξίδι-αστραπή που έκανα στην Ουγγαρία, και συγκεκριμένα στο Tokaj μέσω Βουδαπέστης. Έκανα νέους φίλους, τους οποίους θα ξαναδώ στη Βιέννη σε λιγότερο από μία εβδομάδα, πήρα μία πρώτη εικόνα από μία πανέμορφη πόλη την οποία δεν είχα ξαναεπισκεφτεί, δοκίμασα αυθεντικές γεύσεις μίας πολύ ενδιαφέρουσας Ανατολικο-Ευρωπαϊκής κουζίνας, και βέβαια απόλαυσα πολλά και εκλεκτά κρασιά. Μπορώ λοιπόν να παραπονεθώ;
Η επίσκεψη στο Tokaj ξεκίνησε πολύ πρωί, καθώς ένα από τα βασικά της στοιχεία ήταν ο τρύγος των σταφιδιασμένων σταφυλιών της ντόπιας ποικιλίας Furmint, από τα οποία προκύπτει το διάσημο γλυκό κρασί της περιοχής. Βέβαια δεν πρόκειται για τρύγο όπως τον φανταζόμαστε, αλλά για επιλογή της κάθε ρόγας στην κυριολεξία, καθώς μόνο εκείνες που έχουν προσβληθεί σωστά από την ευγενή σήψη που προκαλεί ο μύκητας Βοτρύτης μπορούν να χρησιμεύσουν στην οινοποίηση του συγκεκριμένου κρασιού. Τα αμπέλια είναι όμορφα, φροντισμένα και σε πολύ ωραίο σημείο με φόντο τους παραπόταμους του Δούναβη, ενώ το πρωινό ξηρό κρύο ήταν μία όαση μετά την αποπνικτική υγρασία της Αθήνας των τελευταίων ημερών.
Στη συνέχεια ακολούθησαν επισκέψεις σε οινοποιεία, δοκιμές κρασιών και φαγητό. Τα οινοποιεία που επισκεφτήκαμε ήταν κάθε κατηγορίας: μεγάλα, μικρά οικογενειακά/παραδοσιακά, και boutique. Σε όλα η ξενάγηση είχε πολύ ενδιαφέρον και, παρά τις πολλές διαφορές, κοινός παρονομαστής όλων ήταν η επίσκεψη στις υπόγειες κάβες οι οποίες είναι καλυμμένες από μούχλα, η οποία βοηθάει στην παλαίωση του συγκεκριμένου κρασιού, τόσο στο βαρέλι, όσο και στο μπουκάλι.
|ig:1-6|
Τα κρασιά που δοκιμάσαμε ήταν επίσης αρκετά και διαφορετικά. Γιατί πριν φτάσουμε στα γνωστά γλυκά Tokaji, δοκιμάσαμε εξαιρετικά ξηρά κρασιά από Furmint (τρελλαίνομαι για καλά ξηρά Tokaji), άλλες ετικέτες από ποικιλίες της περιοχής - είτε μονοποικιλιακές είτε χαρμάνια, ξηρά και ημίξηρα κρασιά από Μοσχάτο, το οποίο επίσης απαντάται πολύ στο Tokaj, καθώς και ορισμένα πολύ φίνα κρασιά όψιμου τρύγου. Η εντύπωσή μου από την πλειονότητα των κρασιών που δοκίμασα ήταν πολύ καλή, γι αυτό και πήρα όσα μπορούσα να κουβαλήσω για να φέρω μαζί μου πίσω.
Το φαγητό που δοκιμάσαμε ήταν πολύ χαρακτηριστικό της Ουγγρικής επαρχίας. Σούπα, ψάρι σε σάλτσα από πάπρικα, πατάτες σε διάφορες μορφές, και πολλά και διαφορετικά είδη κρέατος (πάπια, χοιρινό, γαλοπούλα, κυνήγι). Και βέβαια Ουγγρικό Foie-Gras, στο οποίο η χώρα αποτελεί μεγάλη δύναμη διεθνώς. Και μπορεί το τελευταίο να ταιριάζει τέλεια με τα γλυκά και τα ημίγλυκα κρασιά του Tokaj, είναι όμως πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι μία περιοχή με τόσο βαριά και κρεατο-κεντρική κουζίνα παράγει σχεδόν αποκλειστικά λευκά κρασιά. Στην πράξη βέβαια αυτό δεν σε ξενίζει, καθώς πρόκειται για κρασιά πληθωρικά, πολύπλοκα, γεμάτα και με ιδιαίτερα έντονη οξύτητα. Πρέπει βέβαια να σας πω ότι το highlight της ημέρας ήταν το cheese & wine tasting στο τελευταίο οινοποιείο. Και δεν επρόκειτο για οποιαδήποτε συνηθισμένα τυριά που συνόδευσαν τα (ξηρά και γλυκά) κρασιά της δοκιμής, αλλά για τα τυριά που έφτιαξε η ίδια η κυρία που θα δείτε στην τελευταία φωτογραφία, από φρέσκο γάλα που παίρνει από τις κατσίκες της. Οι γεύσεις ήταν απίστευτες (εννοείται ότι επρόκειτο για τυριά από απαστερίωτο γάλα, οπότε ήταν ό,τι πιο αυθεντικό και πραγματικό μπορεί κανείς να δοκιμάσει), ενώ, όπως μας εξήγησε, όλο το "παιχνίδι" παίζεται στις αυξομειώσεις της θερμοκρασίας όταν πήζει το γάλα. Τα απολαυστικά αυτά τυριά μας τα σέρβιρε με ντόπια φρέσκα μυρωδικά και μπαχαρικά, πάνω σε διάφορα είδη ψωμιού που είχε επίσης φτιάξει με τα χεράκια της!
|ig:7-12|
Στο Tokaj, που βρίσκεται δυτικά της Βουδαπέστης, φτάνει κανείς μετά από διαδρομή 2.5 ωρών περίπου με το αυτοκίνητο. Είναι μία εκδρομή που σίγουρα αξίζει τον κόπο, καθώς εκτός από φυσική ομορφιά, καλό φαγητό και εξαιρετικά κρασιά, το κρασί του Tokaj έχει μία φοβερά ενδιαφέρουσα και πλούσια ιστορία, στην οποία μάλιστα υπάρχει έντονο και το Ελληνικό στοιχείο! Δεν σας λέω παραπάνω, όμως, γιατί, αν μέχρι τότε δεν έχετε κανονίσει οι ίδιοι ένα ταξιδάκι στην περιοχή, θα διαβάσετε τα πάντα για το Tokaji, με κάθε λεπτομέρεια, στο Χριστουγεννιάτικο τεύχος του Οινοχόου.
Η επίσκεψη στο Tokaj ξεκίνησε πολύ πρωί, καθώς ένα από τα βασικά της στοιχεία ήταν ο τρύγος των σταφιδιασμένων σταφυλιών της ντόπιας ποικιλίας Furmint, από τα οποία προκύπτει το διάσημο γλυκό κρασί της περιοχής. Βέβαια δεν πρόκειται για τρύγο όπως τον φανταζόμαστε, αλλά για επιλογή της κάθε ρόγας στην κυριολεξία, καθώς μόνο εκείνες που έχουν προσβληθεί σωστά από την ευγενή σήψη που προκαλεί ο μύκητας Βοτρύτης μπορούν να χρησιμεύσουν στην οινοποίηση του συγκεκριμένου κρασιού. Τα αμπέλια είναι όμορφα, φροντισμένα και σε πολύ ωραίο σημείο με φόντο τους παραπόταμους του Δούναβη, ενώ το πρωινό ξηρό κρύο ήταν μία όαση μετά την αποπνικτική υγρασία της Αθήνας των τελευταίων ημερών.
Στη συνέχεια ακολούθησαν επισκέψεις σε οινοποιεία, δοκιμές κρασιών και φαγητό. Τα οινοποιεία που επισκεφτήκαμε ήταν κάθε κατηγορίας: μεγάλα, μικρά οικογενειακά/παραδοσιακά, και boutique. Σε όλα η ξενάγηση είχε πολύ ενδιαφέρον και, παρά τις πολλές διαφορές, κοινός παρονομαστής όλων ήταν η επίσκεψη στις υπόγειες κάβες οι οποίες είναι καλυμμένες από μούχλα, η οποία βοηθάει στην παλαίωση του συγκεκριμένου κρασιού, τόσο στο βαρέλι, όσο και στο μπουκάλι.
|ig:1-6|
Τα κρασιά που δοκιμάσαμε ήταν επίσης αρκετά και διαφορετικά. Γιατί πριν φτάσουμε στα γνωστά γλυκά Tokaji, δοκιμάσαμε εξαιρετικά ξηρά κρασιά από Furmint (τρελλαίνομαι για καλά ξηρά Tokaji), άλλες ετικέτες από ποικιλίες της περιοχής - είτε μονοποικιλιακές είτε χαρμάνια, ξηρά και ημίξηρα κρασιά από Μοσχάτο, το οποίο επίσης απαντάται πολύ στο Tokaj, καθώς και ορισμένα πολύ φίνα κρασιά όψιμου τρύγου. Η εντύπωσή μου από την πλειονότητα των κρασιών που δοκίμασα ήταν πολύ καλή, γι αυτό και πήρα όσα μπορούσα να κουβαλήσω για να φέρω μαζί μου πίσω.
Το φαγητό που δοκιμάσαμε ήταν πολύ χαρακτηριστικό της Ουγγρικής επαρχίας. Σούπα, ψάρι σε σάλτσα από πάπρικα, πατάτες σε διάφορες μορφές, και πολλά και διαφορετικά είδη κρέατος (πάπια, χοιρινό, γαλοπούλα, κυνήγι). Και βέβαια Ουγγρικό Foie-Gras, στο οποίο η χώρα αποτελεί μεγάλη δύναμη διεθνώς. Και μπορεί το τελευταίο να ταιριάζει τέλεια με τα γλυκά και τα ημίγλυκα κρασιά του Tokaj, είναι όμως πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι μία περιοχή με τόσο βαριά και κρεατο-κεντρική κουζίνα παράγει σχεδόν αποκλειστικά λευκά κρασιά. Στην πράξη βέβαια αυτό δεν σε ξενίζει, καθώς πρόκειται για κρασιά πληθωρικά, πολύπλοκα, γεμάτα και με ιδιαίτερα έντονη οξύτητα. Πρέπει βέβαια να σας πω ότι το highlight της ημέρας ήταν το cheese & wine tasting στο τελευταίο οινοποιείο. Και δεν επρόκειτο για οποιαδήποτε συνηθισμένα τυριά που συνόδευσαν τα (ξηρά και γλυκά) κρασιά της δοκιμής, αλλά για τα τυριά που έφτιαξε η ίδια η κυρία που θα δείτε στην τελευταία φωτογραφία, από φρέσκο γάλα που παίρνει από τις κατσίκες της. Οι γεύσεις ήταν απίστευτες (εννοείται ότι επρόκειτο για τυριά από απαστερίωτο γάλα, οπότε ήταν ό,τι πιο αυθεντικό και πραγματικό μπορεί κανείς να δοκιμάσει), ενώ, όπως μας εξήγησε, όλο το "παιχνίδι" παίζεται στις αυξομειώσεις της θερμοκρασίας όταν πήζει το γάλα. Τα απολαυστικά αυτά τυριά μας τα σέρβιρε με ντόπια φρέσκα μυρωδικά και μπαχαρικά, πάνω σε διάφορα είδη ψωμιού που είχε επίσης φτιάξει με τα χεράκια της!
|ig:7-12|
Στο Tokaj, που βρίσκεται δυτικά της Βουδαπέστης, φτάνει κανείς μετά από διαδρομή 2.5 ωρών περίπου με το αυτοκίνητο. Είναι μία εκδρομή που σίγουρα αξίζει τον κόπο, καθώς εκτός από φυσική ομορφιά, καλό φαγητό και εξαιρετικά κρασιά, το κρασί του Tokaj έχει μία φοβερά ενδιαφέρουσα και πλούσια ιστορία, στην οποία μάλιστα υπάρχει έντονο και το Ελληνικό στοιχείο! Δεν σας λέω παραπάνω, όμως, γιατί, αν μέχρι τότε δεν έχετε κανονίσει οι ίδιοι ένα ταξιδάκι στην περιοχή, θα διαβάσετε τα πάντα για το Tokaji, με κάθε λεπτομέρεια, στο Χριστουγεννιάτικο τεύχος του Οινοχόου.
