θα μου δώσετε τη λύση ή θα κάνω ό,τι θέλω;

Πληθαίνουν οι περιπτώσεις των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας τα οποία από ό,τι ακούω «δεν έχουν ικανοποιητική λύση» με αποτέλεσμα να «καταλήγουμε σε λύσεις ανάγκης» ή σε λύσεις που φαίνονται "αναγκαίες".

Η αβελτηρία δε των υπευθύνων στο να κάνουν οτιδήποτε νομίζω ότι πηγάζει στο ότι δεν εμφανίζεται κάποιος ο οποίος να τους ζητήσει να κάνουν κάτι. Η ελληνική πολιτεία λοιπόν αναπαύεται κάτω από τον παχύ ίσκιο της έλλειψης ιδεών- λες και αυτό είναι κάτι που δικαιούται.

Διάβαζα για το θέμα της «περαίωσης» φορολογικών υποθέσεων και δεν μπορούσα να μην θυμηθώ όσα ο σημερινός πρωθυπουργός κήρυττε από άμβωνος για το πόσο λάθος νοοτροπίας είναι το να δίνει κανείς τέτοια κίνητρα στους πολίτες και το πόσο πίσω πάει τη χώρα μια τέτοια εκ των υστέρων νομιμοποίηση παραβατικών συμπεριφορών.

Το επιχείρημα που τώρα η Κυβέρνηση προβάλει αρμοδίως είναι ότι «δεν προλαβαίναμε να ελέγξουμε 2,5 εκατομμύρια υποθέσεις σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και… τι άλλο θέλατε να κάνουμε;». Έστω ότι είναι έτσι. Έστω δηλαδή ότι το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να ελέγξει τις 2,5 εκατομμύρια αυτές υποθέσεις και απλώς του φαίνεται πολύ χρονοβόρο να το κάνει.

Όποιος δεν έχει λύση στην επιτακτική ανάγκη για έσοδα πρέπει στωικά να θεωρεί ότι η καλύτερη λύση είναι αυτή της κυβερνητικής έμπνευσης;

Παρομοίως με το θέμα του Άγιου Παντελεήμονα: δεν κάνουν κάτι επειδή δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί κάποιος να τους προσάψει ότι δεν κάνουν!

Τείνω να ξεχνάω όμως ότι η απραξία είναι παλαιόθεν ο καλύτερος τρόπος διακυβέρνησης, όπως θα μού εξηγούσε οποιοσδήποτε κυνικός δεν ήταν εντελώς αδιάφορος για την πολιτική.

Διοίκηση βέβαια θα πει όχι να κάνεις σλάλομ ανάμεσα στα προβλήματα φροντίζοντας να μη σε λερώσει η φρέσκια μπογιά τους, αλλά να βρίσκεις λύσεις- στην ανάγκη να εφευρίσκεις λύσεις.

Δεν είναι δική μου δουλειά να απαντήσω στην Κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση «τι καλύτερο θα ήθελα να γίνει» και ούτε είμαι «αρνητικός» και «απορριπτικός» όταν δεν το κάνω.

Γιατί εγώ είμαι πολύ απασχολημένος για να δίνω λύσεις: Δουλεύω για να έχω έσοδα, να φορολογούμαι και να πληρώνω το κράτος και τη διακυβέρνησή του ή οποία είναι επιφορτισμένη με το να βρίσκει λύσεις και όχι απλώς να ακολουθεί υποδείξεις στην περίπτωση που κρίνει ότι το πολιτικό κόστος είναι ανεκτό.

Γιατί φοβάται ότι το μη ανεκτό πολιτικό κόστος σημαίνει ότι δεν θα την ξαναψηφίσω.