Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια

Δεν είναι άγνωστο: Είμαστε λαός φιλομαθής- όσο περισσότερο δε στο μυαλό μας αυτό συνδέεται με την κοινωνική άνοδο «του παιδιού» (μας) τόσο ευκολότερα επικαλούμαστε τα διδάγματα της κλασσικής Ελλάδας περί της παιδείας και της μορφώσεως.

Κανείς στην Ελλάδα δεν ψέγει τους γονείς που σιτίζουν τους «νεοσσούς» τους μέχρι τα 30 και τα 35 αν αυτοί σπουδάζουν. Τώρα τι σπουδάζουν; Μπορεί να κάνουν μεταδιδακτορικό στην ιστορία της βυζαντινής τέχνης ή να κάνουν μετα-μέτα διδακτορικό στον βίο και το έργο του Αγίου Φλαβιανού… αλλά σπουδάζουν.

Και δι’ αυτού του τρόπου δεδικαίωνται- λες και όποιος έχει πάσο αποκτά την κοινωνική έγκριση να βρίσκεται στο περιθώριο της παραγωγικής διαδικασίας- κατάσταση στην οποία αν ο Ιοβόλος είχε τη δυνατότητα θα μεταπηδούσε εν ριπή οφθαλμού.

Διάβαζα την είδηση για τον πολλαπλασιασμό των νέων που εμβαθύνει σε μεταπτυχιακές ή διδακτορικές σπουδές. Αισίως το ακαδημαϊκό έτος 2009-2010 υπολογίζεται ότι ο αριθμός των πτυχιούχων που κατέθεσαν αίτηση για τη διεκδίκηση μιας θέσης στα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων ξεπέρασε τις 100.000. Ανάμεσα στα έτη 2000-2001 και στα έτη 2009- 2010 ο αριθμός των μεταπτυχιακών φοιτητών διπλασιάστηκε.

Εδώ το σενάριο της υπερπροστατευτικής ελληνικής οικογένειας που φροντίζει να μην ακουμπήσει το παιδάκι της τα τρυφερά του ποδια στον ακάνθινο δρόμο της πραγματικότητας δεν κολλάει.

Άρα, τι οδηγεί στον διπλασιασμό των μεταπτυχιακών φοιτητών;

Μια εύλογη απάντηση θα μπορούσε να είναι «η αύξηση των απαιτήσεων της αγοράς εργασίας και η εντατικοποίηση της εξειδίκευσης». Όμως αυτό είναι κάτι που συντελείται τα τελευταία είκοσι χρόνια και καινούριο δεν το λες.

Πέρα από το βελτιωμένο επίπεδο σπουδών όμως τι προσφέρουν στην κοινωνία τα μεταπτυχιακά;
- Χαμηλούς δείκτες ανεργίας, θα πει κάποιος κακόβουλος.
- Έσοδα στα de facto ιδιωτικοποιημένα ΑΕΙ, θα προσθέσει κάποιος άλλος.
- Και τα δύο μαζί βρε κουτά, θα αποφανθεί η ελληνική πολιτεία.

Γιατί το πράγμα είναι απλό. Από τη φουρνιά των ας πούμε 300.000 νέων που έχεις κάθε χρόνο να βγαίνουν στην παραγωγή, όταν σου τελειώνουν τις άτιμες τις σπουδές τους (γιατί κάποτε τελειώνουν τα διαβολόπαιδα) μετατρέπεις εκ νέου σε φοιτητές τις 80-100.000 και αναβάλεις να καταγράψεις ότι και αυτοί δεν θα βρίσκουν απασχόληση. Ασε που με αυτό που θα ξεστραβώσουν μπορεί τελικά και να βρουν.

Πως θα τους πείσεις όμως να σε βοηθήσουν να μειώσεις τους δείκτες της καταγεγραμμένης ανεργίας; Θα δώσεις τις ευλογίες σου στα ΑΕΙ κλείνοντας και τις κάνουλες των παροχών να αποψιλώσουν τα προπτυχιακά προγράμματα σπουδών από οποιοδήποτε αξιόλογο μάθημα και να τα μεταφέρουν στα μεταπτυχιακά και επί πληρωμή τμήματα.

Έτσι και κίνητρο για μεταπυχιακό δίνεις και φέρνεις στον προθάλαμο τα ιδιωτικά πανεπιστήμια- μύχιο πόθο όλων των τελευταίων κυβερνήσεων. Μάλιστα, έτσι εξηγείται. Αλλά πάλι… έχω ένα κενό. Πώς είναι δυνατόν αυτό το τόσο άχρηστο ελληνικό κράτος, αυτό που αδυνατεί να συντονίσει στοιχειωδώς τις δημόσιες υπηρεσίες προς όφελος του πολίτη να επινοεί και να υλοποιεί τόσο συντονισμένες στρατηγικές;

Ισχύει μάλλον το «άμα υπάρξει ανάγκη ο Έλληνας μπορεί να καταφέρει τα πάντα».