Τι τρέλα κουβαλάνε;

Ασχέτως του ηθικώς σωστού ή του λάθους, η παρόρμησή μου όταν ακούω για κοινωνικές αναταραχές, απεργίες ή διεκδικήσεις διαφόρων κοινωνικών ομάδων είναι να εξετάζω το δίκαιο ή το άδικο των αιτημάτων τους. Τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να μείνει κανείς νηφάλιος και ανεπηρέαστος από την προσωπική ταλαιπωρία που τυχόν του προκαλούν οι διαμαρτυρίες των ενδιαφερομένων.

Τέτοιου είδους σκέψεις έκανα και με αφορμή την απεργία των μεταφορέων- τόσο την τρέχουσα όσο και την προηγούμενη και πιο επώδυνη που είχε στερήσει από τους αυτοκινητολάτρεις τα καύσιμα.

Σήμερα στο ραδιόφωνο άκουσα τον αρμόδιο υπουργό κ. Ρέππα και έτσι πήρα μια γεύση και από τις κυβερνητικές θέσεις. Ούτε λίγο ούτε πολύ η Κυβέρνηση θεωρεί ότι με την τριετή παράταση που δίνει στους επαγγελματίες του κλάδου, θα έχουν αυτοί την ευκαιρία να «αποσβέσουν» την επένδυση που έχουν τυχόν πρόσφατα κάνει.

Για να γίνει αντιληπτό: Μπορεί να έχει κάποιος πληρώσει 60.000 ευρώ για μία άδεια μεταφορέα ακόμα και μόλις πριν από δύο μήνες. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι σε τρία χρόνια είναι δικαιολογημένο να μηδενίσει την αξία των χρημάτων που αυτός διέθεσε.

Φυσικά και δεν συζητάμε για παλαιότερες περιπτώσεις. Εκεί προφανώς η αξία των χρημάτων δεν υπολογίζεται καν – λες και μόνο και μόνο με την παρέλευση δέκα ή είκοσι χρόνων από τότε που πλήρωσες στο κράτος ένα σκασμό λεφτά για να σου δώσει κάτι (και χωρίς να σού έχει κανείς πει ότι αυτό που αγόρασες μπορεί και να σου το πάρουν πίσω), ό,τι και να συμβεί είναι δικαιολογημένο.

«Μα, τους δίνουμε την ευκαιρία να διαθέσουν την άδειά τους παίρνοντας πίσω τα χρήματα που έχουν δώσει», λέει ο κ. υπουργός και με κάνει να αναρωτηθώ: Ξέρει άραγε ο ίδιος ο κ. Ρέππας κάποιον ο οποίος θα ήταν διατεθειμένος να πληρώσει σήμερα δεκάδες χιλιάδες ευρώ για ένα πράγμα που θα μπορούσε να πάρει δωρεάν σε τρία χρόνια;

Το βρίσκω δύσκολο.

Το άλλο κακαίσθητο στην όλη ιστορία είναι ότι μόλις τώρα η Κυβέρνηση θυμήθηκε το «υπέρτερο δημόσιο συμφέρον» που κατ΄αυτήν συνεπάγεται η απελευθέρωση του επαγγέλματος- όλως τυχαίως όταν εκέλευσε έτσι η Τρόικα, κρίνοντας ότι είναι μία από τις οδούς να βελτιωθεί η πάσχουσα ελληνική ανταγωνιστικότητα.

Δεν έχω επί της ουσίας διαφωνία με το να απελευθερωθεί το συγκεκριμένο επάγγελμα, όπως και αρκετά άλλα. Πρώτον όμως μού φαίνεται υποκριτικό αφενός να δεχόμαστε τις εντολές από το εξωτερικό και αφετέρου να κάνουμε λόγο για «συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας που δεν γίνεται να την κρατά αιχμάλωτη μια μικρή μειοψηφία», αν ήταν τόσο μεγάλο το συμφέρον γιατί δεν το καταλαβαίναμε και μόνοι μας; 

Δεύτερον, αυτό που γίνεται και έτσι όπως γίνεται είναι άδικο για την ολίγον συμπαθή κατηγορία των μεταφορέων.

Η βασική δε νομιμοποιητική λογική των κυβερνητικών κινήσεων συνίσταται (στην καλύτερη περίπτωση) στο «σε τέτοιες περιστάσεις ο πέλεκυς πίπτει επί δικαίων και αδίκων».

Αυτό όμως δεν είναι ούτε πολιτικός σχεδιασμός, ούτε διαχείριση κρίσεων και τελικά ούτε κυβερνητική πρόταση.