Όλοι Στεναχωρημένοι Είμαστε (hint: ακροστιχίδα)

"Μπορείτε να φανταστείτε την Ελλάδα χωρίς τρένο;". Η αφίσα με κοιτά στα μάτια καθώς περιμένω το φανάρι να πρασινίσει. Προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η τελευταία φορά που σκέφτηκα πως η Ελλάδα έχει τραίνο.

Πρέπει να ήταν το μακρινό 2005, όταν πλήρωσα για το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Αθήνα τρεις φορές την τιμή του εισιτηρίου που είχα πληρώσει λίγες ώρες πριν, για το Σόφια – Θεσσαλονίκη.

Όχι, στάσου. Ήταν λίγους μήνες αργότερα, όταν χάρηκα με το ολοκαίνουριο site του ΟΣΕ, του οποίου η καινοτόμος δυνατότητα εύρεσης δρομολογίων (για online κρατήσεις, φυσικά, ούτε λόγος) δούλεψε για περίπου δέκα μέρες, μετά το πέρας των οποίων απλά αρνιόταν πεισματικά να εμφανίσει αποτελέσματα. Έβαζες «Αθήνα – Λάρισα» και σου έβγαζε «δεν βρέθηκαν δρομολόγια». Δεν ξαναλειτούργησε ποτέ.

Ή ίσως ήταν τότε που προσπαθούσα να εξηγήσω σε φίλο τουρίστα γιατί, αφού ο χάρτης δείχνει τον Βόλο πριν την Λάρισα, πρέπει να πάει με το τραίνο στη Λάρισα, να περιμένει μερικές ώρες στο σταθμό, και να πάρει άλλο τραίνο για τον Βόλο. Και γατί το site δεν λειτουργεί. Και γιατί κανένας υπάλληλος στον σταθμό του Πειραιά δεν μιλά αγγλικά.

Όχι, όχι. Το βρήκα. Ήταν τότε που χαζεύοντας τις φωτογραφίες ενός φίλου από το Δέλτα του Νέστου, σκεφτόμουν πόσο επικερδής οργανισμός θα μπορούσε να είναι ο ΟΣΕ, αν είχε απλά μοιραστεί το μυστικό των χωρίς υπερβολές συγκλονιστικών διαδρομών του με πιθανούς πελάτες, μέσα από ένα απλούστατο site –χωρίς καν να πληρώσει κάποια διαφημιστική για να φτιάξει τεράστιες αφίσες και διαφημιστικά spots.

Το τραίνο είναι το αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο. Έχω κάνει εντεκάωρη non stop διαδρομή, από την Πράγα στις Βρυξέλλες, χωρίς να βαρεθώ δευτερόλεπτο. Θα άφηνα ευχαρίστως το αυτοκίνητο στο σπίτι, για να κάνω οποιαδήποτε διαδρομή με τραίνο, αρκεί να μην ένιωθα κάθε φορά που έμπαινα σε σιδηροδρομικό σταθμό ότι βρίσκομαι σε δημόσια υπηρεσία, όπου κανείς δε θέλει να μου απαντήσει τι ώρα είναι το επόμενο δρομολόγιο.

Δε θα μπορούσα να φανταστώ την Ελλάδα χωρίς τρένο, αν είχα συνηθίσει να κλείνω το εισιτηριάκι μου online και να μπαίνω στο τρένο μετά από λίγες ώρες.

Δε θα μπορούσα να φανταστώ την Ελλάδα χωρίς τρένο, αν αυτό ήταν –ως όφειλε– η οικονομικότερη επιλογή ταξιδιού, και δεν κόστιζε για μια διαδρομή πεντακοσίων χιλιομέτρων όσο ο γύρος της μισής Ευρώπης.

Δε θα μπορούσα να φανταστώ την Ελλάδα χωρίς τρένο, αν αυτή την εν δυνάμει τόσο προσοδοφόρα επιχείρηση την αναλάμβανε έστω και ένας άνθρωπος που να την αγαπούσε.

Χωρίς το τρένο όπως είναι σήμερα, λυπάμαι αλλά –όσο και αν δεν είμαι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων– μια χαρά μπορώ να την φανταστώ την Ελλάδα.