Η ιστορία είναι φίλοι μας

Τέλος στο σάλο που προκλήθηκε στη Γερμανία με τις δηλώσεις του υψηλόβαθμου στελέχους της κεντρικής τράπεζας της χώρας έβαλε ο ίδιος ο Τίλο Ζαράτσιν, παραιτούμενος της θέσης του.

Θυμίζω ότι πρόκειται για τον κύριο που κυκλοφόρησε βιβλίο με τίτλο Η Γερμανία Καταργεί τον Εαυτό της- Πώς Διακινδυνεύουμε το Μέλλον του Έθνους μας, στο οποίο περιέχονται ρατσιστικά σχόλια όπως «όλοι οι εβραίοι μοιράζονται ένα συγκεκριμένο γονίδιο» και «οι μουσουλμάνοι αρνούνται να ενσωματωθούν στην κοινωνία και αποτελούν κακή επιρροή για την Ευρώπη».

Εν πρώτοις δεν βρίσκω το λόγο που μορφωμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι καταλήγουν να έχουν τέτοιου είδους απόψεις- αλλά περί ορέξεως η κολοκυθόπιτα περισσεύει και ο καθείς δικαιούται να εκθέτει ανεπανόρθωτα την παιδεία που έλαβε όπως και τις εμπειρίες του.

Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ενώ διάφοροι μπούφοι υπάρχουν σε όλες τις χώρες, μόλις εμφανίζεται κάποιος τέτοιος στη Γερμανία, εκεί παθαίνουν πλάκα και το θέμα συζητιέται σαν σύσσωμη η κυβέρνηση να καλείται να απολογηθεί εκ νέου για το ατόπημα που ίσως να υπονοεί επιστροφή στο χιτλερικό παρελθόν.

Δεν ξέρω αν τα συγκεκριμένα πολιτικά αντανακλαστικά πηγάζουν από τον ίδιο το γερμανικό λαό ή επιβάλλονται από την ηγεσία του ή αν συντρέχουν και τα δύο. Μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς ότι οι Γερμανοί σήμερα είναι λαός ενοχικός με την ιστορία του, όπως θα μας διαβεβαιώσει ο επισκέπτης του Βερολίνου όπου δεν θα βρει ούτε ένα μουσείο για το Δεύτερο παγκόσμιο Πόλεμο έναντι επτά ή οκτώ εβραϊκών μουσείων!

Και ο υπόλοιπος κόσμος; Άραγε εξακολουθεί να φοβάται τους Γερμανούς; Είναι έτοιμος να αποδεχθεί το ότι ο ναζισμός και ο φασισμός ήταν πριν από οτιδήποτε άλλο πολιτικά ρεύματα της εποχής εκείνης και μάλιστα αρκετά διαδεδομένα σε πολλές χώρες ή μένει βολικά δεσμευμένος στην δαιμονοποιούσα ιστορία που γράφτηκε από τους νικητές;

Το ερώτημα τελικά πηγαίνει αλλού: Μπορούμε να «καταδικάζουμε» - έστω σε επίπεδο συνείδησης- τους λαούς για εγκλήματα; Δε νομίζω. Αν η κλίμακα δράσης είναι τόσο μεγάλη, ορθότερο είναι να λογίζεται σαν ιστορική ανάγκη και λιγότερο σαν «λάθος». Θεωρώ ότι με αυτή την προσέγγιση έχουμε περισσότερες πιθανότητες να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη στο παρελθόν.

Η μελέτη της ιστορίας δε μπορεί να έχει ταμπού, ούτε μπορεί να γίνεται υπό τη δαμόκλειο σπάθη του χαρακτηρισμού ενός ως «φασίστα» ή «ναζί» ή «αναρχικού». Φοβάμαι ότι τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά θα πρέπει να βρουν άλλο τρόπο πιστοποίησης πλην του ετεροαφορισμού. Τουλάχιστον για όσους η αλήθεια είναι πιο σημαντική από τη φυλετική τους τοποθέτηση.