Η ηθική στην υπηρεσία του κρετινισμού

Προ δύο- τριών ημερών- όταν περίπου λέγαμε για τις εγχώριες απαγορεύσεις- έπεσα επάνω στην είδηση του «κοψίματος» της σερβικής ταινίας που στα ελληνικά έχει μεταφερθεί με τον ατυχή τίτλο «Χασαποσέρβικο».

Θυμίζω ότι πρόκειται για την ταινία που δείχνει τον βιασμό ενός βρέφους και εξ αυτού κρίθηκε ότι είναι αδύνατο να προβληθεί στο βρετανικό φεστιβάλ FrightFest. Η εν Ελλάδι συζήτηση ξεκίνησε όχι βέβαια για το ότι κόπηκε η ταινία στο εξωτερικό, αλλά για το ότι έχει προγραμματιστεί η προβολ'η της στις Νύχτε Πρεμιέρας. 
 
Ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα αυτές τις ακατάσχετες ηθικολογίες σε σχέση με την τέχνη.

Είτε η υστερία αφορά θρησκευτική ασέβεια, είτε προσβάλει την χουντικής έμπνευσης δημόσια αιδώ, είτε περιέχει υπερβολική δόση βίας δεν μπορώ να καταλάβω τι υπάρχει στο μυαλό εκείνου που απαγορεύει το έργο από κάποιο φεστιβάλ ή που το εξοστρακίζει από μια έκθεση. Πέραν του ότι προσπαθεί να αποφύγει τις όποιες ενδεχόμενες μηνύσεις, ποιον προστατεύει και από τι;

Την κοινωνία από τον «κακό της εαυτό»; Το «αμόλυντο» κοινό από τον αβυσσαλέο καλλιτέχνη; Ή μήπως τον μινιμαλισμό της τέχνης από τις φανφαρόνικους εντυπωσιασμούς;

Αυτό το τελευταίο που θα αποτελούσε ενός είδους αισθητική παρέμβαση θα μπορούσα το καταλάβω. Ωστόσο φοβούμαι ότι δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Το χειρότερο δεν είναι ότι βρίσκονται ορισμένοι που παίρνουν τις αποφάσεις για τις απαγορεύσεις αυτές, αλλά ότι ορισμένοι άλλοι ανατριχιάζουν από αγανάκτηση- λες και το να δείξεις σε μία ταινία το βιασμό ενός βρέφους θα πει ότι σιγά- σιγά το αποδέχεσαι ως κοινωνία!

Μα, τόσο ενοχικοί είναι όλοι αυτοί οι τύποι;

Τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι είναι λίγο σαν τους ομοφοβικούς: όσο περισσότερο φοβάσαι τις αδελφές τόσο περισσότερο σημαίνει ότι φοβάσαι μη γίνεις και εσύ μία χωρίς να το καταλάβεις. Οπότε φωνάζεις, για να πείσεις και τους άλλους ότι δεν έχεις σχέση, αλλά και τον εαυτό σου.

"Καθήκον" του καλλιτέχνη- και βιοποριστικό του τρυκ, εδώ που τα λέμε- είναι να τραβά την προσοχή του κοινού. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι όσο πιο άγαρμπα επιχειρείται να προσελκυθεί αυτή η προσοχή, τόσο μικρότερου βεληνεκούς είναι ο εμπνευστής- αλλά αυτά είναι και σχετικά. Σε κάθε πάντως περίπτωση όλο αυτό υπάγεται στη διαδικασία της αξιολόγησης του εκπεμπομένου από τον δέκτη- τη συνήθη δηλαδή διαδικασία που κρίνει τα προϊόντα της τέχνης.

Φανταστείτε να απαγορευόταν η έκθεση της Γκουέρνικας τουΠικάσο ως έργο περιέχον υπερβολική βία... Για να μη μιλήσω για χαμηλού κόστους υποπροϊόντα που κατακλύζουν την τηλεόραση, ο κύριος που σκηνοθέτησε αυτή την ταινία τι θα έπρεπε να περιμένει; Να νιώθει τυχερός που δεν βρέθηκε κάποιος να αυτοαναγορευτεί σε προστάτη της… τρίτης ηλικίας;