Το Σύνταγμα αγαπά και τον θεριακλή

Τέτοιες ακριβώς ημέρες ένα χρόνο πριν ο Ιοβόλος έγραφε για την απαγόρευση του καπνίσματος- για αυτό δηλαδή που επρόκειτο να εξελιχθεί σε ηχηρό φιάσκο, μια που η λειτουργία της ελληνικής πολιτείας περιλαμβάνει το εξής παράδοξο: Αφού ληφθεί μία απόφαση (ακόμη και εάν έχει κατοχύρωση από τη Βουλή και ψηφιστεί ως νόμος του κράτους) υπάρχουν δύο εναλλακτικές. Να εφαρμοστεί ή να μην εφαρμοστεί.

Στην περίπτωση της απαγόρευσης του καπνίσματος συνέβη το δεύτερο- όχι από τη λαϊκή δυσαρέσκεια που ορισμένοι εξ ημών περιμέναμε, αλλά απλώς από αβελτηρία των αρχών να εφαρμόσουν τα αποφασισθέντα. Έτσι, ακόμη και η (τότε) νέα και... fit κυβέρνηση Παπανδρέου για άγνωστους λόγους δεν προχώρησε στη νέα εφαρμογή, αλλά ασχολήθηκε "με τη μελέτη" του θέματος, έως ότου έρθει η κατάλληλη στιγμή ώστε να επιβληθεί η "ολική απαγόρευση".

Φαίνεται πως αυτή η στιγμή είναι τώρα- όσοι από εσάς βέβαια απορούν για το τι έχει η συγκεκριμένη στιγμή που δεν υπήρχε πέρσι, είναι άτυχοι γιατί απάντηση δεν υπάρχει. Τα think tanks (λέμε τώρα) του υπουργείου Υγείας εργάστηκαν πυρετωδώς και... απλώς αφαίρεσαν τις διατάξεις που προέβλεπαν ειδικούς χώρους εντός των καταστημάτων για τους καπνίζοντες.

Στο πνεύμα αυτό και ο Ιοβόλος θα αναδιατυπώσει τα όσα έλεγε πέρσι έχοντας τα βέβαια «μελετήσει», όπως ακριβώς και το υπουργείο.

Λέω λοιπόν απερίφραστα ότι δεν πιστεύω στην απαγόρευση του καπνίσματος, θεωρώντας το μέτρο έως και αντισυνταγματικό.

Και εξηγούμαι: Η λογική του ότι «με το κάπνισμα βλάπτω τον διπλανό μου» είναι μεν σωστή από την πλευρά του μη καπνιστή, ο οποίος δικαιούται να το προβάλει σε επίπεδο κοινωνικό/ φιλικό ή ό,τι άλλο και να ζητά από τους συνδαιτημόνες ή τους συντρόφους του να μην καπνίζουν. Όταν όμως στη λογική αυτή στηρίζεται απαγόρευση που επιβάλλεται από τις αρχές, το πράγμα είναι διαφορετικό.

Αν προβάλλεται το επιχείρημα ότι πρέπει να απαγορευθεί ό,τι βλάπτει το διπλανό μας, που θα μπει ο πήχης και- κυρίως- ποιος θα τον βάλει; Τι δεν βλάπτει τον διπλανό μας; Εγώ ας πούμε από οικολογική άποψη δεν έχω αυτοκίνητο. Αρα θεωρώ ότι όλοι αυτοί που έχουν αυτοκίνητο μου καταστρέφουν την υγεία. Δεν είναι εξίσου σωστό για εμένα και για όσους έχουμε την ίδια άποψη να απαγορευτούν τα αυτοκίνητα;

Επίσης, πληρώνω φόρους, μέρος των οποίων πηγαίνει στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Το Εθνικό Σύστημα υγείας όμως επιβαρύνεται σημαντικά κάθε χρόνο από τους υπέρβαρους που με την κακή σωματική τους κατάσταση ασθενούν από καρδιακά ή άλλα νοσήματα.

Δεν θα ήταν προς το συμφέρον όλων μας να τους απαγορεύουμε το παραπάνω φαγητό;

Για να προλάβω τις αντιρρήσεις να πω ότι ασφαλώς και δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.
 
Όμως πρέπει να αναρωτηθούμε σε ποια δικαιική βάση νομοθετεί η πολιτεία; Πώς δηλαδή αποφασίζει ποιο είναι "το δίκαιο" που πρέπει να ισχύσει; Ο Συνταγματικοί νομοθέτες ελπίζουν πως αυτή η διαδικασία δεν λαμβάνει χώρα με βάση το τι θέλει σε κάθε εποχή η εκάστοτε πλειοψηφία.

Μάλιστα, φροντίζουν να υπάρχουν δικλείδες δικαίου ή «αυτοματισμοί» που να εγγυώνται ότι οι κατά περίπτωση ρυθμίσεις θα διαπνέονται από μία κοινή πεποίθηση δικαίου που πρέπει να στέκεται ψηλότερα από την περιπτωσιολογία.

Και από αυτή την άποψη οι καπνιστές έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους χοντρούς.