Μόνο να γράφεις τ’ όνομά σου…

Δεν πέρασαν καλά – καλά δυο μήνες από τότε που διάβαζα την είδηση περί εισαγωγής στις πανεπιστημιακές σχολές υποψηφίων με μέσο όρο εκεί γύρω στο 5 –στα 20, υπενθυμίζω, πάντα– και σκεφτόμουν ότι, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, στη χώρα της "δωρεάν" παιδείας και της ανύπαρκτης επαγγελματικής απορρόφησης πτυχιούχων, όλοι πρέπει να σπουδάσουμε, γιατί αυτή η προαναφερθείσα χώρα έχει, στο κατώφλι της οικονομικής κατάρρευσης, άμεση ανάγκη άλλων διακοσίων χιλιάδων ανέργων με πτυχία ιχθυοκαλλιέργειας.

Κι ήρθε σήμερα η είδηση του «τελευταίου εισακτέου» να μου υπενθυμίσει ότι όσο σίγουρος κι αν είσαι ότι έχεις πιάσει πάτο, πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Αν, ας πούμε, εξανίστασαι με τις βάσεις των ΑΕΙ στο 6 και των ΤΕΙ στο 4, τι θα πεις για το 2,3 σε ΑΕΙ και το 0,9 σε ΤΕΙ; Ό,τι και να πεις, η είδηση θα σε ξεπερνά.

Θυμάμαι μια καθηγήτρια στο λύκειο να εξηγεί στην τάξη, χαριτολογώντας, ότι το όνομα του μαθητή επάνω στην κόλλα του διαγωνίσματος μετράει για 1, καθότι δεν υπάρχει μηδέν στη βαθμολογική κλίμακα.

Με τα νέα δεδομένα, αρκεί να ξέρεις να γράφεις το όνομά σου, να μην είσαι ας πούμε αναλφάβητος (με την παλιά έννοια, διότι σύμφωνα με τον σημερινό ορισμό της UNESCO αναλφάβητος είναι αυτός που δεν ξέρει να χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό υπολογιστή) για να περάσεις τέσσερα χρόνια σε μια σχολή που θα σε οδηγήσει με μεγάλα βήματα εκεί που θα καταλήξουν κι όλοι οι υπόλοιποι, ασχέτως μέσου όρου: στην ανεργία.

Να μου πεις, κι αν δεν περνούσαν όλοι αυτοί οι υποψήφιοι σε σχολές, πού θα πήγαιναν; Πάλι άνεργοι δε θα ήταν; Άσε τουλάχιστον να γεμίσουμε καμιά θέση, που ’χουν μείνει άδειες οι σχολές κι απειλούνται 25 τμήματα με κλείσιμο. Μετά με ποια δικαιολογία θα βάζουμε τα κορόιδα να πληρώνουν φόρους;