Μακριά από μας, κι όπου θέλει ας είναι

Σκεφτόμουν την περασμένη εβδομάδα πως δε θα γράψω τίποτα σχετικά με την απέλαση των Ρομά από τη Γαλλία του Σαρκοζί. Η υπόθεση ήταν από μόνη της αρκούντως τραγική ώστε να εμπίπτει σε μία εκ των δύο κατηγοριών ειδήσεων που δεν επιδέχονται σατιρισμό ή έστω καυστικό σχολιασμό: τις πολύ τραγικές και τις πολύ αστείες.

Χθες, όμως, σε μία σπάνια εμπειρία θέασης τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων, το θέμα εμπλουτίστηκε με μία ακόμη πιο τραγική και μία άλλη, αρκούντως γελοία πτυχή. Όσο και να θες, δε σε αφήνουν να αγιάσεις.

Για να ξεκινήσω από τα ευχάριστα, γέλασα πολύ με το Βατικανό που καταράστηκε τον Γάλλο Πρόεδρο. Ένας γαλήνιος, χαμογελαστός πάτερ τάδε πήρε θέση κάτω από ένα φουντωτό δέντρο και δήλωσε, πάντα χαμογελαστά, στην κάμερα επί λέξει τα εξής: «εύχομαι ο Νικολά Σαρκοζί να πάθει έμφραγμα».

Η κάμερα έμεινε λίγα δευτερόλεπτα στο καλοσυνάτο χαμόγελο που τόσο δεν ταίριαζε με την κομψή κατάρα, και το πλάνο έκλεισε. Έμφραγμα. Χριστιανική αγάπη. Έμφραγμα. Απελάσεις. Χαμόγελο. Κι άντε βρες ποιος έχει δίκιο.

Επί το σοβαρότερο, τώρα, η σύζυγος εκείνου που βαραίνει στο εξής η χριστιανική κατάρα του εμφράγματος, Κάρλα Μπρούνι, θέτει εαυτόν στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης της Ιρανής θανατοποινίτισσας Σακινέ Αστιανί, η οποία έχει καταδικαστεί σε θάνατο διά λιθοβολισμού για μοιχεία.

"Στα βάθη του κελιού σας να γνωρίζετε πως ο σύζυγός μου θα υποστηρίξει ακάματα την υπόθεσή σας και πως η Γαλλία ουδέποτε θα σας εγκαταλείψει" αναφέρει σε επιστολή της προς την Ιρανή κατάδικο η πρώτη κυρία της Γαλλίας, η οποία επιμένει να σιωπά αντί απάντησης στις ερωτήσεις σχετικά με τις απελάσεις του συζύγου της.

Διότι η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ένας δίκαιος σκοπός. Αρκεί εκείνοι των οποίων τα δικαιώματα υπερασπιζόμαστε να μην μολύνουν με τις παράξενες κουλτούρες τους την αυλή του σπιτιού μας.