Κανένα νέο;
Δύο δήμαρχοι, δύο αντιδήμαρχοι και μερικοί υπάλληλοι του Δήμου Μυκόνου κατηγορούνται ότι πλαστογράφησαν, υπεξαίρεσαν και καταχράστηκαν τρία εκατομμύρια ευρώ. Ανατρίχιασε κανείς;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η ιστορία που ακολουθεί μάλλον δε θα σας εκπλήξει.
Δύο δήμαρχοι (ο νυν και ο προκάτοχός του) της Μυκόνου, οι δύο αντιδήμαρχοί τους και τρεις υπάλληλοι του Δήμου Μυκόνου, διώκονται για «απιστία σε βαθμό κακουργήματος», για διαφυγόντα κέρδη που αγγίζουν τα τρία εκατομμύρια ευρώ, και υπεξαιρέσεις ύψους σχεδόν ενός εκατομμυρίου.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν σήμερα, το κύκλωμα που είχε στηθεί από τη μία κάλυπτε τα ξενοδοχεία του νησιού που δεν κατέβαλλαν τα δημοτικά τέλη, και από την άλλη έβαζε τσέπη εισφορές, επιταγές, τέλη και λοιπές χρεώσεις από εκμισθώσεις παραλιών και «τέλη παρεπιδημούντων» –τα οποία, για την ιστορία, είναι το 2% των ακαθάριστων εσόδων των ξενοδοχείων, που βάση νόμου καταβάλλεται στον δήμο.
Μαζί τους, κατηγορούνται οι διευθυντές και υπάλληλοι εννέα τραπεζών στην Μύκονο, οι οποίοι εξόφλησαν επιταγές με δικαιούχο τον Δήμο Μυκόνου, χωρίς αυτές να έχουν την υπογραφή των δύο υπαλλήλων που είχε ορίσει ο δήμος ως αρμόδιους για αυτήν την διαδικασία. Μαντέψτε πού πήγαν αυτά τα λεφτά.
Δεν είναι ότι ταράχτηκε κανείς διαβάζοντας την εν λόγω είδηση. Τα οικονομικά σκάνδαλα των πλουσιότερων δήμων της χώρας είναι περσινά νέα, κι η ανάγνωσή τους –προφανώς– δεν κάνει ούτε βλέφαρο να πεταρίσει.
Αυτό που δεν μπορώ να συνηθίσω (ίσως γιατί ενδόμυχα έτρεφα ψήγματα ελπίδας πως με το σπαθί της τρόικας να κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας θα άλλαζε κάτι) είναι η κατάληξη δημοσιευμάτων σαν κι αυτό.
«Ο νυν και ο τέως δήμαρχος επιρρίπτουν ο ένας στον άλλο τις ευθύνες, υποστηρίζοντας ότι δεν είχαν την αρμοδιότητα είσπραξης των συγκεκριμένων εσόδων» κλείνει το άρθρο της Καθημερινής, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο εδώ.
Θα ήθελα, για μια φορά, αυτό το κλείσιμο να μη μεταφραζόταν στο μυαλό της συντριπτικής πλειοψηφίας των αναγνωστών ως «θα κατηγορήσουν ο ένας τον άλλον, μέχρι το σημείο που δε θα βγαίνει άκρη, μετά κάποιος θα λαδωθεί, κι η είδηση θα θαφτεί κάτω από την αυγουστιάτικη άμμο που τα σκεπάζει όλα». Ή τουλάχιστον αυτή η ερμηνεία να αποδεικνυόταν λανθασμένη.
Θα ήθελα, επίσης, το καλοκαίρι να κρατάει για πάντα. Πιο εύκολο θα ήταν.
Δύο δήμαρχοι (ο νυν και ο προκάτοχός του) της Μυκόνου, οι δύο αντιδήμαρχοί τους και τρεις υπάλληλοι του Δήμου Μυκόνου, διώκονται για «απιστία σε βαθμό κακουργήματος», για διαφυγόντα κέρδη που αγγίζουν τα τρία εκατομμύρια ευρώ, και υπεξαιρέσεις ύψους σχεδόν ενός εκατομμυρίου.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν σήμερα, το κύκλωμα που είχε στηθεί από τη μία κάλυπτε τα ξενοδοχεία του νησιού που δεν κατέβαλλαν τα δημοτικά τέλη, και από την άλλη έβαζε τσέπη εισφορές, επιταγές, τέλη και λοιπές χρεώσεις από εκμισθώσεις παραλιών και «τέλη παρεπιδημούντων» –τα οποία, για την ιστορία, είναι το 2% των ακαθάριστων εσόδων των ξενοδοχείων, που βάση νόμου καταβάλλεται στον δήμο.
Μαζί τους, κατηγορούνται οι διευθυντές και υπάλληλοι εννέα τραπεζών στην Μύκονο, οι οποίοι εξόφλησαν επιταγές με δικαιούχο τον Δήμο Μυκόνου, χωρίς αυτές να έχουν την υπογραφή των δύο υπαλλήλων που είχε ορίσει ο δήμος ως αρμόδιους για αυτήν την διαδικασία. Μαντέψτε πού πήγαν αυτά τα λεφτά.
Δεν είναι ότι ταράχτηκε κανείς διαβάζοντας την εν λόγω είδηση. Τα οικονομικά σκάνδαλα των πλουσιότερων δήμων της χώρας είναι περσινά νέα, κι η ανάγνωσή τους –προφανώς– δεν κάνει ούτε βλέφαρο να πεταρίσει.
Αυτό που δεν μπορώ να συνηθίσω (ίσως γιατί ενδόμυχα έτρεφα ψήγματα ελπίδας πως με το σπαθί της τρόικας να κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας θα άλλαζε κάτι) είναι η κατάληξη δημοσιευμάτων σαν κι αυτό.
«Ο νυν και ο τέως δήμαρχος επιρρίπτουν ο ένας στον άλλο τις ευθύνες, υποστηρίζοντας ότι δεν είχαν την αρμοδιότητα είσπραξης των συγκεκριμένων εσόδων» κλείνει το άρθρο της Καθημερινής, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο εδώ.
Θα ήθελα, για μια φορά, αυτό το κλείσιμο να μη μεταφραζόταν στο μυαλό της συντριπτικής πλειοψηφίας των αναγνωστών ως «θα κατηγορήσουν ο ένας τον άλλον, μέχρι το σημείο που δε θα βγαίνει άκρη, μετά κάποιος θα λαδωθεί, κι η είδηση θα θαφτεί κάτω από την αυγουστιάτικη άμμο που τα σκεπάζει όλα». Ή τουλάχιστον αυτή η ερμηνεία να αποδεικνυόταν λανθασμένη.
Θα ήθελα, επίσης, το καλοκαίρι να κρατάει για πάντα. Πιο εύκολο θα ήταν.
