Εκτέλεση.gr

Για τη σημασία του να λύνει κανείς τις διαφορές του με σφαίρες δεν έχω κάτι να πω- τουλάχιστον όχι κάτι που δεν θα φανεί αφελές και αυτονόητο.

Πέραν δε της άσχημης γνώμης που έχω (και εγώ) για τους δημοσιογράφους, δεν μπορώ να μην σκεφτώ την ανθρώπινη πλευρά της ζωής που χάθηκε επειδή κάποιοι έχουν διαφορετική πολιτική ή επιχειρηματική άποψη από κάποιος άλλους.

Η δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, για τον οποίο δεν έχω ακούσει την παραμικρή πληροφορία για το ότι διέθετε ακροδεξιά ή κάποιου τέτοιου τύπου δράση που να τον καθιστά αντιπαθή σε τροτσκιστικές- αντιεξουσιαστικές ομάδες, θεωρώ ότι έγινε ξεκάθαρα για τη δράση του «Τρωκτικού» και όχι για αυτήν του ραδιοφωνικού «Θέματος».

Και όταν λέω «έγινε για τη δράση του Τρωκτικού» δεν εννοώ τις κλισαδούρικες ατάκες που συνήθως προφέρονται υψηλοφώνως και χωρίς στόχο υστεριάζουν ότι «ορισμένοι προσπαθούν να φιμώσουν την ελεύθερη δημοσιογραφία» ή ότι «η πράξη αυτή αποτελεί απόπειρα φίμωσης της ελευθεροτυπίας» ή έστω (αυτό λέγεται συνήθως με- και καλά- ψαγμένη ειρωνεία) ότι «κάποιους ενόχλησε».

Τον τελευταίο χρόνο, το «Τρωκτικό» είναι ίσως το ελληνικό διαδικτυακό μέσο με την μεγαλύτερη επιρροή. Η αμφίβολης αισθητικής επιλογή ειδήσεων και κειμένων δεν ενόχλησε κανέναν από τους πολυπληθείς αναγνώστες του που το επισκέπτονται καθημερινά για να διαβάσουν τις συνήθως έγκυρες κοσμικές ή ειδησεογραφικές πληροφορίες που περιέχει.

Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που ένα διαδικτυακό μέσο δυναμώνει τόσο πολύ, ώστε οι άνθρωποί του να αποτελέσουν στόχο- «επαναστατικό» παράδειγμα για φράξιες ακτιβιστών. Και από αυτή την άποψη αυτό δείχνει ότι τα πράγματα αλλάζουν. Για τα μέσα ενημέρωσης (διαδικτυακά ή όχι) νομίζω ότι καλό είναι να ισχύει ό,τι για τους συγγραφείς ή συλλήβδην τους καλλιτέχνες:

Είτε μας αρέσουν είτε όχι, είτε μας ταιριάζουν είτε όχι, πρέπει να φροντίζουμε να μην απειλείται επ' ουδενί η ύπαρξη και η ελευθερία τους.