Νέα(;) γυναίκα μόνη γράφει...

Λένα Μαντά, Χρησιίδα Δημουλίδου, Εύα Ομηρόλη και τόσες (πόσες, άραγε;) ακόμη νεοελληνίδες συγγραφείς αναζωπυρώνουν το αναγνωστικό ενδιαφέρον για τις ρομαντικές ιστορίες και κυριαρχούν στις λίστες με τα πλέον ευπώλητα βιβλία.

Είναι περίπου εδώ και κανά τριάρι χρόνια που μια σειρά μετριότατων συγγραφέων κυρίως γένους θηλυκού εκπονούν έργα με λεπτότατα επιχρίσματα καλλιτεχνικής διάθεσης και φέρνουν με επιτυχία την τηλεοπτική αισθητική της απογευματινής ζώνης στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Είναι συνήθως ιστορίες του τύπου μια γυναίκα που αισθάνεται μόνη, δεν την καταλαβαίνει κανείς και εκείνη ψάχνει τον ιδανικό έρωτα. Προσέξτε! Δεν είναι τα παλαιά Άρλεκιν που περιείχαν από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα τον έρωτα μιας απλής κοπέλας με τον μαχαραγιά από την άκρη του κόσμου. Όχι.

Στη σύγχρονη θηλυκή ελληνική λογοτεχνία υπάρχει βέβαια ο έρωτας και πιθανότατα η προοπτική του γάμου (αλλιώς ποιος ο λόγος να γραφτεί το βιβλίο;), αλλά στην ταυτόχρονα η ηρωίδα έρχεται αντιμέτωπη με περιπτωσιολογία κοινωνικού προβληματισμού- τα θέματα της οποίας θα περιορίζονταν σε αυτό που οι βρετανοί ονομάζουν “small talk” και τα οποία συνήθως ξεπερνά με ανόητα αυτογνωσιολογικά και ψυχολογικά tips τύπου «ψάξε μέσα σου τι πραγματικά θέλεις» κλπ κλπ.

Το σημαντικό είναι να αποφευχθεί η οποιαδήποτε γενίκευση- που οι επιστήμονες ξέρουν ότι είναι η πηγή της γνώσης. Άλλωστε «είμαστε όλες διαφορετικές» και αυτό πρέπει να ξεχειλίζει από το βιβλίο.

Αυτή η τελευταία συλλογιστική είναι κατά τη γνώμη μου κομβική, φωτογραφίζει το target group. Και κάθε λογοτεχνικό βιβλίο που γράφεται στοχευμένα για μια κατηγορία ανθρώπων –άλλο το να καταλήξει να αφορά μια κατηγορία ανθρώπων και άλλο να είναι στις εξ αρχής προθέσεις του δημιουργού- είναι σκουπίδι.

Έτσι, όπως θεωρώ σκουπίδια τα SAS ή τα άλλα «ανδρικά» αναγνώσματα που άνθισαν κυρίως στη δεκαετία του 1980 με τους υπερκατασκόπους που σκοτώνουν και συνουσιάζονται σελίδα παρά σελίδα, έτσι θεωρώ σκουπίδια και αυτό το κύμα λογοτεχνίας «από γυναίκες για γυναίκες».

Δεν είναι όλα τα σκουπίδια όμως για πέταμα.

Εξηγούμαι: Αν μία από τις συγγραφείς αυτές καταφέρει να κάνει το 1/10 από τις κυρίες που παρακολουθούσαν και παρακολουθούν τα απογευματινά σήριαλ να διαβάσουν ένα βιβλίο, ακόμα και με την ίδια ακριβώς θεματική, θα έχει επιτευχθεί ένα σημαντικό βήμα εκπολιτισμού.

Γιατί μπορεί η απόσταση από τη Λένα Μαντά έως την υψηλή λογοτεχνία να είναι μεγάλη, αλλά από την τηλεόραση έως τη Λένα Μαντά είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Αυτός που έχει περάσει καλά διαβάζοντας θα ξαναδιαβάσει και λίγο- λίγο θα δημιουργήσει το προσωπικό του κριτήριο, το οποίο θα γίνεται περισσότερο σύνθετο με τον καιρό. Αν δεν ίσχυε αυτό θα εξακολουθούσαμε να διασκεδάζουμε αποκλειστικά με παιδικά τραγουδάκια.