Θα αναλάβω την πιο μεγάλη ευθύνη

Η Ντόρα Μπακογιάννη στην ιδρυτική διακήρυξη του μορφώματος που ίδρυσε ελλείψει κόμματος είπε πως «αναλαμβάνει την ευθύνη που της αναλογεί για τις κυβερνήσεις Καραμανλή».

Εδώ που τα λέμε γιατί να μην το κάνει; Στήριξε ειλικρινώς και με συνέπεια τον Καραμανλή όσο προσδοκούσε τη στήριξη των καραμανλικών στελεχών για την αναμέτρηση στο εσωτερικό της Ν.Δ. Όταν αυτό δεν της βγήκε- λόγω «εκλογής από τη βάση» (που ζητούσε για την προεδρία της δημοκρατίας ο μπαμπάς της) έμεινε με την… ευθύνη αμανάτι.

Και είπε να την αναλάβει.

Τι θα πει όμως η περίφημη φράση «αναλαμβάνω την ευθύνη»; Απολύτως τίποτα! Και τι έγινε που κάποιος «αναλαμβάνει την ευθύνη»; Πως βαρύνεται από την ανάληψη αυτή; Τι αλλάζει για αυτόν; Τι πρακτικό αποτέλεσμα υπάρχει γενικότερα; Απολύτως τίποτα!

Νομίζω ότι πρόκειται για την απόλυτη πολιτικάντικη ατάκα που μετά βίας καλύπτει την πρόθεση του κάνοντος χρήση αυτής να μην αναγκαστεί να προφέρει το σταράτο και σαφώς λαϊκότερο «έκανα πατάτα».

Στην περίπτωση της κ. Μπακογιάννη όμως ποια είναι η «πατάτα», η γκάφα, δηλαδή; Το ότι δεν διαφοροποιήθηκε νωρίτερα ώστε να εγγραφεί με λιγότερο μελανά χρώματα στο μυαλό των ψηφοφόρων και να μην είναι έρμαιο της αντιδημοφιλίας του πατέρα της στις εσωκομματικές εκλογές; Προφανώς και ναι.

«Δηλαδή;», με ρωτούσε αφελής φίλος η κ. Μπακογιάννη αναλαμβάνει την ευθύνη που δεν είχε την πολιτική ευφυΐα να οσμιστεί το μέγεθος του ναυαγίου Καραμανλή;

Ναι, Γιώργο μου του απάντησα. Αλλά αυτό που την πληγώνει πιο πολύ είναι ότι δεν μίλησε τη γλώσσα της αλήθειας στον ελληνικό λαό. Και νόμιζε, αυτός ο τελευταίος, ότι δεν θα βρεθεί κανείς να αναλάβει την ευθύνη για το μεγάλο κακό που τον βρήκε.

Αλλά ευτυχώς η Ντόρα είναι εδώ.