Η τσαντίλα του "αυτονόητου"

Master of the obvious αποκαλούν ειρωνικά οι αγγλοσάξωνες όποιον δεν εισφέρει κάτι καινούριο στη γνώση τους, αλλά χρησιμοποιεί ήδη γνωστά στοιχεία για να εξάγει επί αυτών συμπεράσματα.

Έτσι ένιωσα όταν αφού εκνευρίστηκα διαβάζοντας την ανακοίνωση του υπουργείου Ανάπτυξης για το νέο νομοσχέδιο περί «χρεών των νοικοκυριών» ήθελα να μοιραστώ με κάποιον την τσαντίλα μου.

«Με το σχέδιο νόμου η Κυβέρνηση υλοποιεί μία από τις σημαντικότερες προεκλογικές της δεσμεύσεις, δίνοντας στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά που βιώνουν τις τραγικές συνέπειες της υπερχρέωσης μία δεύτερη ευκαιρία», αναφέρει μεταξύ άλλων η ανακοίνωση της υπουργού Λούκας Κατσέλη για τη ρύθμιση των χρεών των νοικοκυριών.

Αλήθεια, σκέφτηκα, δεν ντρέπονται καθόλου να μιλούν για τις «προεκλογικές τους δεσμεύσεις»; Μια χώρα βοά από την οργή όσων ισχυρίζονται ότι προφανώς εξαπατήθηκαν από τις προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης που δεν ήθελε να δημοσιοποιήσει τα όσα ήξερε για την οικονομία και ορισμένοι θρασύνονται να μιλούν για «εκπληρώσεις».

Διαβάζω από την ίδια ανακοίνωση του υπουργείου: «Στις κρίσιμες συνθήκες που βρισκόμαστε η Πολιτεία έχει μεγαλύτερο ακόμη χρέος να στηρίξει τους αδύναμους συμπολίτες μας, να τους διασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, να προάγει την επανένταξη και συμμετοχή τους στην οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα» συμπληρώνει το υπουργείο και με κάνει να αναρωτιέμαι: Σε άλλη χώρα ζουν; Η πολιτική του ηγεσία άλλης κυβέρνησης είναι μέλος;

Και σκέφτομαι αφελώς: Μήπως η στήριξη των συμπολιτών μας να ξεκινούσε από το να μην τους κοπούν οι μισθοί και τα δώρα; Μήπως να μην στερούσαν τα επιδόματα από τους συνταξιούχους των 400 ευρώ, μήπως να μην αύξαναν τον χρόνο εργασίας στα 65 έτη;

Είναι πλέον τόσο αυτονόητο να θεωρούν την κοινή γνώμη κορόιδο ή πάντα τόσο αποθρασυμένοι ήταν; Δεν είναι όμως μόνο τα όσα λέγονται αρμοδίως και το ποιες επικοινωνιακές πολιτικές εξυπηρετούν. Είναι και η ευκολία που αυτά καταπίνονται από τους τηλεθεατές- τους τηλεθεατές στους οποίους για να προκληθεί δυσαρέσκεια θα πρέπει να πρόκειται για κάποια τερατωδία, ακόμη μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Έτσι αρκεί να βρεθεί ένα ακόμη μεγαλύτερο ελάττωμα του συστήματος ώστε τα κακώς κείμενα να μείνουν ουσιαστικά αλώβητα και κυρίως αδιόρθωτα.

Γιατί «αυτά είναι γνωστά».