Πατέ ελιάς που μας χρειάζεται!

…Θα χρειαστούν τόνοι ολόκληροι, μοιρασμένοι από παιδάκια σε αεροδρόμια σύμφωνα με το μεγαλόπνοο σχέδιο της Μάγιας Τσόκλη, για να πείσουν τους τουρίστες μας να παραβλέψουν την αγένεια και την παντελή έλλειψη ποιότητας υπηρεσιών. Για του λόγου (του) το αληθές, ο Ιοβόλος επιχειρεί μια βόλτα παρέα με τουρίστες στο Μουσείο της Ακρόπολης. Και φρίττει.

γράφει:Ιοβόλος 18 Ιουνίου 2010 Παλαιότερο των 360 ημερών

Φίλη της στήλης επισκέφθηκε πρόσφατα το Μουσείο της Ακρόπολης, με φίλους Ιρανούς –μαμά, μπαμπά, γιο και θείο– στην αρχή του ταξιδιού τους ανά την Ευρώπη, και διαπίστωσε σε τέσσερα περιστατικά τα στάνταρ υποδοχής και εξυπηρέτησης των τουριστών στο πρώτο σε επισκεψιμότητα μουσείο της χώρας.

Περιστατικό πρώτο. Υπάλληλος του μουσείου ζητά από την μαμά της παρέας να αφήσει το μικρό σακίδιο του παιδιού στην γκαρνταρόμπα. Εκείνη, που δε μιλά πολύ καλά αγγλικά, της ζητά να επαναλάβει, κι η υπάλληλος της αντιγυρίζει ανυπόμονα “italiano? Francesco? Greko?”. Στο απορημένο βλέμμα της, τη ρωτά, σε άπταιστα ελληνικά, «σε ποια γλώσσα να σ’το πω για να το καταλάβεις;». Εδώ επεμβαίνει για τη διερμηνεία η Ελληνίδα φίλη της παρέας και το περιστατικό λήγει αναίμακτα. Μέχρι το δεύτερο.

Τα εκθέματα του μουσείου που δεν βρίσκονται πίσω από γυάλινες προθήκες, όπως είναι φυσικό, τραβούν την προσοχή του παιδιού, το οποίο τα αγγίζει. Ένας υπάλληλος πλησιάζει με εξοργισμένο ύφος και απαιτεί –πάντα σε άπταιστα ελληνικά– από τον «φιλαράκο» να το «αφήσει κάτω αυτό».

Περιστατικό τρίτο. Ο «φιλαράκος» κάθεται στο μαρμάρινο πεζούλι που έχει έξυπνα προβλέψει ο σχεδιασμός του μουσείου στον τρίτο όροφο, για τους επισκέπτες που θέλουν να θαυμάσουν τα –σε κάποιο ύψος τοποθετημένα– αντίγραφα των γλυπτών του Παρθενώνα. Το παπούτσι του ακουμπά ασεβώς το πεζούλι. Έτερη εξοργισμένη υπάλληλος –πιθανώς πρώην εκπαιδεύτρια σκύλων– πλησιάζει για να του φωνάξει (παραδόξως, στα αγγλικά) “down”.

Περιστατικό τέταρτο. Ο μάλλον ευτραφής θείος της παρέας περνά μπροστά από τον σερβιτόρο της καφετέριας, ο οποίος φωνάζει προς τη μεριά συναδέλφου του: «να ρε μαλάκα, ήρθε η ζωντανή απόδειξη γιατί ο Λεωνίδας νίκησε τους Πέρσες μόνος του». Ο συνάδελφος, που έχει προσέξει πως η φίλη της παρέας είναι Ελληνίδα, προσπαθεί να κάνει διακριτικό νόημα. Αλλά δεν προλαβαίνει.

Κι αναρωτιέμαι. Αν στο νεότερο και πλέον προβεβλημένο μουσείο της χώρας οι τουρίστες αντιμετωπίζονται με αυτόν τον τρόπο, τι γίνεται παραέξω;

Αλλά ξέχασα. Ποιος χρειάζεται ποιότητα υπηρεσιών, σωστή εξυπηρέτηση ή έστω στοιχειώδη ευγένεια; Αφού ο τουρισμός θα ενισχυθεί από τα παιδάκια που θα μοιράζουν πατέ ελιάς στα αεροδρόμια. Έτσι δεν είναι, κυρία Τσόκλη;