Η Τίνα και η ηλεκτρονική πραγματικότητα

Αν και η "μόδα της οικολογίας" έχει δώσει τη θέση της στη "μόδα της οικονομίας", οι προτάσεις Μπιρμπίλη για τις αλλαγές στην Αθήνα του 2014 εμφανίζονται ως δημοφιλείς στους κατατρεγμένους πολίτες. Λογικό αφού τους δίνουν το όραμα που η καθημερινότητά τους τούς στερεί. Εδώ που τα λεμε, γιατί να μην βαυκαλιζόμαστε (και) με τη virtual πραγματικότητα; Μια ζωή την έχουμε...

γράφει:Ιοβόλος 15 Ιουνίου 2010 Παλαιότερο των 360 ημερών

Αγαπημένα PC games δεν έχω πολλά. Θα έλεγα μάλιστα μόλις 2-3. Ένα από αυτά είναι το Sim City- ο πρόγονος του εξαιρετικά δημοφιλούς (ειδικά στις γυναίκες) και αμφίβολης, κατά ορισμένους, ηθικής «Sims».

Στο παιχνιδάκι αυτό είσαι «δήμαρχος» σε μία πόλη την οποία ξεκινάς να φτιάχνεις από το μηδέν: Φτιάχνεις εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας, δημιουργείς ηλεκτρικό δίκτυο και δίκτυο αποχέτευσης, χτίζεις σπίτια, δημιουργείς δουλειές, εξωραΐζεις την πόλη, ρυθμίζεις τους φόρους, φτιάχνεις σχολεία, αστυνομικά τμήματα, βιβλιοθήκες και γενικώς κάνεις τα πάντα για να έρθουν κάτοικοι να μείνουν στην πόλη σου. Δηλαδή μπορεί να λέγεσαι «δήμαρχος», αλλά στην πράξη είσαι ο απόλυτος άρχοντας της πόλης που επιβραβεύεται με τις ευχαριστίες των κατοίκων και βέβαια με την αύξηση του αριθμού τους.

Το παιχνιδάκι το θυμήθηκα ακούγοντας σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο την υπουργό περιβάλλοντος κ. Τίνα Μπιρμπίλη να εξηγεί το σχέδιό της με την επωνυμία «Αθήνα 2014» το οποίο σκοπεύει στην πολεοδομική και αισθητική αναμόρφωση ορισμένων κεντρικών (και προβληματικών) σημείων στο κέντρο της πόλης.

Με μια πρόχειρη ματιά, σκέφτηκα, η κ. Μπιρμπίλη έκανε “city beatification”- τη λειτουργία αυτή που είναι ίσως η πιο διασκεδαστική στο παιχνίδι, αφού έχεις τη δυνατότητα να κατασκευάσεις ανθόκηπους, παιδικές χαρές, συνοικιακά γήπεδα μπάσκετ, μπέηζμπολ, να φυτέψεις δέντρα να κάνεις συντριβανάκια και άλλα τέτοια τρυφερά.

Βέβαια, όλες αυτές οι λειτουργίες είναι το… κερασάκι στην τούρτα του παιχνιδιού, μια και αν προσπαθήσεις να τα φτιάξεις από την αρχή η πόλη σου θα ζήσει τον οικονομικό μαρασμό και τελικά την ερήμωση. Με άλλα λόγια η στρατηγική του παιχνιδιού απαιτεί να δημιουργηθεί πρώτα η κερδοφορία, μετά ένα απόθεμα χρημάτων και μετά να επιδοθεί ο "δήμαρχος" στον εξωραϊσμό και σε λοιπές φιοριτούρες.

Αυτά ορίζει η προγραμματιστική λογική με την οποία φτιάχτηκε το παιχνίδι. Από την άλλη πάλι, ίσως, αν μπορούσε κανείς να ρωτήσει τους ίδιους τους cyber κατοίκους, να τους έβρισκε τρισευτυχισμένους για τον εξωραϊσμό της πόλης-κράτος τους ακόμη και αν αυτός προηγείται της εξασφάλισης των απαραίτητων για τη διαβίωση οικονομικών πόρων.

Τέτοια όμως είναι η χρηστή διαχείριση εκ μέρους ενός κυβερνήτη: όταν δεν υπάρχει φράγκο, να δίνει όραμα.