Ψυχραιμία, ΣΥΝτροφοι

Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω και σίγουρα δεν είναι η πρώτη που το σκέφτομαι. Η ιστορία της ελληνικής (και πιθανότατα όχι μόνο) αριστεράς γράφεται με δύο τρόπους: Είτε με διασπάσεις λόγω θεωρητικών διαφορών επί παντός επιστητού, είτε με σταλινική πειθαρχία και άμεση πάταξη κάθε διαφορετικής γνώμης με διαγραφές.

Φαίνεται ότι το ζητούμενο για την αριστερά ήταν πάντα «ποιος θα μείνει στη θέση του»: Ποιος δεν θα διαγραφεί, ποιος δεν θα αποχωρήσει, ποιος θα μείνει πιστός στα κομμουνιστικά ιδεώδη, ποιος δεν θα αλλαξοπιστήσει. Λες και πράγματι πρόκειται για  θρησκεία.

Το πρόβλημα είναι ότι στις θρησκείες πολύ σκέψη και αμφισβήτηση δεν χωρά- όπως καλά ξέρει το ΚΚΕ. Ο Συνασπισμός πάλι ξέρει το αντίθετο: ότι όπου υπάρχει αμφισβήτηση δεν υπάρχει πίστη. Και αν δεν υπάρχει πίστη, ο καθένας κάνει ένα κόμμα, προσφέροντας ιλαρές εντυπώσεις στην κοινή γνώμη, όπως ανεπανάληπτα έδειξαν οι Monty Python στο Life of Brian, το οποίο ελληνιστί αποδόθηκε ατυχώς ως «ένας προφήτης, μα τι προφήτης».  

Επί της ουσίας τώρα νομίζω ότι εδώ και πολύ καιρό το μόρφωμα που λέγεται Συνασπισμός θα έπρεπε να έχει διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, αφού ήταν προφανές πως οι συνιστώσες του δεν είχαν μια κοινή βούληση και τους εμπόδιζε η ασυνεννοησία, αλλά ήθελαν να έχουν αποκλίνουσες πορείες- τόσο αποκλίνουσες όσο και το 1968- αν θυμάμαι καλά, τη χρονιά της διάσπασης του ΚΚΕ.  

Οι ΚΚΕδικες καταβολές του Αλαβάνου έφεραν στα πράγματα τον νεοκομμουνισμό που σχεδόν ζητούσε συγγνώμη για το Μάαστριχτ, αντιπαθούσε τις γραβάτες, εξέταζε σοβαρά την πιθανότητα να απαγορεύσει το χιούμορ, και κρατούσε αποστάσεις από κάθε προοπτική συμμετοχής στην κυβέρνηση.

Οι πρώην ΚΚΕ Εσωτερικού, που εδώ και χρόνια δεν καίγονται κιόλας για την πιθανότητα να απωλέσουν την ταμπέλα του ακραιφνούς αριστερού, και που επίσης εδώ και χρόνια υποψιάζονται ότι οι γραβάτες τους τούς καθιστούν «σκεπτόμενους αστούς»- ένα club στο οποίο δεν είναι εύκολο πια να μπεις, μπορεί να έκαναν λίγο μόκο και να περίμεναν να περάσει η σειρά του Αλαβάνου, αλλά στον πιτσιρικά έδειξαν την πλάτη τους- πράγμα εξηγήσιμο. 

Οι ανανεωτικοί χωρίς το Συνασπισμό είναι χομπίστες που τους ενώνει το ότι κάποτε  (ως «ρηγάδες»)- θεωρούνταν ωραίοι γκόμενοι περισσότερο από ό,τι τους ενώνει η ιδεολογική πλατφόρμα του Κύρκου. Ο Συνασπισμός χωρίς αυτούς είναι στην καλύτερη περίπτωση ΚΚΕ και στη χειρότερη μετ’ ου πολύ εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Ίσως για τους οπαδούς της αριστεράς στην Ελλάδα η όλη ιστορία να μην είναι απογοητευτική, όπως φαίνεται σε εμένα. Ίσως να μην καταδεικνύει την ανικανότητά της να κατανοήσει και να προσφέρει στις σημερινές ανάγκες, αλλά να δείχνει απλώς το ποιόν της.

Ίσως πάλι «να μην έχουν ωριμάσει οι συνθήκες» για να γίνει κάτι διαφορετικό. Δεν είναι ανάγκη να βρούμε τώρα όλες τις απαντήσεις. Σάμπως θα είναι η τελευταία διάσπαση;