Το Ισραήλ που αγαπάμε να μισούμε

Το Ισραήλ επέλεξε να επέμβει τόσο δυναμικά για να μην φτάσουν τα αναπηρικά καροτσάκια στη Γάζα ή μήπως γιατί δεν ήξερε ότι τα πλοία δεν κουβαλούσαν όπλα; Κατά τη γνώμη μου κανένα από τα δύο- η δολοφονία των ακτιβιστών υπαγορεύτηκε από τις κινήσεις στη διπλωματική σκακιέρα. Έχει σημασία να ξέρουμε για ποιον λόγο αντιπαθούμε κάποιον.

γράφει:Ιοβόλος 4 Ιουνίου 2010 Παλαιότερο των 360 ημερών

Ακούω όλη την εβδομάδα τη φρίκη των δημοσιογραφούντων (και όχι μόνο) για τις πράξεις του κράτους που ως Έλληνες αγαπάμε να μισούμε, ίσως τόσο, όσο τις ΗΠΑ.

Σε διεθνή ύδατα οι ειδικές δυνάμεις του Ισραήλ σκότωσαν εννέα ανθρώπους. Αυτό, από μόνο του, αρκεί για την καταδίκη των ιθυνόντων που πραγματικά χρειάζονται ορισμένα μαθήματα αν όχι ηθικής και ανθρωπιάς, τουλάχιστον επικοινωνίας.

Ας δούμε όμως ορισμένα πράγματα δομημένα για να ξέρει και η κοινή γνώμη πότε πρέπει να εξαγριώνεται και κυρίως με τι. Το Ισραήλ έχει μια πολιτική λίγο ως πολύ γνωστή. ¨Είναι μια πολιτική εξαιρετικής σκληρότητας προς τους λαούς με τους οποίου έχει γεωπολιτικές διαφορές- μιας σκληρότητας πιθανότατα υπαγορευμένης από την ίδια την ιστορία του, αλλά όχι εξ αυτού συγγνωστής- ειδικά όταν περιλαμβάνει εγκλήματα κατά της ζωής,.

Οι «ακτιβιστές» στην ιστορία των κινημάτων έχουν ένα χαρακτηριστικό: «Δρουν», αναλαμβάνουν δράση. Η δράση αυτή συνήθως έχει σκοπό να ανατρέψει μια κατάσταση με τρόπο δραστικό, πράγμα που προϋποθέτει ορισμένο ρίσκο.

«Γιατί δεν τους αφήνατε να κάνουν τον έλεγχο που ήθελαν, να έβλεπαν ότι δεν κουβαλάτε όπλα και να σας αφήσουν να συνεχίσετε» ρωτούσε σήμερα το πρωί έναν εκ των επιστρεψάντων μελών της ελληνικής αποστολής στη Γάζα ραδιοφωνικός δημοσιογράφος.

Η ερώτηση είναι εύλογη- αν και οι καχύποπτοι θα πουν ότι είναι κατευθυνόμενη και οι αριστερίζοντες ότι ενσωματώνει λογική καρπαζοεισπράκτορα.

Πιθανότατα, εάν τους άφηναν να πραγματοποιήσουν τον έλεγχο (ακόμα και σε διεθνή ύδατα) να μην είχε γίνει τίποτα από αυτά και τα πλοία να είχαν φτάσει στη Γάζα παραδίδοντας τα αναπηρικά καροτσάκια και το λοιπό ανθρωπιστικό υλικό. Δεν ήταν όμως αυτός ο σκοπός της αποστολής. Ο σκοπός της αποστολής ήταν να καταδειχθεί προφανώς ότι η Γάζα μπορεί να έχει εθνική κυριαρχία επί των υδάτων και των λιμανιών της, και άρα ότι έχει δικαίωμα στο ελεύθερο εμπόριο.

Αυτό ακριβώς το διπλωματικό δεδικασμένο θέλησαν να αποτρέψουν οι ισραηλινοί, ο οποίοι είναι υπόλογοι για τον επιθετικό τρόπο που επέλεξαν και για το αποτέλεσμα του θανάτου εννέα ανθρώπων. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

(Το σκίτσο είναι του Η. Μακρή από την Καθημερινή)