"Τρώμε" και κανέναν που και που

«Επιτέλους» ήταν η φράση με την οποία ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης υποδέχθηκε την είδηση για την ποινική δίωξη του πρώην υπουργού της Κυβέρνησης Σημίτη, Τ. Μαντέλη.

Δεν είναι προφανώς η εμπάθεια του κοινού προς τον αδιάφορο κατά τα άλλα πολιτικό που (αν έχω καταλάβει καλά) πλέον ψωμίζεται ως σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο εξωτικό Αζερμπαϊτζάν. Είναι η ανάγκη του κόσμου να διοχετεύει κάπου την οργή του για όλα αυτά που (του) συμβαίνουν, η ανάγκη του να δει ότι ορισμένοι τιμωρούνται, αλλά και η ανάγκη του πολιτικού συστήματος να ανακαλύψει τις βαλβίδες εκτόνωσής του για να διασωθεί το ίδιο.

Η χρήση- επικοινωνιακή ή μη- του γεγονότος βέβαια είναι ανεξάρτητη από τις ευθύνες του ίδιου του πρώην υπουργού, ο οποίος υπέγραφε με τη Siemens τεράστιες συμβάσεις προμήθειας υλικού για λογαριασμό του υπουργείου Μεταφορών, ενώ είχε ήδη χρηματοδοτηθεί από την ίδια την εταιρία- υποτίθεται για τις ανάγκες της προεκλογικής του εκστρατείας.

Τι θεωρεί ο μέσος Έλληνας πολίτης ότι έχει ανάγκη η χώρα; Να τηρούνται οι νόμοι και οι υπεύθυνοι των αδικημάτων να πηγαίνουν φυλακή. Εδώ που φτάσαμε νομίζω ότι θα επιβραβεύσει όποιο πολιτικό σύστημα μπορεί να του εγγυηθεί αυτό το βασικό χαρακτηριστικό κάθε οργανωμένης κοινωνίας.

Ελπίζω μόνο με την ικανοποίηση του πλήθους για την άσκηση της ποινικής δίωξης να μην ξεχαστεί ότι δύσκολα ο διωκώμενος θα τιμωρηθεί (αφού πιθανότατα και ο ίδιος ήλεγξε- πριν «μιλήσει»- τους χρόνους παραγραφής των αδικημάτων).

Ελπίζω ακόμη όσοι εξακολουθούν να διατηρούν την εμπιστοσύνη τους στο θεσμό που λέγεται «κράτος» να μη σταματήσουν να απαιτούν την αποκρυστάλλωση ενός αποτελεσματικού νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Γιατί, ως γνωστόν, «το μοναστήρι να’ ν’ καλά...»