Ο Μητσοτάκης και το κοινό καλό (μπρρρ!)

Η άποψή μου ίσως να παραβαίνει την λογική και τις επιταγές της φαινομενικής πραγματικότητας, αλλά υπαγορεύεται από συναισθηματική ευφυΐα και πάνω από όλα από ένστικτο (αυτοσυντήρησης).

Δεν είναι δε η πρώτη φορά που μου γεννώνται αυτά τα αισθήματα.

Εξηγούμαι: Κάθε φορά που ακούω τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να τοποθετείται για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα καταλαβαίνω ότι το συμφέρον του κόσμου είναι στην αντίθετη κατεύθυνση αυτών που λέει. Αυτό συνέβη και όταν άκουσα ότι στη σημερινή του δήλωση του αναφέρει πως «είναι ευτύχημα που τα μέτρα ψηφίστηκαν».

Ο Μητσοτάκης είναι αποσυρμένος, άρα αυτά που λέει δεν είναι ανάγκη να χαϊδέψουν τα αυτιά κανενός, και ο ίδιος βρίσκει την ευκαιρία να χτίσει την υστεροφημία του επί του προφίλ «αυτού-που-δεν-μασά-τα-λόγια-του-και-πάντοτε-έλεγε-αλήθειες-στο-λαό», θα μπορούσε να λέει ο αντίλογος.

Για τις αλήθειες δεν έχω αντίρρηση. Χρήσιμες είναι. Αυτό είναι που χρειάζεται η εγχώρια κοινή γνώμη και όσες περισσότερες έρθουν-έστω και αργά- τόσο το καλύτερο. Έτερον εκάτερον όμως. Γιατί ένας πολιτικός μπορεί, όπως διαλέγει το ποια ψέματα θα πει, να διαλέγει και το ποιες αλήθειες θα πει.

Κατά τη γνώμη μου οι αλήθειες που διαλέγει να μοιραστεί με την κοινή γνώμη ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δείχνουν πέρα από την αναμφισβήτητη πολιτική του οξύνοια, και τη χολή του πολιτικού έναντι τόσο της ιστορίας όσο και των Ελλήνων, οι οποίοι ποτέ δεν τον συμπάθησαν, όπως άλλωστε έδειξε και η ήττα του «φαβορί» που άκουγε στο όνομα Ντόρα.

Αυτό όμως που διαφοροποιεί έναν γηραιό και εν πολλοίς εμπαθή πολιτικό, από έναν οραματιστή είναι ότι ο πρώτος μοιάζει με την Τασώ Καββαδία στους αλησμόνητους εκείνους ρόλους της κακιάς αδελφής/πεθεράς/θείας, ενώ ο δεύτερος με την κοκκινοσκουφίτσα που πηγαίνει χαρούμενη στη γιαγιά της. Άραγε ο μόνος τρόπος να λέει κανείς αλήθειες είναι να λέει κακίες ή παραμύθια; Θέλω να πιστεύω πως όχι.

Τι λένε άραγε τώρα οι συμβουλές του μπαμπά προς τη θυγατέρα; Της λένε την αλήθεια; Της λένε ότι για την ήττα της δεν φταίει η συναίνεσή της στις κυβερνήσεις Καραμανλή, αλλά η συγγένειά της με τον επίτιμο; Θεωρώ απίθανο να υπάρξει άμεσα σχηματισμός νέου κόμματος Στο κάτω κάτω, ένα νέο κόμμα θέλει πολλή οργάνωση και κυρίς πολύ χρήμα για να ξεκινήσει.

Και οι τρεις συντάξεις του μπαμπά δεν φτάνουν.