Μολώτοφ και φωτιά στου κράτους τα σκυλιά;

Ή τα πράγματα γίνονται πολύ θέατρο ή -προϊόντος του χρόνου- εγώ γίνομαι πολύ στριμμένος. Μού φαίνεται ότι όλο και περισσότερο η κοινή γνώμη αντί για πληροφορίες και γνώση ταΐζεται με προκάτ ειδήσεις και συνεννοημένη ενημέρωση. Της προτείνουν για τις περιστάσεις "ταμπέλες" που εγγυώνται την πνευματική της καταστολή.

Πόσους μήνες τώρα δεν προσπαθούν τα ΜΜΕ να πείσουν τους τηλεθεατές (κυρίως) αλλά και τους αναγνώστες για το ότι τα οικονομικά μέτρα -αυτά ή περίπου αυτά- είναι μονόδρομος; Ότι η όποια αντίδραση δεν έχει σημασία και ότι κακώς ζούσαμε όπως ζούσαμε έως τώρα; Ότι πρέπει να λέμε πάλι καλά που πιάσαμε κορόιδο επί τόσα χρόνια τους σοφούς ευρωπαίους;

Πόσους μήνες τα ΜΜΕ παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνηση διαρρέοντας τις τρομοκρατίες που επιθυμεί αυτή ώστε να παρακολουθεί τις αντιδράσεις του κόσμου και να πράττει ανάλογα; Όπου σταθεί κανείς ακούει αφελείς πολιτικές αναλύσεις τύπου λεωφορείου: «Αυτοί τα έκαναν έτσι», «είναι όλοι για να τους πάρουμε με τις ντομάτες», «εγώ δεν εμπιστεύομαι κανέναν τους», «να πάμε στη Βουλή και να τους πετάξουμε έξω».

Αυτές οι αντωνυμίες- το «αυτοί» και το «τους»- ταιριάζουν γάντι στην οργουελική ιδέα των κρατούντων: Την κατασκευή του ανώνυμου εχθρού: «Εκείνων». Εκείνων που ήταν ανεύθυνοι, εκείνων που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού, εκείνων που δεν σκέφτηκαν το μέλλον του ελληνικού λαού. Ποιων τελικά ρε παιδιά; Θα μας τους δείξει κανείς;

Όπως θα μας εξηγούσε κάθε υπεύθυνος προπαγάνδας οποιουδήποτε απολυταρχικού καθεστώτος το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κανείς για να ποδηγετεί τις μάζες είναι να τους βρει έναν εχθρό ή τουλάχιστον να ρίχνει τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του. Μα θα είναι οι Τούρκοι; Ο Ολυμπιακός; Η ανήθικη Τζούλια; Το ίδιο το πολιτικό σύστημα εν γένει; 

Αρκεί να υπάρχει η οργή και να μην προσωποποιείται, γιατί τότε κινδυνεύει να εκτονωθεί.

Οι ανωνυμία όμως της ευθύνης επισείει και την ανωνυμία της αντίδρασης- όσο υγιής ή αρρωστημένη είναι αυτή. Αυτή η τελευταία είναι που κρύβεται πίσω από την κουκούλα και πετά μολότωφ όπου βρει. Όχι σώνει και καλά επειδή είναι οργισμένη, ούτε σώνει και καλά επειδή νιώθει ότι έτσι θα βρει το δίκιο της. Αλλά επειδή σε αυτή τη γλώσσα έμαθε να διαφωνεί.