Waiting...: Η ζωή μας ένα οκτάωρο

Δύσκολοι καιροί για εγγαστρίμυθους. Καιροί για σπίτι (αν δεν τό 'χει πάρει ακόμη η τράπεζα) και φτιάχτο-μόνος-σου διασκέδαση. Εντάξει λοιπόν. Κάποιοι θα το ρίξουν στα παιχνίδια, θα μαζεύονται σε σπίτια φίλων και θα παίζουν παντομίμα, τάβλι, AD&D, μονόπολη (πολλά λεφτά), μπιρίμπα ή κάποιο από 'κείνα τα ακαταλαβίστικα με τα περίεργα πιόνια και τις οδηγίες στα γερμανικά. Άλλοι θα το ρίξουν στο σεξ, πιστεύοντας ότι αυτό είναι η ύψιστη παρηγοριά κι η απουσία του πηγή συμπλεγμάτων και κίνητρο για άγρα ανούσιων υποκατάστατων (ή απλώς δε θα θέλουν ν' αφήσουν το στρώμα τους αφύλαχτο). Άλλοι μπορεί να το ρίξουν στο διάβασμα, την ξυλογλυπτική, το speed chess, τις σπιτικές καλλιέργειες, το διαδικτυακό πόκερ, τα comments στο youtube, το συστηματικό trolling σε ιστοσελίδες επωνύμων ή την επανάσταση. Άλλοι πάλι θα αρπάξουν την ευκαιρία απ' τα μαλλιά για να δουν όλες τις σειρές που είχαν χάσει. Όχι εγώ... προτιμώ να πέσω με τα μούτρα στις ταινίες.

Ξεκινάω, λοιπόν, αυτό το κάψιμο διαρκείας (που θα υποστείτε μαζί μου) με τη σπουδαιότερη ταινία όλων των εποχών. Το λέω χωρίς την παραμικρή υποψία πλάγιου ειρωνικού χαμόγελου. Το “Waiting...” ήταν ένα πρότζεκτ ζωής για τον πρωτάρη Ρομπ Μακίτρικ. Για μας είναι όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς για τον κόσμο και κάτι παραπάνω. Με τις σωστά υπερβολικές δόσεις από σάλτσα καφρίλας, ειρωνείας και απρόκλητης χυδαιότητας. Επιπλέον, ξεκινάει και τελειώνει με σπιτικό πάρτι. Τι μπορεί να πάει στραβά;

Ράιαν Ρέινολντς. Ντέιβιντ Κέκνερ. Άννα Φάρις. Τζάστιν Λονγκ. Λούις Γκούζμαν. Άντι Μιλονάκις. Τα ονόματα δε λένε τίποτα, οι φάτσες όμως λενε πολλά. Ένα απ' τα καλύτερα επιλεγμένα καστ στην ιστορία του κάστινγκ (περιμένω αναφορά στη δήλωσή μου όταν αυτή γραφτεί). Πάνω όμως απ' όλα βρίσκεται η πρωτότυπη ιδέα που δίνει στην ταινία μια διακεκριμένη θέση στο Hall of Shame της αμερικάνικης κωμωδίας: το “Παιχνίδι με τα Παπάρια”. Δεν είναι αστείο...

Το σκηνικό είναι απλό: ο νεαρός Μιτς εμφανίζεται στο εστιατόριο Shenaniganz για να περάσει την πρώτη του μέρα ως εκπαιδευόμενος. Όλη η ταινία είναι αυτό το οκτάωρο που, για τον ψάρακα σερβιτόρο, θ' αποτελέσει μάθημα ζωής και μύηση σε ένα παιχνίδι που δε φανταζόταν ότι θα έπαιζε ποτέ του. Μαζί του μαθαίνουμε κι εμείς. Τα μυστικά της ζωής, αλλά και του παιχνιδιού που, στους δύσκολους καιρούς της οικονομικής παρακμής, ανέβασε το ηθικό των εργαζόμενων κι έσωσε το μαγαζί απ' το φούντο. Άραγε το έχει δει ο Γιωργάκης;

Δείτε το “Waiting...” επειγόντως. Δείτε το με καλή διάθεση, μελετήστε το παιχνίδι, προβάρετε τις κινήσεις μπροστά στον καθρέφτη ή τη σύντροφό σας και όλα θα πάνε καλύτερα. Αλλιώς, όπως λέει κι ο αρχιμάγειρας, δείτε το ως παράδειγμα και φροντίστε να επινοήσετε το δικό σας “Παιχνίδι με τα Παπάρια”. Μπας και την παλέψετε...