Τα προμηνύματα και το απυρόβλητο

Μού ήρθε (φαντάζομαι όχι μόνο σε εμένα) μέσω email μια επιστολή από τον Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο "Προμήνυμα μεγάλων κακών". Εκεί σχολιάζονται τα τεκταινόμενα στην οικονομικοπολιτική σκακιέρα και παρατίθενται εικασίες και φόβοι του μεγάλου συνθέτη που άλλος μπορεί να τα βρει βάσιμα και άλλος όχι- δεν θα σχολιάσω αυτό.

Μού έκανε εντύπωση το παρακάτω απόσπασμα (οι υπογραμμίσεις είναι του συγγραφέα της επιστολής).

«…με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος.

Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι».

Και μού έκανε εντύπωση γιατί θυμήθηκα ότι ο Μίκης Θεοδωράκης έχει- με δόξα και τιμή- διατελέσει υπουργός της Κυβέρνησης Μητσοτάκη που από τον λεγόμενο «προοδευτικό χώρο» (ο θεός να τον κάνει) έχει επικριθεί ως η πιο συντηρητική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Τότε δεν φαινόταν τόσο ενοχλητική η παρέμβαση των ξένων στα εσωτερικά της Ελλάδας; Ή μήπως η χρηστή εξωτερική πολιτική του προσωπικού του φίλου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη εξασφάλιζε την ανεξαρτησία της ελληνικής πολιτικής- μια ανεξαρτησία που πριν δεν υπήρχε (για αυτό και δεν γινόταν ο Μίκης υπουργός) και που μετά χάθηκε (για αυτό και σταμάτησε να υπηρετεί τον τίτλο).

Προφανώς και μια προσωπικότητα με την ιστορία του Θεοδωράκη έχει το ηθικό δικαίωμα να τοποθετείται δημόσια επί παντός επιστητού, ακόμη και αν δεν ερωτάται. Και αν στέκομαι επικριτικά στην δημόσια αυτή κριτική του συνθέτη είναι γιατί πρώτος κανόνας της κριτικής (πρέπει να) είναι ότι ουδείς δικαιούται να μένει στο απυρόβλητο.