Στο σταυρό που σας κάνω

Ο θρησκευτικός όρκος αληθείας ενώπιον των δικαστηρίων πίστευα ανέκαθεν ότι αποτελούσε «λογική τρύπα» στο σύστημα της έννομης τάξης. περίπου κάτι σαν την «υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105», που λέγαμε παλαιότερα. Επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπο να εξαναγκαστεί στην αλήθεια ο μάρτυρας, τον υποχρεώνουν να ορκίζεται στο ιερό κείμενο της πίστης που αναγράφεται στην αστυνομική του ταυτότητα.

Αυτό ίσως και να μπορούσε να το πει κανείς «ευφάνταστο τρικ» για να προσπεραστεί η δυσκολία και να υπάρχει ένας ελάχιστος βαθμός κατοχύρωσης της αλήθειας, αλλά μηχανισμός αρμονικά ενταγμένος στην απονομή δικαιοσύνης δεν μπορεί να θεωρηθεί, παρά μόνο για τις περιπτώσεις των κρατών που θέτουν ως βασικό νομικό τους πλέγμα τις επιταγές της θρησκείας τους, όπως συμβαίνει με αρκετά της εγγύς και μέσης ανατολής.

σε δυτικό τύπου κοινωνία, η παρουσία της θρησκείας στην αίθουσα των δικαστηρίων θεωρώ ότι είναι περιττή και αποπροσανατολιστική των επιδιώξεων του νομοθέτη, ο οποίος πιθανότατα να υπήρξε καλός χριστιανός, αλλά, σύμφωνα με το Σύνταγμα, αυτό απαγορεύεται να επηρεάσει οποιαδήποτε απόφασή του.

Έχοντας αυτά στο μυαλό μου με ενδιαφέρον διαβάζω την είδηση που θέλει τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να αντιδρά έντονα στην τάση αφαίρεσης των θρησκευτικών συμβόλων από τις αίθουσες των δικαστηρίων και αναρωτιέμαι (ρητορικά, μη νομίζετε) ποια αξία, πέραν της «εκκλησιαστικής ισχύος», αποπειράται να προστατεύσει ο προκαθήμενος.

Το καχύποπτο μυαλό μου σκέφτεται και το άλλο σενάριο: Μετά από μια σειρά χλιαρών αντιδράσεων σε θέματα όπως η μη υποχρεωτική διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία, η εκκλησία φαίνεται να δείχνει τα δόντια της. Το ότι η διαλλακτικότητα προηγήθηκε της απόφασης για φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και μετά η στάση διαφαίνεται διαφορετική, είναι προφανώς σύμπτωση.