γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ξέρω μια κυρία. Γύρω στα 75. Μένει στο Αγρίνιο όπου διατηρεί ιδιόκτητη κατοικία- για την ακρίβεια μονοκατοικία. Το σπίτι της είναι στη συμβολή τριών οδών και ως εξ αυτού, αρκετά ευήλιο.
Προ ετών ο δήμος του Αγρινίου αποφάσισε να απαλλοτριώσει ιδιόκτητη έκταση προκειμένου να προσφέρει στους πολίτες της άσχημης πόλης ένα ακόμη μικρό πάρκο. Η κυρία που σας έλεγα είχε την ατυχία να βρίσκεται το σπίτι της απέναντι από το πάρκο.
Οι υπηρεσίες του Δήμου έκριναν πως η αλλαγή χρήσης του απέναντι οικοπέδου αυξάνει την αντικειμενική αξία του ακινήτου της και απαίτησαν από εκείνη την καταβολή 32.000 ευρώ. Η ίδια προσέβαλε την απόφαση ενώπιον των δικαστηρίων και με το επιχείρημα αφενός ότι ποτέ δεν ζήτησε την ανάπλαση, αφετέρου ότι το σπίτι ήταν ούτως ή άλλως σε καλή τοποθεσία και δεν είχε ανάγκη το πάρκο πλήρωσε μόλις… 22.000.
Λίγο μετά αφότου έμαθα την ιστορία αυτή έτυχε να μάθω ότι τα ίδια είχαν γίνει και στο παρκάκι της οδού Πατησίων- ξέρετε εκεί που ο Κακλαμάνης έκοψε τα δέντρα και συνέδεσε το όνομά του με αυτόν τον αρνητικό συμβολισμό. Ο Δήμος της Αθήνας είχε απαλλοτριώσει την έκταση και είχε ζητήσει από τις γύρω πολυκατοικίες χρήματα για την αύξηση της αξίας του ακινήτου τους. ‘Όταν στη συνέχεια ελήφθη η απόφαση να γίνει parking, αυτοί- λογικά- εξανέστησαν.
(Ειρήσθω εν παρόδω να επισημάνω ότι έτσι προφανώς εξηγείται το… οικολογικό μένος των συμπολιτών μας για τη συγκεκριμένη γειτονιά).
Στην περίπτωση εκείνη βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει, οι ιδιοκτήτες ήταν πολλοί και άρα το ποσό που έπρεπε να καταβάλουν αντίστοιχα κατατμημένο. Όμως δεν είναι το ύψος του ποσού που μου κάνει εντύπωση, αλλά η λογική των αρχών.
Ως δημοτική αρχή παίρνω μια απόφαση να προσθέσω πράσινο στην πόλη γιατί έτσι κρίνω ότι πρέπει και γιατί στο φινάλε με ενδιαφέρει η ευζωία των πολιτών μου. Και μετά τους ζητάω να καταβάλουν χρήματα γιατί θα είναι ακριβότερο το ακίνητό τους στην περίπτωση που αποφασίσουν να το πουλήσουν;
Δεν ξέρω το θεωρητικό υπόβαθρο της συγκεκριμένης ρύθμισης και ομολογουμένως δεν μπορώ να το φανταστώ κιόλας. Μου φαίνεται πάντως χαρακτηριστική περίπτωση ανύψωσης της εισπρακτικής ανάγκης σε καλώς νοούμενο «δίκαιο».
