Το χαμένο δίκιο και οι χαμένες ζωές

Με αφορμή την αναβίωση της υπόθεσης τρομοκρατία εν Ελλάδι μπήκα σε σκέψεις. Σε δύο, συγκεκριμένα, σκέψεις αντίθετης «φοράς», αλλά νομίζω τελικά συναφείς.

Αφενός το όνομα του συλληφθέντος και παρουσιαζόμενου ως αρχηγού της Οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, μου κίνησε την προσοχή: «Νίκος Μαζιώτης». Κάπου το έχω ξαναδεί, σκέφτηκα και θυμήθηκα τους τοίχους των Εξαρχείων όπου συνθήματα ζητούσαν «λευτεριά» για λογαριασμό του σημερινού κατηγορούμενου.

Δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα η ελληνική αστυνομία να εμφανίζει ως αρχηγό τρομοκρατικής φράξιας έναν συλληφθέντα για αντιεξουσιαστική δράση δέκα και πλέον χρόνια πριν. Αν μάλιστα δε με απατά η μνήμη μου, ο Νίκος Μαζιώτης έχει εκτίσει χρόνο στη φυλακή κατηγορούμενος για τοποθέτηση βόμβας στο πάλαι ποτέ ΥΠΕΧΩΔΕ. Άρα, ρώτησα τον εαυτό μου, είναι πιθανό τα τελευταία δύο- τρία χρόνια να ξεπηδούν από παντού τρομοκρατικά γκρουπούσκουλα και να μην έχουν οι αρχές ερευνήσει έναν από τους δημοφιλέστερους «συνήθεις υπόπτους» της δεκαετίας;

Δεν θα μπορούσα να διαβεβαιώσω κανένα για το ποιόν του κ. Μαζιώτη, καθώς ουδόλως τον γνωρίζω. Επειδή όμως οι συμπτώσεις δύσκολα με πείθουν, ελπίζω η σύλληψή του να μην υπαγορεύθηκε από επικοινωνιακά κριτήρια, γιατί τότε είναι μάλλον πιθανότερο να αναζητηθούν τρόποι να του φορτωθούν σώνει και καλά οι κατηγορίες- αφού μια υποχώρηση μετά "συγγνώμης" θα ήταν ντροπιαστική, παρά ότι θα τύχει μιας δίκαιης δικαιοδοσίας.

Η δεύτερη σκέψη αφορά το πιο πρόσφατο τρομοκρατικό χτύπημα, το οποίο κατέληξε στο θάνατο του νεαρού Αφγανού. Αυτό που μου χτύπησε άσχημα είναι ότι δεν άκουσα κανένα από όσους αγανάκτησαν και εξερράγησαν κατά τα «Δεκεμβριανά», όταν ο επίσης 15χρονος Αλέξης δολοφονήθηκε, να διαμαρτύρεται για τις συνθήκες υπό τις οποίες χάθηκε η ζωή του παιδιού.

Θα μού πείτε πως δεν είναι το ίδιο όταν κάποιοι αριστερίζοντες ερμηνεύουν διαφορετικά τον τροτσκισμό και γίνονται αιμοβόροι ακτιβιστές και όταν το κράτος που υπάρχει υπέρ του πολίτη δολοφονεί. Κάποιοι άλλοι πιθανώς θα πουν ότι και για το θάνατο του αλλοδαπού φταίει ο ίδιος κρατικός μηχανισμός, που γεννά καταπίεση, αναπαράγει τη βία και εξωθεί στα άκρα…. και μπλα μπλα...

Όλα αυτά καλά είναι και πιθανότατα αληθεύουν. Δεν είναι όμως κατά τη γνώμη μου εκεί το ζήτημα. Όσο κακό και αν είναι το κράτος, δεν γίνεται να θεωρούμε τις ανθρώπινες ζωές «δικαιολογημένες απώλειες» ενός αγώνα που κανείς πλην ολίγων δεν επέλεξε να υπηρετήσει. Και αυτό δεν το λέει η αρχή της αντιαπαθούς δημοκρατίας, αλλά η κοινή λογική.    

Και αν οι απώλειες τύχει να είναι και 15χρονες, κατώτατης κοινωνικής τάξης και αλλοδαπές θέλει πολλά καντάρια «ανατρεπτικού μένους» για να συνεχίσεις.