Έχουμε κι ένα ίματζ...

Τρίτη απόγευμα, στην Πανεπιστημίου. Κέντρο κλειστό. Πορεία εν εξελίξει. Προσπερνώ τις σκάλες που κατεβαίνουν στο Μετρό –κατόπιν στιγμιαίου δισταγμού, μήπως να τις κατέβω, να μην περάσω δίπλα από τη διμοιρία των ΜΑΤ στη γωνία του Μ. Βρετανία; Ήσυχα φαίνονται τα πράγματα, ας τις προσπεράσω. Κατευθύνομαι προς το Σύνταγμα.

Στα τέσσερα βήματα από την προαναφερθείσα διμοιρία, αγνώστου ταυτότητος μικρά αντικείμενα –χαλίκια; κέρματα; Δεν πρόλαβα, είναι η αλήθεια, να δω– εκτοξεύονται προς το μέρος μου –τους, για την ακρίβεια. Μεταβολή, προς τις σκάλες του μετρό. «Δε θα ρίξουν δακρυγόνο» σκέφτομαι, ο αφελής, «μετά τα ρεζιλίκια με τον Γλέζο ο Βούγιας δήλωσε ότι θα καταργηθούν. Καλά δεν θυμάμαι;»

Καλά θυμόμουν. Το έψαξα την επομένη. Διότι εκείνοι δεν το θυμούνταν. Ή δεν είχαν προλάβει να το μάθουν. Όπως, επίσης, δεν είχαν προλάβει να μάθουν ότι δε ρίχνεις δακρυγόνο πάνω από σκάλες μετρό, διότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πολίτες του έννομου κράτους που υποτίθεται ότι διασφαλίζεις θα αρχίσουν να λιποθυμάνε. Όπερ και εγένετο.

Τρεις μέρες αργότερα, Σάββατο βράδυ, στα Εξάρχεια. Μια άλλη –φαντάζομαι– διμοιρία των ΜΑΤ τρέχει –εναντία σε; μακριά από;– κάποιον άγνωστο εχθρό. Αντικείμενα εκσφενδονιζόμενα αυτήν την φορά δεν ευτύχησα να δω. Ούτε κάποιον ή κάτι να τους κυνηγά ή να κυνηγιέται.

Είδα μόνο απορημένους περαστικούς να τους κοιτάζουν. Και μύρισα το δακρυγόνο στον αέρα. Μέχρι να βρω χαρτομάντιλο και να σταματήσω να βήχω, τα πάντα γύρω μου θύμιζαν και πάλι ένα συνηθισμένο Σαββατόβραδο στα Εξάρχεια. Όχι πως προηγουμένως υπήρχε κάποια ιδιαίτερη διαφορά.

Είναι, άλλωστε, μάλλον συνηθισμένο ο μέσος κάτοικος Αθήνας να εισπνέει χημικά δις εβδομαδιαίως. Είναι για το καλό του. Για την προστασία του. Προστασία από τι; αναρωτιέμαι. Από ποιον; Από τους «γνωστούς αγνώστους», που αν δεν είχαν καθημερινά τα ΜΑΤ στην πόρτα τους θα έριχναν τις πέτρες που τους περίσσευαν στον τυχαίο περαστικό που βγήκε βόλτα στα Εξάρχεια;

Όταν ξανάνοιξε η συζήτηση περί κατάργησης της χρήσης χημικών από την Ελληνική Αστυνομία –εκείνης που εγώ θυμόμουν, τα ΜΑΤ πάλι όχι, κλπ– τέθηκε το θέμα της «προστασίας» των μελών της από τα «ταραχοποιά στοιχεία» (sic) στις πορείες. Έπεσε στο τραπέζι η ιδέα της χρήσης νερού, η οποία είναι ευρέως διαδεδομένη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Παραγγέλθηκαν, λοιπόν, γι’ αυτόν τον σκοπό, και αποκτήθηκε ήδη ένα, ειδικό όχημα εφοδιασμένο με «κανονάκι», το οποίο θα ρίχνει νερό για να διαλύει τους διαδηλωτές. Δε χρησιμοποιήθηκε, όμως, ποτέ. «Για λόγους συμβολισμού» δήλωσε η διοίκηση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ότι θέλει να αποφύγει τη χρήση του.

Έλα ντε. Κανονάκι; Χίλιες φορές να τους σακατέψεις τα πνευμόνια –μαζί με αυτά όλων των τυχαίων περαστικών σε απόσταση χιλιομέτρου– παρά να σε κατηγορήσουν ότι χρησιμοποιείς συμβολικά απρεπή μέσα. Έχουμε κι ένα ίματζ.