Η Μεγάλη Απάτη

Στο ομώνυμο κόμικ των Τρίλο-Μαντραφίνα, η ανηψιά κι ερωμένη του δικτάτορα κάποιας μπανανίας μετατρέπεται σε πρότυπο για τις γυναίκες της χώρας μέσω της πένας ενός συγγραφέα που φτιάχνει για 'κείνη μια νέα εικόνα, αυτή της “αμόλυντης παρθένας”. Είναι μια γυναίκα πανέμορφη που δεν την έχει αγγίξει χέρι άντρα, δεν έχει μολυνθεί κι έτσι η λάμψη της δεν ξεθωριάζει, παραμένει αιώνια ποθητή κι απόρθητη μαζί. Οι γυναίκες που την λατρεύουν αρνούνται να δοθούν πια στους άντρες τους κι έτσι τα λαϊκά στρώματα που τροφοδοτούν το αντάρτικο με νέους πολεμιστές σταματούν να πληθαίνουν. Φυσικά, αρνούνται και να δουν το προφανές. Ότι δεν πρόκειται για “παρθένα”, πόσο μάλλον “αμόλυντη”.

Όμως η “παρθένα” έχει παγιδευτεί εκτός απ' την αγκαλιά του προστάτη-θείου-δικτάτορα και στη νέα της εικόνα, απ' την οποία θέλει να βγει με κάθε τρόπο. Είναι άραγε ζήτημα ηθικής, ατομικής ελευθερίας, δικαιώματος στον αληθινό έρωτα; Μια νεαρή κοπέλα μετατρέπεται από ερωμένη του ανθρώπου-σύμβολο της ανηθικότητας σε πλατωνική ερωμένη του λαού-εθελούσιου θύματός του. Κι όλα αυτά χάρη στην πένα του “συγγραφέα”. Εκείνου στον οποίο όλοι στρέφονται όταν θέλουν μια καλή ιστορία και μια νέα ταυτότητα.

Η εικόνα της “αμόλυντης παρθένας”, εκείνης που παραμένει ποθητή κι απόρθητη μαζί, είναι κατεξοχήν στόχος των στάρλετ που εμφανίζονται σε οθόνες και σελίδες φορώντας μόνο την επιτηδευμένη τους αφέλεια. Αν χρειαστεί, η κάθε μια τους έχει μια ιστορία να πουλήσει, συχνά με ηθικοπλαστικές προεκτάσεις που, ενίοτε, μας αποτρέπουν απ' το να τις κρίνουμε. Φυσικά, αρνούμαστε κι εμείς να δεχτούμε το προφανές. Εντάξει, καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να είναι παρθένες, ελπίζουμε όμως να είναι “αμόλυντες”. Αμόλυντες από ό,τι εμείς θεωρούμε μίασμα σε κάθε περίπτωση.

Η “αμόλυντη παρθένα” των Τρίλο-Μαντραφίνα έχει μάθει να επιβιώνει υπό την προστασία κάποιου. Ως αντάλλαγμα, δίνει το μοναδικό πράγμα που νομίζει ότι έχει σε πλεόνασμα, το μοναδικό που της έμαθαν ότι έχει αξία επάνω της. Με τη βοήθεια του “συγγραφέα” μετατρέπεται από παρθένα σε ανδροφάγο. Η νέα της ταυτότητα, ως γυναίκα που καταπίνει τους άντρες με τη σεξουαλική ορμή της, δεν την απελευθερώνει απ' τα δεινά της. Όταν ξεμένει από προστάτες κι όταν αντιλαμβάνεται ότι ο κυνηγός της (ο φοβερός και τρομερός Ιγκουάνα) είναι αθάνατος (στην κυριολεξία) κι ασταμάτητος, προτιμά να αφαιρέσει μόνη της τη ζωή της.

Μαζί της πεθαίνει κι ο μύθος της. Ο εμπνευστής του παραμένει ζωντανός...