Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια

Από χθες το βράδυ τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων- και όχι μόνο αυτά- επιχειρούν να μας κάνουν χαρούμενους για τη «Συμφωνία» που επετεύχθη στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και που αφορά την στήριξη στην ελληνική οικονομία.

Αδυνατώ να καταλάβω σε τι ακριβώς συνίσταται η εθνική μας επιτυχία. Διαβάζω τις ανακοινώσεις και δεν καταλήγω σε συμπέρασμα: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα προχωρήσει σε παροχή βοήθειας προς την ελληνική οικονομία εφόσον κριθεί ότι αυτή το χρειάζεται. Για να παρασχεθεί η βοήθεια θα πρέπει να υπάρξει ομόφωνη απόφαση των χωρών της ευρωζώνης, μετά από σχετικές εκτιμήσεις από την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα».
 
Από αυτό τι καταλαβαίνετε εσείς; Ότι θα υπάρξει βοήθεια; Ότι εξαρτάται από την Ελλάδα να λάβει βοήθεια; Ή μήπως ότι είμαστε- όπως και πριν τη σύνοδο- στο έλεος των ευρωπαίων; (εγώ διαλέγω αυτό το τελευταίο).

Τι ήθελε η ελληνική κυβέρνηση; Αφού κατάλαβε ότι "μαρούλι" δεν θα πάρει σε αυτή τη φάση, πιθανότατα απλώς να φοβίσει τους τζογαδόρους των αγορών ότι άμα γουστάρει δανείζεται με χαμηλό επιτόκιο και δεν τους έχει ανάγκη και βρίσκουν αυτοί ευκαιρία και πληθωρίζουν το επιτόκιο λόγω δήθεν της ανασφάλειας τους για την επιστροφή των χρημάτων τους.

Πως αλλιώς να το πει και αυτός ο Γιώργος; «Κάντε ότι μου δίνετε λεφτά και μη μου τα δίνετε! Απλώς να νομίζουν οι άλλοι ότι τα πήρα ή ότι όπου να΄ναι τα παίρνω».

Έτσι κινείται όλο το προηγούμενο διάστημα ο Πρωθυπουργός μας, επιχειρώντας με ανακοινώσεις που ακολουθούν τις συναντήσεις του κορυφής και περιέχουν υπαινικτικά μισόλογα, να φοβίσει όσους θέλουν το κακό της πατρίδας μας.

Έλα όμως που εκτός από τους κερδοσκόπους ακούν και οι πολίτες των χωρών που φέρονται ως πρόθυμες/ έτοιμες να βοηθήσουν την Ελλάδα. Και καλά που ακούν. Έλα που τους σηκώνεται η τρίχα στην προπτική να ξοδευτούν χρήματα των δικών τους φόρων για να δανείζεται φθηνότερα η Ελλάδα. 

Στο ίδιο κλίμα φαίνετια βρίσκοντια και τα άτιμα τα spreads που παρά την τεράστια εθνική επιτυχία δεν λένε να πέσουν κάτω από τις 300 μονάδες βάσης- όπερ μεθερμηνευόμενον οι αγορές δεν χαμπαριάζουν από τέτοια τερτίπια.      

Με κάθε ευκαιρία ο Γιώργος και οι ξένοι ηγέτες, που δεν αποκλείεται να θέλουν όντως να τον βοηθήσουν, διαλαλούν πανηγυρικά κάτι που… δεν σημαίνει τίποτα. Απλώς είναι όλο και περισσότερο πανηγυρικό. Έτσι και στην χθεσινή περίσταση: χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά και… πολλή- πολλή ελπίδα.
 
Λέω ελπίδα και το μυαλό μου πηγαίνει στους δημόσιους υπαλλήλους, μια που- μέρα που’ ναι, ανάμεσα σε αργίες- το πανελλήνιο θεωρεί ότι το είναι κάποιος εξ αυτών στο γραφείο του είναι μάλλον η εξαίρεση παρά ο κανόνας.

Είναι ακριβώς η ημέρα που διάλεξε το υπουργείο Εσωτερικών για να πραγματοποιήσει την επικοινωνιακή επίθεση της Κυβέρνησης: Στέλνει επείγουσα εγκύκλιο στις δημόσιες υπηρεσίες ζητώντας να ενημερωθεί άμεσα για το ποιοι δημόσιοι υπηρέτες είναι αυτό που λέει ο στρατός «Αδικαιολογήτως Απόντες».

Προφανώς και οι «Α.Α.» θα τιμωρηθούν παραδειγματικά από τη διοίκηση που μέχρι τώρα έκανε ότι δεν γνωρίζει τίποτα. Όχι για να επιβληθεί αυτή καθεαυτή η τιμωρία, αλλά για υπάρχει μια αφορμή να δοθούν στη δημοσιότητα οι αριθμοί των λουφαδόρων και μετά «να δούμε ποιος λυπάται πραγματικά για την περικοπή του 14ου μισθού».

Γιατί όσο να πεις, πότε δεν είναι μαζικά πιο αντιπαθείς οι δημόσιοι υπάλληλοι από ό,τι τις εμβόλιμες σε δύο εργάσιμες αργίες.