Εγώ και η δικαιοσύνη
Ο Ιοβόλος καταθέτει την προσωπική του εμπειρία από το σύστημα απονομής δικαιοσύνης. όχι δεν είναι δυσάρεστη- Μόνο λίγο πικρή είναι.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Βρέθηκα προ ετών ενώπιον του Πειθαρχικού Οργάνου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών απολογούμενος γιατί άργησα υπερβολικά να υποβάλω τα χαρτιά μου για τη θέση του ασκουμένου δικηγόρου- πράγματι από την ημέρα της αποφοίτησής μου πέρασαν περίπου οκτώ χρόνια μέχρι να υποβάλω την απαραίτητη αίτηση.
«Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;», με ρώτησε η αυστηρή μα συμπαθής μεσόκοπη υπάλληλος. «Με το που αποφοίτησα ήθελα να βγάζω χρήματα και έπιασα δουλειά ως δημοσιογράφος. Βλέπετε, οι ασκούμενοι δικηγόροι αμείβονταν τότε με ψίχουλα της τάξης των 150 ευρώ μηνιαίως...» ξεκίνησα να της λέω- και η αλήθεια είναι πως φαντάζομαι ότι μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει κάτι.
«Δεν άκουσα καν τι είπατε», μου λέει εμφατικά «και σας συμβουλεύω να πάρετε τον Κώδικα Νομικών και να ξαναέρθετε για να υποβάλετε τεκμηριωμένη αιτιολόγηση για την καθυστέρησή σας».
«Μα…» ξεκίνησα ξανά. «Δεν ακούω τι λέτε, κύριε. Διαβάστε τον Κώδικα Νομικών», επέμεινε χωρίς να δέχεται κουβέντα. Έφυγα φουρκισμένος για τη δουλειά μου που δεν ολοκληρώθηκε. Χρειάστηκε να δανειστώ έναν κώδικα σαν και αυτόν που με πρόσταξε, για να καταλάβω τι εννοούσε η καλή κυρία.
Στον Κώδικα Νομικών ρητά απαγόρευε την χορήγηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος σε όποιον απόφοιτο νομικής σχολής είχε προ της ασκήσεώς του, καταπιαστεί με άλλα επαγγέλματα. Έτσι, η αιτιολογία που προέβαλα για να είναι συγγνωστή η καθυστέρησή μου ήταν ταυτόχρονα ένας από τους τυπικούς λόγους εξαίρεσής μου!
Η υπάλληλος προσπαθούσε να με προειδοποιήσει, χωρίς να εκτεθεί και η ίδια. Τότε περίπου κατάλαβα πως λειτουργεί η (ελληνική) δικαιοσύνη και δεν το βρήκα παράλογο: Η αλήθεια δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που μπορεί να αποδειχθεί ως αλήθεια- ακόμα και αν αυτό είναι ψευδές και ακόμα και αν το γνωρίζουν και τα δύο μέρη.
Και η αλήθεια μου; Δεν μας ενδιαφέρει. Ναι, αλλά είναι αλήθεια. Ναι, αλλά δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρει μόνο ό,τι εμπίπτει στις τυπικές διατάξεις του νόμου. Δεν έχουμε καιρό για ουσιαστική απονομή δικαιοσύνης. Έχουμε ανάγκη τον τυφλοσούρτη.
Σοκαρίστηκα.
Είχα δίκιο και έλεγα αλήθεια, αλλά έπρεπε να το ξεχάσω.
Άλλωστε, με την ίδια ξεροκεφαλιά, πέντε χρόνια πριν το περιστατικό είχα ενώπιον δικαστηρίου τιμωρηθεί με πρόστιμο γιατί συνελλήφθην εντός δακτυλίου προσπαθώντας να φύγω από αυτόν. Το «προσπαθώντας να ξεφύγω από αυτόν» που επίμονα ισχυριζόμουν, προφανώς δεν έγινε πιστευτό.
Το ίδιο παράλογο εξακολούθησα να έχω όταν προ δύο ημερών βρέθηκα ενώπιον μιας προανακρίτριας ώστε να απολογηθώ για πολεοδομικό μου παράπτωμα. Ομολογώ πως δεν είχα τόσο δίκιο όσο στις άλλες δύο περιπτώσεις. Επίσης, ομολογώ ότι είπα αυτά που έπρεπε να πω και σε είκοσι λεπτάκια είχα ξεμπερδέψει.
Δεν μετανιώνω για τα ψεύδη μου, όπως δεν μετανιώνω για το ότι τελικά δεν έγινα δικηγόρος. Ίσως μόνο να μελαγχολώ λίγο όταν σκέφτομαι ότι ο Μάτλοκ και ο καθηγητής Κίνγκσφηλντ των παιδικών μου χρόνων δεν θα με ήθελαν πια για παρέα.
«Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;», με ρώτησε η αυστηρή μα συμπαθής μεσόκοπη υπάλληλος. «Με το που αποφοίτησα ήθελα να βγάζω χρήματα και έπιασα δουλειά ως δημοσιογράφος. Βλέπετε, οι ασκούμενοι δικηγόροι αμείβονταν τότε με ψίχουλα της τάξης των 150 ευρώ μηνιαίως...» ξεκίνησα να της λέω- και η αλήθεια είναι πως φαντάζομαι ότι μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει κάτι.
«Δεν άκουσα καν τι είπατε», μου λέει εμφατικά «και σας συμβουλεύω να πάρετε τον Κώδικα Νομικών και να ξαναέρθετε για να υποβάλετε τεκμηριωμένη αιτιολόγηση για την καθυστέρησή σας».
«Μα…» ξεκίνησα ξανά. «Δεν ακούω τι λέτε, κύριε. Διαβάστε τον Κώδικα Νομικών», επέμεινε χωρίς να δέχεται κουβέντα. Έφυγα φουρκισμένος για τη δουλειά μου που δεν ολοκληρώθηκε. Χρειάστηκε να δανειστώ έναν κώδικα σαν και αυτόν που με πρόσταξε, για να καταλάβω τι εννοούσε η καλή κυρία.
Στον Κώδικα Νομικών ρητά απαγόρευε την χορήγηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος σε όποιον απόφοιτο νομικής σχολής είχε προ της ασκήσεώς του, καταπιαστεί με άλλα επαγγέλματα. Έτσι, η αιτιολογία που προέβαλα για να είναι συγγνωστή η καθυστέρησή μου ήταν ταυτόχρονα ένας από τους τυπικούς λόγους εξαίρεσής μου!
Η υπάλληλος προσπαθούσε να με προειδοποιήσει, χωρίς να εκτεθεί και η ίδια. Τότε περίπου κατάλαβα πως λειτουργεί η (ελληνική) δικαιοσύνη και δεν το βρήκα παράλογο: Η αλήθεια δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που μπορεί να αποδειχθεί ως αλήθεια- ακόμα και αν αυτό είναι ψευδές και ακόμα και αν το γνωρίζουν και τα δύο μέρη.
Και η αλήθεια μου; Δεν μας ενδιαφέρει. Ναι, αλλά είναι αλήθεια. Ναι, αλλά δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρει μόνο ό,τι εμπίπτει στις τυπικές διατάξεις του νόμου. Δεν έχουμε καιρό για ουσιαστική απονομή δικαιοσύνης. Έχουμε ανάγκη τον τυφλοσούρτη.
Σοκαρίστηκα.
Είχα δίκιο και έλεγα αλήθεια, αλλά έπρεπε να το ξεχάσω.
Άλλωστε, με την ίδια ξεροκεφαλιά, πέντε χρόνια πριν το περιστατικό είχα ενώπιον δικαστηρίου τιμωρηθεί με πρόστιμο γιατί συνελλήφθην εντός δακτυλίου προσπαθώντας να φύγω από αυτόν. Το «προσπαθώντας να ξεφύγω από αυτόν» που επίμονα ισχυριζόμουν, προφανώς δεν έγινε πιστευτό.
Το ίδιο παράλογο εξακολούθησα να έχω όταν προ δύο ημερών βρέθηκα ενώπιον μιας προανακρίτριας ώστε να απολογηθώ για πολεοδομικό μου παράπτωμα. Ομολογώ πως δεν είχα τόσο δίκιο όσο στις άλλες δύο περιπτώσεις. Επίσης, ομολογώ ότι είπα αυτά που έπρεπε να πω και σε είκοσι λεπτάκια είχα ξεμπερδέψει.
Δεν μετανιώνω για τα ψεύδη μου, όπως δεν μετανιώνω για το ότι τελικά δεν έγινα δικηγόρος. Ίσως μόνο να μελαγχολώ λίγο όταν σκέφτομαι ότι ο Μάτλοκ και ο καθηγητής Κίνγκσφηλντ των παιδικών μου χρόνων δεν θα με ήθελαν πια για παρέα.
