Βίζες τέλος
Επιτέλους το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Στα χρόνια του Τζορτζ Φ. Παπάντριου δε χρειάζεται πια να περιμένουμε να βγει η βίζα μας για να μπορέσουμε να πεταχτούμε στη Νέα Υόρκη για καφέ.
Επιτέλους το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Στα χρόνια του Τζορτζ Φ. Παπάντριου δε χρειάζεται πια να περιμένουμε να βγει η βίζα μας για να μπορέσουμε να πεταχτούμε στη Νέα Υόρκη για καφέ. Ήταν άλλωστε το μόνο που κρατούσε τους περισσότερους από εμάς. Αυτή η καταραμένη ταλαιπωρία μέχρι να βγεί το χαρτί, αλλά και κατά την είσοδο στις ΗΠΑ. Καλοί προορισμοί και η Ρώμη, το Παρίσι, το Βερολίνο, η Βαρκελώνη και το Λονδίνο, αλλά είναι σα να μένεις δίπλα στην Ακρόπολη. Είναι τόσο εύκολο, που πιθανότατα δε θα την επισκεφθείς ποτέ.
Είχα ξεκινήσει κάποτε να γράφω μια ιστορία μ' έναν τύπο που πρέπει να παραλάβει τη βίζα του για να φύγει, αλλά τη μέρα που πάει πέφτει πάνω σε πορεία που κατευθύνεται προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Ακολουθεί λοιπόν τη ροή, συναντά παλιούς συμφοιτητές και συναγωνιστές, γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους, συνομιλεί μαζί τους για την επανάσταση, φωνάζουν με μια φωνή “φονιάδες των λαών αμερικάνοι” και μόλις φτάνουν έξω απ' την Πρεσβεία, εκείνος αποκόπτεται απ' το σώμα και μπαίνει μέσα για το ραντεβού του.
Αρκετά αναληθοφανές, δε λέω, μιας και οι πορείες δεν κατευθύνονται επουδενί στην Πρεσβεία ενώ, κι επίσημα πλέον, δεν μας αντιμετωπίζουν ως πιθανούς τρομοκράτες ή φοροφυγάδες για να χρειαζόμαστε τη διαδικασία της βίζας. Ίσως και λίγο μίζερο, μιας και όλη αυτή η κριτική στάση απέναντι στην “επανάσταση” μπορεί να καταντήσει σκέτο ύφος (προσέξατε τα εισαγωγικά στην εν λόγω λέξη;) και να χάσει την πλάκα της. Που είναι και η ουσία της αφού δεν υπάρχει τίποτε πιο αστείο από τα τσιτωμένα πρόσωπα βολεμένων ανθρώπων που τάχα αγανακτούν για τα προβλήματα όλων μας. Τα οποία φυσικά, αν και τελείως διαφορετικά και πολύπλοκα, συμψηφίζονται με βάση κάποιον αόριστο, ανεξήγητο συντελεστή στα εξής βασικά... τον “άνθρωπο”. Ή από συνδικαλιστές κι επαναστάτες που πλακώνονται μεταξύ τους υπό το βλέμμα της Βουλής, φοιτητές που συνομιλούν με συνθήματα στα αμφιθέατρα της ελεύθερης ανταλλαγής απόψεων, ανθρώπους που κρατούν σφιχτά στα χέρια τους σημαίες... Ξανακύλησα;
Τζούλια, Τζούλια, Τζούλια, Τζούλια, Τζούλια, Τζού...
Είχα ξεκινήσει κάποτε να γράφω μια ιστορία μ' έναν τύπο που πρέπει να παραλάβει τη βίζα του για να φύγει, αλλά τη μέρα που πάει πέφτει πάνω σε πορεία που κατευθύνεται προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Ακολουθεί λοιπόν τη ροή, συναντά παλιούς συμφοιτητές και συναγωνιστές, γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους, συνομιλεί μαζί τους για την επανάσταση, φωνάζουν με μια φωνή “φονιάδες των λαών αμερικάνοι” και μόλις φτάνουν έξω απ' την Πρεσβεία, εκείνος αποκόπτεται απ' το σώμα και μπαίνει μέσα για το ραντεβού του.
Αρκετά αναληθοφανές, δε λέω, μιας και οι πορείες δεν κατευθύνονται επουδενί στην Πρεσβεία ενώ, κι επίσημα πλέον, δεν μας αντιμετωπίζουν ως πιθανούς τρομοκράτες ή φοροφυγάδες για να χρειαζόμαστε τη διαδικασία της βίζας. Ίσως και λίγο μίζερο, μιας και όλη αυτή η κριτική στάση απέναντι στην “επανάσταση” μπορεί να καταντήσει σκέτο ύφος (προσέξατε τα εισαγωγικά στην εν λόγω λέξη;) και να χάσει την πλάκα της. Που είναι και η ουσία της αφού δεν υπάρχει τίποτε πιο αστείο από τα τσιτωμένα πρόσωπα βολεμένων ανθρώπων που τάχα αγανακτούν για τα προβλήματα όλων μας. Τα οποία φυσικά, αν και τελείως διαφορετικά και πολύπλοκα, συμψηφίζονται με βάση κάποιον αόριστο, ανεξήγητο συντελεστή στα εξής βασικά... τον “άνθρωπο”. Ή από συνδικαλιστές κι επαναστάτες που πλακώνονται μεταξύ τους υπό το βλέμμα της Βουλής, φοιτητές που συνομιλούν με συνθήματα στα αμφιθέατρα της ελεύθερης ανταλλαγής απόψεων, ανθρώπους που κρατούν σφιχτά στα χέρια τους σημαίες... Ξανακύλησα;
Τζούλια, Τζούλια, Τζούλια, Τζούλια, Τζούλια, Τζού...
