Πίσω απ' την αμμοθύελλα
Το “The Hurt Locker” σήκωσε την κούπα των Όσκαρ, τη μέρα που ο ουρανός κιτρίνισε απ' την άμμο της Σαχάρας, που ίσως μοιάζει κάπως με την άμμο στη Μέση Ανατολή και φτιάχνει μια σχετική ατμόσφαιρα.
Το “The Hurt Locker” σήκωσε την κούπα των Όσκαρ, τη μέρα που ο ουρανός κιτρίνισε απ' την άμμο της Σαχάρας, που ίσως μοιάζει κάπως με την άμμο στη Μέση Ανατολή και φτιάχνει μια σχετική ατμόσφαιρα. Κατά τη γνώμη μου, η ταινία της Κάθριν Μπίγκελοου μοιάζει εξαιρετικά μέτρια μπροστά σε ταινίες όπως “Lebanon” ή το “Beaufort” ή ακόμη και το πιο φορτισμένο συναισθηματικά “Waltz with Bashir”, που όμως δεν κατάφεραν να φέρουν στο Ισραήλ ένα Όσκαρ αναγνώρισης της δικής του ενδοσκόπησης και περισυλλογής πάνω στους δικούς του πολέμους και τους δικούς του στρατιώτες.
Παρ' όλ' αυτά, κι ας μοιάζει να μην ξέρει πού πρέπει να καταλήξει, το “The Hurt Locker” είναι μια ενδιαφέρουσα ανασκόπηση της θητείας ενός ανθρώπου με πολύ λεπτή και επικίνδυνη αποστολή, μια πολύ ανθρωποκεντρική ματιά στη ζωή ενός ειδικού για την εξουδετέρωση εκρηκτικών μηχανισμών. Ο οποίος φυσικά και είναι ριψοκίνδυνος και αεράτος, σε σχέση με τους συναδέλφους του, αφού βλέπει το θάνατο κατάφατσα όποτε φορά τη στολή και χαϊδεύει τη βόμβα. Και φυσικά δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην ηρεμία της ζωής στην πατρίδα, έχοντας ζήσει μια τόσο έντονη καθημερινότητα, έχοντας υπερβεί τον εαυτό του τόσες φορές σε τόσο λίγο χρόνο. Όμως όλο αυτό παραμένει λίγο κατασκευασμένο και προμελετημένο, μια εντύπωση που βασίζεται στις διαπιστώσεις που μόλις περιέγραψα ξεκινώντας με τη λέξη “φυσικά”.
Μια πολύ καλύτερη για μένα ματιά σε μια σύγχρονη στρατιωτική επιχείρηση στη Μέση Ανατολή, παραμένει η καταγεγραμμένη εμπειρία του δημοσιογράφου Έβαν Ράιτ, ο οποίος καβάλησε το θωρακισμένο τζιπ μαζί με μια διμοιρία ανιχνευτών πεζοναυτών κατά την πρώτη εισβολή στο Ιράκ μέσω Κουβέιτ —εκείνη που κράτησε 40 μέρες και ψάχναμε όλοι τους φοβερούς και τρομερούς Φενταγίν (του Σαντάμ, όχι του Ατρόμητου), που άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Πέρα απ' το σχετικό βιβλίο (Generation Kill), υπάρχει το αρχικό άρθρο του Ράιτ για το Rolling Stone (The Killer Elite μέρος 1ο, μέρος 2ο και μέρος 3ο), αλλά και η μίνι σειρά (7 επεισόδια) που γυρίστηκε για την αμερικάνικη τηλεόραση (με τον τίτλο Generation Kill). Η τελευταία, εξαιρετικά καλογραμμένη με φοβερές ερμηνείες και ένα πολύ αληθοφανές (για όποιον έχει πάει στρατό) μωσαϊκό χαρακτήρων και καθημερινών καταστάσεων, αποτελεί μια εξαιρετική οπτικοποίηση όσων δε βλέπει κανείς σε ρεπορτάζ ή κινηματογραφικές ταινίες. Ειδικά σε ταινίες που βασίζονται σε υποθετικά σενάρια και προκάτ χαρακτήρες.
Stay frosty!
Παρ' όλ' αυτά, κι ας μοιάζει να μην ξέρει πού πρέπει να καταλήξει, το “The Hurt Locker” είναι μια ενδιαφέρουσα ανασκόπηση της θητείας ενός ανθρώπου με πολύ λεπτή και επικίνδυνη αποστολή, μια πολύ ανθρωποκεντρική ματιά στη ζωή ενός ειδικού για την εξουδετέρωση εκρηκτικών μηχανισμών. Ο οποίος φυσικά και είναι ριψοκίνδυνος και αεράτος, σε σχέση με τους συναδέλφους του, αφού βλέπει το θάνατο κατάφατσα όποτε φορά τη στολή και χαϊδεύει τη βόμβα. Και φυσικά δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην ηρεμία της ζωής στην πατρίδα, έχοντας ζήσει μια τόσο έντονη καθημερινότητα, έχοντας υπερβεί τον εαυτό του τόσες φορές σε τόσο λίγο χρόνο. Όμως όλο αυτό παραμένει λίγο κατασκευασμένο και προμελετημένο, μια εντύπωση που βασίζεται στις διαπιστώσεις που μόλις περιέγραψα ξεκινώντας με τη λέξη “φυσικά”.
Μια πολύ καλύτερη για μένα ματιά σε μια σύγχρονη στρατιωτική επιχείρηση στη Μέση Ανατολή, παραμένει η καταγεγραμμένη εμπειρία του δημοσιογράφου Έβαν Ράιτ, ο οποίος καβάλησε το θωρακισμένο τζιπ μαζί με μια διμοιρία ανιχνευτών πεζοναυτών κατά την πρώτη εισβολή στο Ιράκ μέσω Κουβέιτ —εκείνη που κράτησε 40 μέρες και ψάχναμε όλοι τους φοβερούς και τρομερούς Φενταγίν (του Σαντάμ, όχι του Ατρόμητου), που άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Πέρα απ' το σχετικό βιβλίο (Generation Kill), υπάρχει το αρχικό άρθρο του Ράιτ για το Rolling Stone (The Killer Elite μέρος 1ο, μέρος 2ο και μέρος 3ο), αλλά και η μίνι σειρά (7 επεισόδια) που γυρίστηκε για την αμερικάνικη τηλεόραση (με τον τίτλο Generation Kill). Η τελευταία, εξαιρετικά καλογραμμένη με φοβερές ερμηνείες και ένα πολύ αληθοφανές (για όποιον έχει πάει στρατό) μωσαϊκό χαρακτήρων και καθημερινών καταστάσεων, αποτελεί μια εξαιρετική οπτικοποίηση όσων δε βλέπει κανείς σε ρεπορτάζ ή κινηματογραφικές ταινίες. Ειδικά σε ταινίες που βασίζονται σε υποθετικά σενάρια και προκάτ χαρακτήρες.
Stay frosty!
