Αν έχεις χρήμα διάβαινε και ριζικό προχώρα

Οι λαοί της βόρειας Ευρώπης και κυρίως τα ευπειθή γερμανικά φύλα έχουν σχέση εμπιστοσύνης και αλληλοκατανόησης με το κράτος τους.

Πληρώνουν με ευλάβεια τους υψηλούς φόρους τους και το κράτος τους τούς ανταμείβει με σημαντικές κοινωνικές παροχές, όπως προηγμένα συστήματα υγείας, παιδεία, επιδοτούμενες άδειες και άλλα λοιπά που αποτελούν τη φαντασίωση του Έλληνα.

Mε κάποιο τρόπο λοιπόν, έρχονται πάτσι με το δημόσιο- πράγμα που κάνουμε και εμείς, αλλά από… την ανάποδη. Δηλαδή, δεν πληρώνουμε τους φόρους που μας αναλογούν και σε αντάλλαγμα «καταπίνουμε» το διάτρητο των συστημάτων κρατικών παροχών.

Έτσι και αλλιώς, κλάδοι όπως η παιδεία και η υγεία τυπικά και μόνο έχουν δημόσιο χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα, πίσω από τη δομή τους κρύβεται ένας ιδιωτικός κλάδος που μάλιστα απολαμβάνει και ασυλία φοροδιαφυγής.

Τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα είναι η όψη αυτού του πράγματος στην παιδεία- πράγμα γνωστό από τη δεκαετία του 1990 όταν οι τηλεοπτικές εκπομπές ανακάλυψαν ότι το θέμα της «παραπαιδείας» πουλάει γιατί απασχολεί όλες σχεδόν τις οικογένειες.

Δεν είχα την εντύπωση ότι στην υγεία τα πράγματα είναι καλύτερα (πως άλλωστε να μην γνωρίζει κάποιος τα «φακελάκια»;) αλλά, όσο να πεις, κάθε φορά που διαπιστώνει κανείς την κατάσταση εντυπωσιάζεται. Έτσι, στο παρακύκλωμα της υγείας προσέθεσα πρόσφατα και το θεσμό της «αποκλειστικής νοσοκόμας».

Με αφορμή τη δυσάρεστη επίσκεψη κοντινού μου σε νοσοκομείο των Αθηνών είδα από αρκετά κοντά ότι στην πραγματικότητα νοσηλεία με τη φροντίδα που θεωρεί κανείς αυτονόητη για τον δικό του άνθρωπο χωρίς την απασχόληση αποκλειστικής, δεν υπάρχει.

Αρκετοί από τους νοσηλευόμενους, εγχειρισμένοι γαρ, χρειάζονται βοήθεια που μόνο περιστασιακά μέσα στην ημέρα τους προσφέρει το κανονικό νοσηλευτικό προσωπικό. Για την πλήρη φροντίδα τους φαίνεται να απαιτείται «αποκλειστική» της οποίας η απασχόληση τιμάται περί τα 60 ευρώ το επτάωρο.

Για άλλη μια φορά το άσχημο δεν είναι ότι κάπου, κάπως, μια ομάδα εργαζομένων προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής της προσφέροντας επιπλέον υπηρεσίες.

Αλλά ότι το «έξτρα» θεωρείται από όλους τόσο αυτονόητο, ώστε κανιβαλίζει και το επίπεδο του «μέσου όρου» που θα έπρεπε να είναι κεκτημένο και αδιαπραγμάτευτο.

Τουλάχιστον για να δικαιολογεί την επίφαση του δημόσιου χαρακτήρα του.