Δημιουργικό μάνατζμεντ

Θυμάμαι κάποια στιγμή στο στρατό που επιλέχθηκα από σειρά ανυπόμονων εθελοντών να γίνω μέλος της προσωρινής ομάδας που θα αναλάμβανε να θάψει το σκυλί που είχε μείνει κανά δυο μέρες νεκρό (είχε προηγηθεί σουκού) σε μια γωνιά του στρατοπέδου. Ενθουσιώδεις γι' αυτή τη νέα εμπειρία που θα μας πρόσφερε απλόχερα ο ΕΣ κινήσαμε για τον τόπο του εγκλήματος, αλλά με το που αρχίσαμε να πλησιάζουμε καταλάβαμε ότι δε θα ήταν και τόσο εύκολο. Είναι πραγματικά αξέχαστη μια τέτοια μυρωδιά, η χειρότερη που έχω συναντήσει ποτέ μου, κι ήταν σα να προσπαθούμε να διαπεράσουμε ένα αόρατο τείχος πάνω στο οποίο χτυπούσαμε κι επιστρέφαμε στην αρχή.

Γελοίο το θέαμα, αλλά και γνήσια τραγικό: Ένας μισθωτός ανέλαβε να εξαναγκάσει μερικούς περαστικούς να αναλάβουν να κάνουν μια δουλειά για την οποία θα λογοδοτήσει εκείνος. Η απροθυμία, η ευθυνοφοβία και η ολιγωρία συναντούν την ανικανότητα, τη βαρεμάρα και την ταλαιπωρία κι όλες μαζί φτιάχνουν το σκηνικό της διάθεσής μας καθώς συγκρουόμασταν με τον αόρατο τοίχο ενώ ο “υπεύθυνος” κοιτούσε με απορία για την έκβαση του περιστατικού, της καριέρας, της ζωής του...

Γρήγορα, όλοι μας καταλάβαμε ότι δε βγαίνει τίποτε μ' αυτή την ευθεία προσέγγιση κι αφού πεταχτήκαμε μέχρι το ιατρείο να πάρουμε μάσκες, πείσαμε τον “υπεύθυνο” να σκάψουμε εκεί που είμασταν κι ύστερα να σύρουμε το πτώμα μέχρι το λάκκο. Να σκάψουμε; Εύκολο να το λες, όχι όμως και να το κάνεις. Όχι την πρώτη σου φορά τουλάχιστον και όχι στο σκληρό χώμα του στρατοπέδου. Χτυπούσαμε με αξίνες και φτυάρια, αλλά δε μοιάζαμε ικανοί να φτάσουμε στο ένα μέτρο που ήταν το μίνιμουμ που θεωρήσαμε ότι χρειαζόμασταν για να μην ξαναδούμε ποτέ το πρησμένο κουφάρι.

Και τότε... κάποιος πρόσεξε το όρυγμα που συνόδευε τη σκοπιά παραδίπλα, ένα λάκκο πάνω από ένα μέτρο για να χωρά ο σκοπός σε περίπτωση που δεχτεί επίθεση. Πλήρως αχρείαστο και διακοσμητικό στο αδρανές στρατοπεδάκι της Δυτικής Ελλάδας, αλλά υπερπολύτιμο, σωτήριο και μάννα εξ ουρανού για όλους εμάς τη δεδομένη στιγμή, που εν μέσω σκόνης, καύσωνα, εντόμων κι αυτής της μυρωδιάς που μας στοίχειωσε για μέρες, ψάχναμε για μια ριζική λύση.

Δεν είμαι σίγουρος, ίσως και να ήταν με μια φωνή που απευθύναμε την πρόταση στον “υπεύθυνο”, ο οποίος έδειχνε να ταλαιπωρείται περισσότερο κι από εμάς, ανήμπορος να μας εμφυσήσει γνήσιο ενθουσιασμό για την αποστολή σα σωστός ηγέτης με γαλόνια. Κι ανακουφιστήκαμε όλοι όταν είδαμε ότι κι εκείνος ανακουφίστηκε και στη σκέψη ότι θα ξεμπερδεύει, αψήφησε το γεγονός ότι ένα όρυγμα, σημειωμένο κάπου σε κάποιο σκονισμένο απόρρητο χάρτη επιχειρησιακής ετοιμότητας, δε θα υπήρχε πια, θα γινόταν τάφος σκύλου με δική του εντολή κι ευθύνη. Στο πρώτο του νεύμα συγκεντρωθήκαμε, σφίξαμε τις μάσκες στο πρόσωπό μας και με διαδοχικά ντου κυλίσαμε με τα φτυάρια το σκυλί προς το λάκκο. Μόλις έπεσε αρχίσαμε να πετάμε μέσα χώμα και πέτρες σα μανιακοί, μέχρι που κλείσαμε τον τάφο και την υπόθεση.

Την άλλη μέρα, ακόμη ένας σκύλος βρέθηκε νεκρός. Μια άλλη ομάδα επιλέκτων συγκεντρώθηκε κι ανέλαβε το έργο. Ο “υπεύθυνος” ήταν ο ίδιος. Μέχρι να φύγουμε δεν ξανασχοληθήκαμε με τα ορύγματα του στρατοπέδου.